IBPBI/1/415-560/14/JS - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, odszkodowania za niedobory inwentaryzacyjne oraz straty paliwowe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 maja 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 12 maja 2014 r.), uzupełnionym 28 lipca 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, odszkodowania za niedobory inwentaryzacyjne oraz straty paliwowe - jest prawidłowe.

W dniu 12 maja 2014 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, odszkodowania za niedobory inwentaryzacyjne oraz straty paliwowe. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 lipca 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-560/14/JS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 28 lipca 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przeważającym przedmiotem jest działalność agentów zajmujących się różnego rodzaju sprzedażą. Wnioskodawca podpisał umowę o współpracy z firmą X na prowadzenie w jej imieniu stacji paliw. Z ww. umowy wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzi sprzedaż paliw płynnych i gazowych oraz towarów sklepowych, których właścicielem jest firma X, natomiast on zatrudnia pracowników - sprzedawców. Wynagrodzeniem za sprzedaż paliw i towarów jest zapłata wynikająca z wystawianej dla firmy X w cyklu miesięcznym faktury VAT. Kwota wynagrodzenia jest różna i wynika z comiesięcznej oceny spełnienia standardów X. Z zawartej umowy wynika również, że w przypadku braków inwentaryzacyjnych, dotyczących kradzieży towarów sklepowych przez klientów, a także towarów uszkodzonych i przeterminowanych, Wnioskodawca będzie musiał pokryć straty po zakończeniu każdego z kwartałów kalendarzowych (wystawiona zostanie nota obciążeniowa).

Zgodnie z zawartą z firmą X umową, z tytułu ubytków, braków ilościowych i jawnych wad jakościowych lub uszkodzeń, prowadzący stację ponosi pełną odpowiedzialność do wysokości zaistniałej szkody, biorąc pod uwagę ceny detaliczne brutto, tzn. z podatkiem od towarów i usług (VAT), z dnia ujawnienia niedoborów. Również straty paliwowe wynikające z kradzieży paliwa, rozliczane są za pomocą noty obciążeniowej, wystawianej w cyklu kwartalnym, również w kwotach brutto.

W wyniku przeprowadzonych comiesięcznych kontroli (remanentów), stwierdzono braki towarów handlowych. W całym 2013 r. kradzieży towarów dokonano na kwotę 651,06 zł brutto, natomiast w I kwartale 2014 r. - na kwotę 12,97 zł brutto.

Jednocześnie stwierdzono straty paliwowe wynikające z kradzieży paliwa przez sprawców niewykrytych przez policję. Każda z ucieczek/kradzieży paliwa zgłaszana jest natychmiast po zdarzeniu na policję, a następnie dostarczany jest protokół kradzieży wraz z nagraniem z monitoringu. W 2013 r. kradzieży paliwa było łącznie na kwotę 3.894,34 zł brutto, natomiast w I kwartale 2014 r. tych kradzieży było już na kwotę 580,31 zł brutto.

Z treści zawartej umowy wynika, że firma X jest uprawniona do jednostronnego potrącania z wynagrodzenia należnego Prowadzącemu Stację kwot, wynikających m.in. z rozliczeń inwentaryzacji majątku i towarów na stacji, rozliczeń ubytków na towarach paliwowych i pozapaliwowych oraz kosztów prowadzenia stacji, zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy. O dokonaniu takiego potrącenia (firma X) zawiadomi Prowadzącego Stację na piśmie lub przesyłając taką informację w formie elektronicznej.

Wnioskodawca otrzymał noty obciążeniowe wzywające do zapłaty określonej kwoty tytułem odszkodowania za niedobory inwentaryzacyjne oraz straty paliwowe za 2013 r. z opisem "Obciążenie Operatora Stacji z tytułu kradzieży towarów sklepowych oraz paliwa za okres (tu daty kwartałów)".

Towar, jak również paliwa, zabezpieczony jest poprzez system monitoringu z podglądem na każdy z dystrybutorów, jak również strefę odbioru dostaw paliwa i wyjazdu ze stacji (10 kamer). W sklepie do podglądu zamontowanych jest 6 kamer monitoringu.

Przeprowadzane są wyrywkowe kontrole stanów towarów, jak również remanenty poszczególnych grup towarowych.

Niezależnie od tego, raz w miesiącu przeprowadzany jest remanent główny wszystkich towarów na stacji, którego wynik końcowy jest podstawą do wystawienia noty obciążeniowej.

