IBPBI/1/415-627/09/AP - Dopłaty za ogrzewanie dotyczące lat ubiegłych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 28 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych tytułem opłat za ogrzewanie (oraz dopłat do tych opłat) pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lipca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych tytułem opłat za ogrzewanie (oraz dopłat do tych opłat) pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie opieki zdrowotnej w wynajmowanym lokalu, którego właścicielem jest Gmina. Do 2007 r. opłaty z tytułu czynszu i za ogrzewanie pobierane były przez zarządcę działającego w imieniu Gminy. Od 2007 r. lokal został przejęty przez zarząd nowego podmiotu (nadstępce prawnego). W marcu 2009 r. podmiot ten wystawił fakturę z dnia 26 lutego 2009 r. na kwotę 19.808 zł (netto) dotyczącą okresu grzewczego za okres od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2007 r. Z winy poprzedniego zarządcy nieuwzględniano bowiem kosztów ogrzewania części pomieszczeń w roku 2007. Faktura ta była pierwszą fakturą obciążającą podatnika kosztami ogrzewania za te pomieszczenia. Ponadto w tej samej dacie wystawiono 11 faktur korygujących dotyczących miesięcy od listopada do grudnia 2007 r., marzec, listopad i grudzień 2006 r. kwiecień i grudzień 2005 r. oraz miesiąca sierpnia 2008 r., z których wynikała konieczność dokonania dopłaty za te miesiące. Podatnik wszystkie te faktury zapłacił w kwietniu 2009 r.. Z prowadzonej działalności gospodarczej rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W części D.3 poz. 47 wniosku wskazano, iż przedmiotem interpretacji są przepisy art. 22 ust. 5, 5b, 6 i 6b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.)

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty poniesione w kwietniu 2009 r. mogą być wliczone do kosztów bieżących, czy zachodzi konieczność przeprowadzenia korekty zeznań podatkowych i w jakim zakresie.

Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, regulującym zasady potrącalności kosztów uzyskania przychodów przez podatnika prowadzącego księgi przychodów i rozchodów, w związku z ust. 5b, koszty uzyskania przychodów odnoszące się do danego roku podatkowego, a poniesione po złożeniu zeznania podatkowego są potrącane w roku następującym po roku, za które było składane zeznanie podatkowe. Natomiast ust. 6b stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień wystawienia faktur. Zestawiając te przepisy, wnioskodawca uważa, iż mimo że koszty te dotyczyły okresów przeszłych, ale już rozliczonych i zamkniętych, a poniesione zostały w roku bieżącym, więc winny być wliczone do kosztów bieżącego roku.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl powyższej regulacji, za koszty uzyskania przychodów uważa się te koszty, których poniesienie ma na celu uzyskanie przychodów, bądź zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Działania podatnika muszą w związku z tym zmierzać w celu uzyskania przychodu, być na ten przychód nakierowane. Nie tworzą kosztów działania podejmowane w innym celu niż uzyskanie przychodu. Będą natomiast kosztem wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło przychody także w przyszłości. Zatem kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Do podatników, którzy w prowadzonej podatkowej księdze przychodów stosują metodę ewidencjonowania kosztów uzyskania przychodów właściwą dla ksiąg rachunkowych, a więc również do wnioskodawcy (na co wskazują będące przedmiotem interpretacji przepisy powołane w części D. 3 poz. 47 wniosku oraz stanowisko wnioskodawcy w sprawie), mają zastosowanie przepisy art. 22 ust. 5-5c ww. ustawy.

Stosownie do treści obowiązującego od dnia 1 stycznia 2007 r. przepisu art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 22 ust. 6 ww. ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Przy czym, zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 6b ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb (nie mających zastosowania w przedmiotowej sprawie), uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie opieki zdrowotnej. W tym celu wynajmuje lokal i obowiązany jest ponosić koszty jego ogrzewania. W związku z przejęciem powyższego lokalu przez nowego zarządcę stwierdzono, iż z winy poprzedniego zarządcy w 2007 r. nieuwzględniono kosztów ogrzewania części pomieszczeń. Z uwagi na powyższe, w marcu 2009 r. zarządca ten wystawił fakturę za ogrzewanie tych pomieszczeń w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2007 r. oraz 11 faktur korygujących, z których wynikała konieczność dokonania dopłaty za wyszczególnione we wniosku miesiące w latach 2005 - 2008. Ww. faktury wnioskodawca zapłacił w kwietniu 2009 r.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, iż kosztów ogrzewania pomieszczeń znajdujących się w przedmiotowym lokalu nie da się powiązać z konkretnym przychodem. Zważywszy jednak, iż wiążą się one z prowadzoną przez wnioskodawcę działalnością gospodarczą, stwierdzić należy, iż stanowią koszty uzyskania przychodów, których związek z uzyskiwanymi przychodami jest pośredni, a nie bezpośredni jak wynika z przedstawionego we wniosku stanowiska wnioskodawcy (we wniosku powołano art. 22 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczący kosztów bezpośrednio związanych z przychodami).

Odnosząc się do momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, zauważyć należy, iż w sytuacji, gdy przyczyną wystawienia (korekty) faktur jest nieprawidłowe udokumentowanie zdarzeń gospodarczych, to zasadą jest, iż skutki korekty powinny mieć wpływ na rozliczenie podatkowe, które było sporządzone na podstawie faktur błędnie dokumentujących stan faktyczny. W przedmiotowej sprawie przyczyną otrzymania przez wnioskodawcę wskazanych we wniosku faktur, było wykazanie w pierwotnych fakturach opłat za ogrzewanie pomieszczeń lokalu wynajmowanego na cele prowadzonej działalności gospodarczej, w wysokości niższej niż faktycznie one wynosiły. Wynikało to z faktu zaniżenia ww. opłat w poszczególnych miesiącach (w latach 2005-2008), bądź nieuwzględnienia przez poprzedniego zarządcę nieruchomości, koszów ogrzewania części pomieszczeń znajdujących się w wynajmowanym lokalu (w roku 2007).

Stwierdzić zatem należy, iż skoro pierwotnie wystawione faktury błędnie dokumentowały stan faktyczny, to korekty kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wynikające z otrzymanych przez wnioskodawcę, a wystawionych przez zarządcę nieruchomości w marcu 2009 r. faktur, winny być odnoszone (księgowane) wstecz do okresu zaewidencjonowania faktur pierwotnych. Jeżeli bowiem pierwotne faktury błędnie dokumentują stan faktyczny, to skutkują zadeklarowaniem i zapłatą podatku dochodowego w nieodpowiedniej wysokości.

W związku z powyższym konieczna jest korekta deklaracji i zeznań podatkowych za poprzednie lata podatkowe.

Mając powyższe na względzie, stanowisko wnioskodawczy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.