IBPBI/1/415-662/12/ZK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 3 września 2012 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-662/12/ZK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 30 maja 2012 r.), uzupełnionym w dniach 08, 09 i 16 sierpnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości podwyższenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku mieszkalnego o wydatki związane z jego rozbudową - jest prawidłowe,

* możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z remontem ww. budynku - jest nieprawidłowe,

* momentu ujęcia wskazanego we wniosku środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz momentu rozpoczęcia jego amortyzacji - jest nieprawidłowe,

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego - jest prawidłowe.

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1-3)

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu amortyzowania wskazanego we wniosku budynku oraz sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z jego rozbudową i remontem. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismami z dnia 06 i 10 sierpnia 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-662/12/ZK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 08, 09 i 16 sierpnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność usługową związaną z działalnością informatyczną. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Rozlicza się na zasadzie "podatku liniowego" - 19%. W 2012 r. rozszerzył działalność o PKD 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. W kwietniu 2012 r. na podstawie aktu notarialnego, otrzymał od matki w darowiźnie nieruchomość zabudowaną: budynek mieszkalny piętrowy oraz budynek gospodarczy. Wartość rynkowa nieruchomości to 320 tys. zł i taka kwota widnieje na akcie notarialnym. Budynek mieszkalny jest wyceniony rynkowo na 200 tys. zł, budynek gospodarczy 20 tys. zł, grunt - 100 tys. zł. Wnioskodawca zamierza podnieść ściany kolankowe, zmienić nachylenia dachu wraz z wymianą pokrycia dachowego. Czynności te wg Wnioskodawcy będą miały charakter modernizacji - rozbudowy i zwiększą wartość początkową środka trwałego. Wartość modernizacji wyniesie około 50 tys. zł. Budynek będzie zdatny do użytku i jego wartość początkowa wynosić będzie około 250 tys. zł. Podatnik wprowadzi budynek do środków trwałych i zacznie amortyzację. Budynek jest używany około 70 lat. Od około 30 lat w budynku mieści się zakład usługowy, natomiast na piętrze znajdują się lokale mieszkalne. Następnie Wnioskodawca zamierza przeprowadzić remont budynku bez zmiany jego przeznaczenia. Wymianie podlegać będą instalacje, stolarka, tynki, podłogi oraz elewacja. Szacunkowa wartość remontu wyniesie około 150 tys. zł.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 8 sierpnia 2012 r. wskazano m.in., iż:

* budynek w chwili nabycia (darowizny) nie spełniał definicji środka trwałego z uwagi na niezdatność do używania (zły stan techniczny),

* budynek według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych sklasyfikowany jest pod symbolem 1122 (część mieszkalna stanowi 78% całości powierzchni budynku),

* w budynku nie istnieją prawnie wyodrębnione nieruchomości - cały budynek wraz ze wszystkimi lokalami stanowi w całości własność podatnika,

* budynek od chwili nabycia nie był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej z uwagi na zły stan techniczny budynku,

* w wyniku prac inwestycyjnych nie powstaną lokale będące przedmiotem odrębnej własności,

* remont budynku polegający na wymianie instalacji, stolarki, tynków, podłóg oraz elewacji przeprowadzony po zakończeniu modernizacji wykonany będzie przed okresem jego wykorzystywania z uwagi na to, że remont uniemożliwi wynajem/dzierżawę lokali w budynku.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

W jaki sposób ustalić wartość początkową budynku po jego rozbudowie.

Czy można zastosować 10% stawkę amortyzacji ww. środka trwałego.

Czy wymiana instalacji, tynków, podłóg, stolarki, elewacji może być traktowane jako remont i wydatki z tym związane będą stanowić koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia - nie zwiększające wartości początkowej środka trwałego.

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1-3)

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa budynku przed modernizacją wynosi 200 tys. zł. Na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., za wartość początkową środka trwałego uważa się w razie darowizny wartość rynkową z dnia nabycia. Budynek zostanie poddany rozbudowie. Wszystkie koszty związane z rozbudową budynku podwyższą wartość wykazaną w akcie notarialnym. Po zakończeniu rozbudowy zostanie sporządzony protokół odbiorczy budynku. Dzień zakończenia rozbudowy będzie dniem przekazania środka trwałego do użytkowania. Zgodnie z powyższym wartość początkowa środka trwałego wyniesie 200 tys. zł + koszty poniesione na rozbudowę, czyli około 250. tys. zł. Podatnik rozpocznie amortyzację począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym będzie sporządzony protokół zakończenia modernizacji.

Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., podatnik zastosuje indywidualną stawkę amortyzacji wg stawki 10%. Przedmiotowy środek trwały zostanie po raz pierwszy wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Budynek był używany kilkadziesiąt lat. Część mieszkalna budynku stanowi 78%, więc zgodnie z klasyfikacją PKOB cały budynek należy traktować jako mieszkalny i będzie to jeden środek trwały.