Ponadto, przynajmniej jeden raz w roku przeprowadzana jest przez zewnętrzną firmę audytorską (w obecności pracownika firmy X) inwentaryzacja wszystkich produktów na stacji, w tym paliw.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 25 lipca 2014 r., Wnioskodawca wskazał, że:

* kwoty wynikające z ujawnionych niedoborów inwentaryzacyjnych oraz strat paliwowych wpłacane są na rachunek bankowy firmy X po upływie kwartału, którego dotyczą;

* wysokość tych kwot jest wykazana w otrzymywanych od firmy X notach obciążeniowych, na których jest zaznaczone w dwóch pozycjach (dot. towarów sklepowych oraz kradzieży paliwa), że dotyczy ona obciążenia Operatora stacji;

* wystawiane noty obciążeniowe wynikają z comiesięcznych remanentów towarów sklepowych, udokumentowanych raportami inwentaryzacji;

* remanenty te wykonywane są komisyjnie przez Wnioskodawcę oraz zastępcę kierownika stacji paliw a następnie są zatwierdzane przez dyrektora regionalnego;

* kradzieże paliwa udokumentowane są raportami dot. "zjazdu" (ucieczki) ze szczegółowymi danymi dotyczącymi zdarzenia, tj. opisem przez świadków zdarzenia (kasjerów), zgłoszeniem na policję oraz paragonem fiskalnym skasowanego paliwa;

* po zgłoszeniu zdarzenia na policję świadek (kasjer) składa szczegółowe wyjaśnienia na policji, dostarczając zapis filmowy z monitoringu;

* po umorzeniu śledztwa przez policję z powodu niewykrycia sprawcy, kwota ta doliczana jest do noty obciążenio¬wej;

* zdarzenia wynikające z pomyłki klienta lub z jego roztargnienia, w sytuacji kiedy policja zdoła wykryć sprawcę, po odzyskaniu należności nie są traktowane jako ucieczka i nie są wykazywane w zamknięciu kwartału; podobnie w sytuacji, kiedy policja kieruje do sądu wniosek o ukaranie sprawcy;

* obciążenia dotyczą wyłącznie sytuacji, kiedy sprawca nie zostaje wykryty;

* wszystkie straty w towarach sklepowych są udokumentowane raportami miesięcznych inwentaryzacji towarów sklepowych podpisanymi przez komisję inwentaryzacyjną oraz dyrektora regionalnego;

* wszystkie straty wynikające ze strat paliwowych (ucieczek) były udokumentowane szczegółowym raportem dotyczącym zdarzenia z opisem sytuacji, informacją o zgłoszeniu na policję, podpisami świadków zdarzenia (kasjerów), potwierdzeniem Wnioskodawcy i dyrektora regionalnego oraz zapisem monitoringu;

* pracownicy zatrudnieni przez Wnioskodawcę nigdy nie byli, i nie są obciążani kosztami odszkodowań za powstałe niedobory inwentaryzacyjne;

* wszelkie koszty (straty) wynikające z braków towarów (kradzieży) oraz kradzieży paliwa ponosi oraz będzie ponosił w przyszłości Wnioskodawca.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poniesiony koszt, udokumentowany notą obciążeniową, stanowiący odszkodowanie za niedobory inwentaryzacyjne oraz straty paliwowe, Wnioskodawca może (będzie mógł) ująć w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jako podatkowy koszt uzyskania przychodów swojej firmy.

Zdaniem Wnioskodawcy, należności wynikające z otrzymanej noty obciążeniowej z tytułu braków towarów i kradzieży (w tym paliw) od firmy X (będącej właścicielem towaru handlowego oraz paliw), stanowi (będzie stanowić) koszt podatkowy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Uiszczenie kwoty wynikającej z noty obciążeniowej na rzecz firmy X, pozwoli na dalszą współpracę, zgodnie z zawartą umową. Z uwagi na fakt, że straty w towarach i paliwach nie zostały wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w ocenie Wnioskodawcy, stanowią koszty jego firmy. Świadczona przez niego usługa na rzecz firmy X została wykonana należycie i nie zgłoszono do niej zastrzeżeń.

W ocenie Wnioskodawcy, istnieje związek przyczynowo-skutkowy poniesionego wydatku z uzyskiwanymi przychodami. Dołożył on wszelkiej staranności, aby zabezpieczyć towary handlowe i paliwa przed ewentualnymi kradzieżami; zamontowany jest system monitorowania, przeprowadzane są wyrywkowe kontrole stanów towarów, szczególnie zagrożonych, zainstalowany jest całodobowy system podglądu i rejestrowania dystrybutorów paliw w biurze oraz na kasach. Straty powstały niezależnie od woli Wnioskodawcy (są więc niezawinione) i mogą (będą mogły) wobec tego zostać zaliczone do kosztów firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że uregulowania dotyczące odszkodowań zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Artykuł 363 § 1 tego Kodeksu stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe, albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty związane z zachowaniem źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawarty został w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Jeżeli jednak odszkodowanie przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, może ono stanowić koszt uzyskania przychodów, po spełnieniu przesłanek wynikających z art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W rozpatrywanej sprawie przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania, ponieważ odszkodowanie naliczone przez kontrahenta w związku z powstałymi niedoborami inwentaryzacyjnymi, nie stanowi kary umownej ani odszkodowania z tytułu, o którym mowa w cyt. powyżej przepisie. Z tego względu może ono stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów; poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Istotne jest, aby odszkodowanie nie było związane z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika i aby było właściwie udokumentowane. Z tej też przyczyny, każde zapłacone odszkodowanie wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których było następstwem oraz formy udokumentowania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca podpisał umowę o współpracy z firmą X, na prowadzenie w jej imieniu stacji paliw. Z ww. umowy wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzi sprzedaż paliw płynnych i gazowych oraz towarów sklepowych, których właścicielem jest firma X, natomiast on zatrudnia pracowników - sprzedawców. W przypadku braków inwentaryzacyjnych, dotyczących kradzieży towarów sklepowych i paliwa przez klientów, a także towarów uszkodzonych i przeterminowanych, Wnioskodawca jest zobowiązany pokryć straty, po zakończeniu każdego z kwartałów kalendarzowych (wystawiana jest nota obciążeniowa). W wyniku przeprowadzonych comiesięcznych kontroli (remanentów), stwierdzone zostały braki towarów handlowych oraz straty paliwowe wynikające z kradzieży paliwa. Wobec tego, Wnioskodawca otrzymał noty obciążeniowe wzywające do zapłaty określonej kwoty tytułem odszkodowania za niedobory inwentaryzacyjne oraz straty paliwowe za 2013 r. Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania za niedobory inwentaryzacyjne oraz straty paliwowe, na podstawie noty obciążeniowej otrzymanej od kontrahenta.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wypłata odszkodowania za niedobory inwentaryzacyjne oraz straty paliwowe, może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów. Powstałe niedobory inwentaryzacyjne oraz straty paliwowe, nie były efektem zaniedbań ze strony Wnioskodawcy (braku należytej staranności). Powstały one na skutek kradzieży (nagłego i nieprzewidywalnego zdarzenia), która spowodowała uszczerbek w majątku będącym w posiadaniu podatnika. Wnioskodawca dołożył wszelkiej staranności, aby zabezpieczyć towary handlowe i paliwa przed ewentualnymi kradzieżami; zamontowany został system monitorowania, zainstalowany jest całodobowy system podglądu i rejestrowania dystrybutorów paliw. Przeprowadzane są także wyrywkowe kontrole stanów towarów szczególnie zagrożonych. Dokonując zapłaty odszkodowania, spełniona jest również podstawowa przesłanka określona w art. 22 ust. 1 cyt. ustawy, dotycząca związku poniesionego wydatku z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu - zapłata odszkodowania pozwoli bowiem Wnioskodawcy na dalszą współpracę z kontrahentem.

Kolejnym z warunków uprawniającym do zaliczenia odszkodowania w ciężar kosztów uzyskania przychodów jest właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Z wniosku wynika, Wnioskodawca otrzymał od kontrahenta noty obciążeniowe, w których wykazane są kwoty należnego odszkodowania. Noty obciążeniowe nie zostały jednak wyszczególnione w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1037), jako dowody księgowe, stwierdzające poniesienie kosztu podatkowego. Co do zasady, nie mogą więc one dokumentować kosztów uzyskania przychodów.

Jednak stosownie do treści § 13 ww. rozporządzenia, za dowód księgowy uważa się:

Zgodnie natomiast z § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe którymi są inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Zatem podstawą ujęcia w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zapłaconego odszkodowania na rzecz kontrahenta, mogą być inne dokumenty, o których mowa w § 13 pkt 5 ww. rozporządzenia, jeżeli zawierają dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia.

Jeżeli zatem noty obciążeniowe, o których mowa we wniosku zawierają ww. dane, to mogą one stanowić podstawę do ujęcia kosztów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Z ww. zastrzeżeniem przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz w zakresie zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Nadmienić także należy, że zasadność zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej oraz ocena, czy w przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) Wnioskodawca dochował należytej staranności w celu zabezpieczenia towarów handlowych i paliwa przed kradzieżą, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.