IBPBI/1/415-680/09/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 18 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 15 października 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej nieumorzonej wartości zlikwidowanego środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 18 sierpnia 2009 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej nieumorzonej wartości zlikwidowanego środka trwałego.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne, dlatego też pismem z dnia 6 października 2009 r. znak IBPBI/1/415-680/09/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 15 października 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka aktem notarialnym nabyła w dniu 24 stycznia 2007 r. nieruchomość gruntową, na której był posadowiony m.in. murowany budynek, dwukondygnacyjny o powierzchni użytkowej 1.375,00 m ^2. Ww. budynek Spółka przystosowała na swoje potrzeby magazynowe i przyjęła na ewidencje środków trwałych pod nr inwentarzowym "50" w swoim Oddziale. Wartość początkowa budynku magazynowego wynosiła 638.633,46 PLN.

Na pocz1)ątku roku 2009, w związku z ograniczeniem kosztów funkcjonowania Spółki, wspólnicy podjęli decyzję o likwidacji ww. środka trwałego i protokołem z dnia 15 maja 2009 r. dokonali fizycznej likwidacji przedmiotowego środka trwałego, po uprzedniej jego fizycznej rozbiórce. Powyższy fakt został zgłoszony do ewidencji gruntów i budynków, skutkiem czego Prezydent Miasta, zawiadomieniem z dnia 10 czerwca 2009 r., dokonał stosownych zmian w ewidencji gruntów i budynków. W wyniku ww. zawiadomienia Spółka dokonała korekty deklaracji na podatek od nieruchomości za rok 2009. Korekta dotyczyła nieuwzględnienia w podstawie opodatkowania podatkiem od nieruchomości, począwszy od miesiąca czerwca 2009 r., zlikwidowanego budynku magazynowego. W dacie likwidacji budynek magazynowy został umorzony do kwoty 133.048,65 PLN, a wartość nieumorzona stanowi kwotę 505.584,81 PLN.

W uzupełnieniu wniosku wskazano m.in., iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość nieumorzona zlikwidowanego środka trwałego w kwocie 505.584,81 PLN może stanowić koszty uzyskania przychodów na gruncie art. 22 ust. 1 i 5e, w związku z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku wyjaśniono, iż ww. pytanie sformułowano niewłaściwie oraz iż w istocie dotyczy ono możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej części wartości zlikwidowanego środka trwałego.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota nieumorzona zlikwidowanego środka trwałego stanowi koszt uzyskania przychodów. Spółka dokonując zakupu ww. nieruchomości dokonała niewątpliwie wydatku inwestycyjnego, który następnie użytkowała na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez ponad 2 lata. Na skutek zmieniającej się szybko sytuacji gospodarczej na przełomie lat 2008 i 2009 (kryzys finansowy, który szczególnie dotknął branżę samochodową), podjęto decyzję o likwidacji ww. środka trwałego. Ustawodawca przewidując tego typu sytuacje, ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316), chcąc złagodzić podatnikom skutki zaniechanych inwestycji uchylił z dniem 1 stycznia 2009 r. zapis art. 23 ust. 1 pkt 35 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który do tego momentu uniemożliwiał podatnikom zaliczenie w koszty uzyskania przychodów, koszty zaniechanych inwestycji. Wobec powyższego wnioskodawca może zaliczyć nieumorzoną kwotę zlikwidowanego środka trwałego w kwocie 505.584,81 PLN na warunkach określonych w art. 22 ust. 5e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że wartość nieumorzona przedmiotowego środka trwałego w kwocie 505.584,81 PLN może stanowić koszt uzyskania przychodów na gruncie art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzasadniając ww. stanowisko należy stwierdzić, że zapisy art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednoznacznie wskazują na możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nieumorzonej wartości zlikwidowanego środka trwałego, o ile likwidacja nie była związana ze zmianą rodzaju działalności, a likwidowany środek trwały nie stracił z tego tytułu przydatności gospodarczej. Jak już wcześniej zaznaczono, likwidacja przedmiotowego środka trwałego nie była związana ze zmianą rodzaju działalności gospodarczej, na wskutek czego utraciłby on przydatność gospodarczą. Czynnikiem decydującym o jego likwidacji były względy czysto ekonomiczne, tzn. chodziło o oszczędności związane z utrzymaniem przedmiotowego środka trwałego, kiedy okazało się, że na wskutek kryzysu finansowego nie są potrzebne Spółce tak duże powierzchnie magazynowe (przedmiotowy środek trwały pełnił funkcję magazynową).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego wydatku za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie. Uznanie konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów, uzależnione jest od związania go z przychodem lub źródłem przychodów, takim związkiem przyczynowo-skutkowym, który oznacza, że poniesienie wydatku miało lub mogło mieć, w kategoriach obiektywnych, wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, albo zmierzało do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednie, jak i pośrednio związane z przychodami lub źródłem przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalności gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Cytowany wyżej art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, wyłączający z kosztów uzyskania przychodów, straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, odnosi się wyłącznie do przypadku, w którym środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Tym samym straty związane z likwidacją środków trwałych, uwarunkowaną innymi przyczynami, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zatem, jeżeli następuje likwidacja środka trwałego bez zmiany przez podatnika rodzaju działalności, a likwidacja była konieczna ze względów gospodarczych i uzasadniona ekonomicznie, wówczas strata z tego tytułu może być kosztem uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż fizyczna likwidacja środka trwałego (budynku magazynowego), była spowodowana głównie czynnikami ekonomicznymi (chodziło o oszczędności związane z utrzymaniem przedmiotowego środka trwałego, kiedy okazało się, że na wskutek kryzysu finansowego nie są potrzebne Spółce tak duże powierzchnie magazynowe). W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, wyłączenie zawarte w ww. art. 23 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie znajduje zastosowania, dlatego też, ta część wartości środka trwałego, od której nie dokonano odpisów amortyzacyjnych, jest stratą, która, co do zasady, zgodnie z ww. przepisem może stanowić koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Jawna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m.in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tej Spółki, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla jej wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.