Wg Wnioskodawcy, wymianę istniejących instalacji, tynków, stolarki, należy potraktować

jako remont budynku i wszystkie wydatki związane z remontem (nawet te przekraczające 3.500 zł) można uznać za koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia. Wymieniane będę tylko elementy, które istnieją i ze względu na długi okres użytkowania zostały wyeksploatowane i wymagają wymiany. Będą to działania przywracające pierwotny stan techniczny środka trwałego. Remont będzie przeprowadzany pod nadzorem konserwatora zabytków.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

* grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

* budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Z powyższego wynika, iż budynek mieszkalny może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

W świetle powyższego środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Zatem wszystkie wydatki (z zastrzeżeniem art. 23 ww. ustawy) poniesione w celu przystosowana budynku mieszkalnego dla celów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, poniesione przed przekazaniem go do użytkowania, są składnikami wartości początkowej i nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów, lecz zwiększają wartość początkową tego środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych.

Jak wynika z wniosku, w chwili nabycia, budynek mieszkalny, będący przedmiotem wniosku, nie był zdatny do użytku, z uwagi na zły stan techniczny. Przed rozpoczęciem jego użytkowania wymagał on modernizacji (rozbudowy) oraz przeprowadzenia remontu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż budynek ten nie spełniał podstawowego kryterium uznania go za środek trwały; nie jest on bowiem kompletny i zdatny do użytku. Przedmiotowy budynek można więc będzie wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dopiero po zakończeniu wskazanych we wniosku prac związanych z jego modernizacją oraz remontem.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b, której sposób ustalania jest uzależniony m.in. z uwagi na sposób nabycia ww. składników majątku.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się:

* w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,

* w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub winny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W myśl natomiast z art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 19 ust. 3 powołanej ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, iż sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków ponoszonych na środek trwały uzależniony jest od charakteru tych wydatków. Wydatki o charakterze remontowym, co do zasady podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty wskazane w art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 3.500 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z cyt. powyższego art. 22g ust. 17 ww. ustawy wynika, iż ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają natomiast definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

W odniesieniu do wydatków na środek trwały co do zasady, wydatki na jego remont, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru modernizacji (w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), nie podlegają zaliczeniu do jego wartości początkowej (nie powiększają jej). Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem składnika majątku do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego składnika do używania w celu uzyskania statusu środka trwałego. Takie wydatki powinny bowiem stanowić element wartości początkowej środka trwałego. Mogą zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej regulacje, stwierdzić należy, iż skoro jak wynika z wniosku wskazany w nim budynek mieszkalny nabyty w drodze darowizny dopiero w wyniku jego rozbudowy oraz przeprowadzonego remontu, będzie zdatny do wynajmu (dzierżawy), a więc będzie spełniał kryteria pozwalające na uznanie go za środek trwały, to wydatki poniesione na ten cel obok wartości rynkowej tego budynku wynikającej z będącej podstawą jego nabycia umowy darowizny stanowić będą składnik jego wartości początkowej. Wydatki te będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej pośrednio, tj. poprzez odpisy amortyzacyjne.

Wskazać przy tym należy, iż do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca może zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ww. środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i wykorzystywany w tej działalności. Skoro bowiem, jak wynika z wniosku, przedmiotowy budynek będzie kompletny i zdatny do użytku dopiero po przeprowadzeniu wskazanych we wniosku prac ulepszeniowych i remontowych, to wówczas zgodnie z cyt. wyżej przepisami, będzie stanowił środek trwały, podlegający ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i Wnioskodawca będzie miał możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego.

Odnosząc się natomiast do możliwości ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji lokalu zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 22I, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

a.

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b.

kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji-nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1.

używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

2.

ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z wniosku wynika, iż budynek mieszkalny (78% jego powierzchni użytkowej to powierzchnia mieszkalna), który Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny od matki, był używany około 70 lat. Od około 30 lat w budynku mieści się zakład usługowy, natomiast na piętrze znajdują się lokale mieszkalne. Wnioskodawca wprowadzi go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po raz pierwszy.

W świetle powyższego w przedmiotowej sprawie zastosowanie może znaleźć cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, przewidujący m.in. dla budynków mieszkalnych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, przy czym okres jego amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, co oznacza, iż przyjęta stawka amortyzacyjna nie może być wyższa niż 10%.

Zaznaczyć również należy, iż zakwalifikowania środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie posiadanych dokumentów i zgodnie z jego przeznaczeniem oraz związaną z nim konstrukcją i wyposażeniem, dlatego też w niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku opartą o Klasyfikację Środków Trwałych.

Nadmienić należy, iż usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służący m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych zawiera rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Jak już wskazano, kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego do Urzędu Statystycznego w Łodzi. Powyższe wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

* możliwości podwyższenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku mieszkalnego o wydatki związane z jego modernizacją (rozbudową) - jest prawidłowe,

* możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z remontem ww. budynku - jest nieprawidłowe,

* momentu ujęcia wskazanego we wniosku środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz momentu rozpoczęcia jego amortyzacji - jest nieprawidłowe,

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmieniać należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 4 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl