IBPBI/1/415-557/10/AP - Ustalenie stawki amortyzacyjnej dla budynku mieszkalnego z pokojami do wynajęcia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 11 czerwca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 16 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej dla wskazanego we wniosku budynku - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 czerwca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej dla wskazanego we wniosku budynku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 1989 r. Wnioskodawczyni otrzymała zezwolenie na budowę budynku mieszkalnego z pokojami do wynajęcia. Po zakończeniu budowy 28 grudnia 1990 r. rozpoczęto działalność gospodarczą polegającą na wynajmie pokoi wraz z żywieniem. Wnioskodawczyni ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W dokumentacji technicznej ww. budynku przewidziano 35m2 jako mieszkanie, a pozostałą część 730 m², jako pokoje do wynajęcia wraz z zapleczem. W ostatnich latach w mieszkaniu tym nikt nie mieszkał na stałe (brak zameldowania). Pomieszczenia mieszkalne są wykorzystywane w razie potrzeby również na cele turystyczne. Przy naliczaniu amortyzacji zastosowano stawkę 1,5%. Do wyliczenia wartości początkowej budynku przyjęto kwotę 988 zł za m², tzn. 730m2 x 988 = 721.240 zł. Roczna wartość amortyzacyjna wynosi 10.818,60 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dla ww. budynku należało przyjąć stawkę amortyzacyjną w wysokości 1,5% w skali roku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, słusznie przyjęła stawkę amortyzacyjną w wysokości 1,5% jako budynek mieszkalno-pensjonatowy zgodnie z wydanym zezwoleniem.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl natomiast art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stawki amortyzacyjne ustalone w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z powyższym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych dany środek trwały należy. W przypadku budynków, należy w szczególności ustalić, czy zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych budynek należy zaliczyć do budynków mieszkalnych, dla których roczna stawka amortyzacyjna wynosi 1,5%, czy też do budynków niemieszkalnych, dla którego roczna stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%.

Jak wynika z objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.), podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb innych niż mieszkalne.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni w 1989 r. otrzymała zezwolenie i rozpoczęła budowę budynku mieszkalnego z pokojami do wynajęcia. Po zakończeniu budowy w dniu 28 grudnia 1990 r. rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej związanej z wynajmem pokoi wraz z żywieniem. W ww. budynku 35m2 przeznaczono na cele mieszkalne, a pozostałą część 730m2 przeznaczono do wynajęcia wraz z zapleczem. W razie potrzeby pomieszczenia mieszkalne, również są wykorzystywane na cele turystyczne. Wnioskodawczyni wobec powyższego budynku zastosowała roczną stawkę amortyzacyjną w wysokości 1,5%.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż skoro budynek był budowany na cele działalności gospodarczej i w istocie jest w całości dla celów tej działalności wykorzystywany, to nie ma on charakteru mieszkalnego, w świetle rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.). Z uwagi na powyższe, skoro w Klasyfikacji Środków Trwałych podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, roczna stawka amortyzacyjna dla tego budynku, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako budynku niemieszkalnego wynosi 2,5%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego zauważyć należy, iż niemieszkalny charakter przedmiotowego budynku wyklucza możliwość ustalenia wartości początkowej w sposób określony w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z tym przepisem podatnicy mogą ustalić wartości początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł; przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Jednakże wskazać należy, iż sposób ustalenia wartości początkowej ww. budynku, nie był przedmiotem złożonego wniosku ORD-IN, a w konsekwencji prawidłowość ustalenia tej wartości nie może być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.