IBPBI/1/415-640/11/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 27 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości uznania wskazanego we wniosku prawa ochronnego na znak towarowy za wartość niematerialną i prawną (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 27 czerwca 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości uznania wskazanego we wniosku prawa ochronnego na znak towarowy za wartość niematerialną i prawną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - osoba fizyczna, prowadził działalność w zakresie robót budowlanych i wykończeniowych. W dniu 29 grudnia 2010 r. wniósł do spółki jawnej, której był wspólnikiem, aport w postaci własności całego prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa. W skład przedsiębiorstwa wchodziły w szczególności środki trwałe, a także prawo ochronne na znak towarowy, które zostało mu udzielone w roku 2004, a którym Wnioskodawca posługiwał się od wielu lat i dzięki któremu był identyfikowany na rynku przez kontrahentów i konsumentów, a zatem od początku służył zapewnieniu rozpoznawalności przedsiębiorstwa. Oznaczenie, którym posługiwał się przedsiębiorca i które zostało wniesione do spółki jako znak towarowy, jest znakiem słowno-graficznym zawierającym nazwę przedsiębiorcy i przeznaczonym do oznaczenia konkretnych towarów i/lub usług. Znak towarowy nie był przed aportem umieszczony w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, ani amortyzowany.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca mógł uznać wskazane prawo ochronne na znak towarowy za wartość niematerialną i prawną, podlegającą amortyzacji podatkowej w ramach wykonywania działalności gospodarczej w spółce jawnej.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - stan prawny na 29 grudnia 2010 r. (dalej: u.p.d.o.f.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesiona w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jak stanowi art. 22 ust. 8 u.p.d.o.f., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Stosownie do art. 22b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., amortyzacji podlegają nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (dalej: u.p.w.p.), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...), zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi. Zdaniem Wnioskodawcy, spełnione zostały wszystkie warunki, aby wskazane prawo ochronne na znak towarowy mogło zostać uznane za wartość niematerialną, podlegającą amortyzacji podatkowej. W zaistniałym stanie faktycznym, spełniony został przede wszystkim warunek dotyczący rodzaju wartości niematerialnych i prawnych, które mogą podlegać amortyzacji podatkowej. Skoro ustawodawca enumeratywnie wymienia konkretne wartości niematerialne i prawne, należy uznać, że w sytuacji, gdy określona wartość niematerialna i prawna znajduje się we wskazanym zamkniętym katalogu, nie ma wątpliwości, czy może być uznana za spełniająca przedmiotowy warunek. W zaistniałym stanie faktycznym, nabyte zostało prawo ochronne na znak towarowy, które jest prawem określonym w u.p.w.p. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 u.p.w.p., prawa ochronne na znaki towarowe udzielone są na warunkach określonych w u.p.w.p. Spełniony został również warunek "nabycia" tego prawa. W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, osobowa spółka handlowa nabyła prawo ochronne na znak towarowy tytułem aportu. Prawo to zostało pierwotnie udzielone wspólnikowi - Wnioskodawcy, mocą decyzji Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polskiej na ponad 6 lat przed wniesieniem wkładu do spółki. Oznacza to, iż w momencie dokonywania aportu przedmiotowe prawo istniało i zostało wniesione do spółki w formie aportu, która to forma spełnia przesłanki "nabycia". Zgodnie bowiem z ugruntowanym poglądem, wyrażonym między innymi w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 8 października 2010 r. (sygnatury: ITPB1/415-721b/10/TK, ITPB1/415-720b/10/TK) oraz z dnia 8 lipca 2010 r. (sygnatury: ITPB1/415-360b/10/AK, ITPB1/415-358b/10/AK, lTPB1/415-361b/10/AK, ITPB1/415-352/10/WM, ITPB1/415-355/10/WM, ITPB1/415-354/10/WM, ITPB1/415-353/10/WM, ITPB1/415-359b/10/WM), pod pojęciem "nabycia" użytym w art. 22a i art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć "nabycie pochodne", "nabycie wtórne", tj. nabycie istniejącego składnika majątku od innego podmiotu - w odróżnieniu od "nabycia pierwotnego", tj. wytworzenia we własnym zakresie. Podobne stanowisko zajmuje doktryna, np. w "Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009", pod red. W. Nykiela i A. Mariańskiego, s. 598, wskazano, iż nabycie prawa własności składnika majątku może zatem nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości, bądź w drodze sukcesji generalnej. Kolejnym warunkiem koniecznym, wskazanym w przepisie jest "nadawanie się prawa do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania". Ten warunek również został spełniony w przedmiotowym stanie faktycznym. Spółka bowiem w terminie przejęcia prawa ochronnego na znak towarowy do używania, mogła wykorzystać go w swojej działalności gospodarczej, poprzez przeznaczenie znaku towarowego do oznaczenia własnych towarów i/lub usług. Do wskazanego oznaczenia znakiem towarowym rzeczywiście doszło. W nawiązaniu do tego warunku należy wskazać, iż spełniona została również przesłanka "wykorzystywania prawa przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą". Oznaczenie znakiem towarowym własnych towarów i/lub usług - które jest możliwe dzięki nabyciu prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy - ma bowiem na celu identyfikację oraz rozpoznawalność przedsiębiorstwa, które w efekcie mają wygenerować wzrost przychodów. Bezsporne jest też spełnienie warunku "przewidywanego okresu używania dłuższego niż rok". Spółka przewiduje bowiem wykorzystywać prawo ochronne na znak towarowy w okresie prowadzenia działalności, a jako racjonalny przedsiębiorca zakłada prowadzenie działalności w długim okresie, zdecydowanie przekraczającym rok podatkowy. Wobec powyższego, skoro przedmiotowe prawo ochronne na znak towarowy zostało wniesione aportem do spółki jawnej, a spółka w terminie przejęcia prawa ochronnego na znak towarowy do używania mogła wykorzystać go w swojej działalności gospodarczej (i na jej potrzeby) w przewidywanym okresie dłuższym niż rok, spełnia ono wszystkie przesłanki wynikające z art. 22b ust. 1 u.p.d.o.f. W konsekwencji, należy uznać, iż Wnioskodawca, jako wspólnik spółki jawnej, mógł uznać wskazane prawo ochronne na znak towarowy za wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, iż z uwagi na fakt, iż przedmiotem złożonego wniosku jest zaistniały stan faktyczny, niniejszą interpretację oparto o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, a poniesione na ich nabycie wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie, jako wartości niematerialne i prawne, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Za wartości niematerialne i prawne, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje m.in. prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej, która normuje m.in.:

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, na warunkach w niej określonych udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 ww. ustawy).

Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 ww. ustawy). Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ww. ustawy).

Na podstawie art. 144 ww. ustawy, wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi brak ustawowych warunków do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, wydaje, z zastrzeżeniem ust. 2, decyzję o odmowie jego udzielenia (art. 145 ust. 1 tej ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 147 ust. 1 ww. ustawy, Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego, jeżeli nie stwierdzi braku ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy. Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 ustawy). Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy (art. 150 ustawy).

Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ustawy). Ponadto prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 162 ust. 1 ustawy). Zgodnie z art. 162 ust. 6 ww. ustawy, powyższy przepis stosuje się odpowiednio do praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż na warunkach określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej - udzielane są m.in. prawa ochronne na znaki towarowe. Po wpłynięciu zgłoszenia znaku towarowego, Urząd Patentowy ma dopiero podstawy do zbadania, czy zostały spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa ochronnego. Jeśli nie zostały spełnione, Urząd może odmówić udzielenia prawa ochronnego. Natomiast jeżeli nie stwierdzi braku ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy - wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego.

Prawa potwierdzone wydaną przez Urząd Patentowy decyzją, w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej. Decyzja ta bowiem tworzy podmiotowe prawo używania znaku towarowego i oznaczania nim towarów i usług, jako bezwzględne prawo majątkowe. Prawo ochronne jest więc wyłącznym prawem podmiotowym o czasowej i terytorialnej skuteczności. Jednocześnie muszą zostać spełnione również pozostałe przesłanki, tj. prawo takie musi być nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych i wykończeniowych. W dniu 29 grudnia 2010 r. wniósł do spółki jawnej, której był wspólnikiem, aport w postaci własności całego prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa. W skład przedsiębiorstwa wchodziły w szczególności środki trwałe oraz prawo ochronne na znak towarowy, które zostało mu udzielone w 2004 r., a którym Wnioskodawca posługiwał się od wielu lat i dzięki któremu był identyfikowany na rynku przez kontrahentów i konsumentów, a zatem od początku służył zapewnieniu rozpoznawalności przedsiębiorstwa. Oznaczenie, którym posługiwał się przedsiębiorca i które zostało wniesione do spółki jako znak towarowy, jest znakiem słowno-graficznym zawierającym nazwę przedsiębiorcy i przeznaczonym do oznaczenia konkretnych towarów i/lub usług.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż w przypadku wniesienia aportem do spółki jawnej znaku towarowego dochodzi do skutecznego przeniesienia na spółkę prawa do tego znaku, czyli nabycia prawa. Jego właścicielem staje się Spółka.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż jeżeli stosownie do odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, Wnioskodawca posiadał prawo ochronne na znak towarowy, o którym mowa w art. 121 Prawa własności przemysłowej (potwierdzone wydaną przez Urząd Patentowy decyzją) i zostaną spełnione pozostałe warunki określone w art. 22b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, to stanowi ono wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji w spółce jawnej, do której zostało wniesione. Oznacza to, iż od jego wartości początkowej można dokonywać odpisów amortyzacyjnych, mogących stanowić koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej w formie Spółki jawnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmieniać należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.