IBPBI/1/415-54/11/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 14 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 31 marca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego - jest prawidłowe,

* podstawy prawnej zastosowania ww. stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 stycznia 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 18 marca 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-54/11/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 31 marca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Budynek jednorodzinny został wybudowany w latach 1959-1960. W 1961 r. właścicielka otrzymała pozwolenie na użytkowanie oraz zamieszkanie w ww. nieruchomości. Budynek był przez kolejne lata przebudowywany i modernizowany etapami. W 1991 r. została dobudowana kawiarnia, która od czerwca 1992 r. funkcjonuje po dzień dzisiejszy. W 1998 r. mąż Wnioskodawczyni, nowy właściciel nieruchomości, po uzyskaniu pozwolenia przeprowadził rozbudowę i nadbudowę budynku mieszkalnego wraz z kawiarnią. Powstał budynek mieszkalno-użytkowy o powierzchni 592,80 m ² (84,20 m ² część mieszkalna, 508,60 m ² część użytkowa).

W budynku małżonkowie mieszkali oraz prowadzili działalność gastronomiczną i wynajmowali lokale biurowe jako wspólnicy spółki cywilnej do 2005 r.

We wrześniu 2005 r. Wnioskodawczyni nabyła ww. nieruchomość na podstawie aktu notarialnego umową dożywocia za kwotę 1.200.000 zł. Od 2006 r. wynajmuje w ww. budynku lokale użytkowe na cele niemieszkalne dla podmiotów gospodarczych. Wynajem lokali jest przedmiotem jej działalności.

Z dniem 31 grudnia 2010 r. budynek został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Ustalono indywidualną stawkę amortyzacyjną 10% dla używanych środków trwałych na okres 10 lat.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można budynek amortyzować przy zastosowaniu indywidualnej stawki wynoszącej 10% przez okres 10 lat.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedmiotowej sprawie od dnia oddania po raz pierwszy przedmiotowego budynku do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych prowadzonej przez nią minęło więcej niż 30 lat, może więc przy jego amortyzacji stosować indywidualną stawkę amortyzacji, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wysokości 10%. Okres amortyzacji będzie wynosił 10 lat. Amortyzacji nie będzie podlegał grunt, na którym stoi budynek według art. 22c ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Na podstawie przedstawionych dokumentów Wnioskodawczyni wykaże, ze budynek był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy przez poprzedniego właściciela - art. 22j ust. 3 ww. ustawy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

* grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

* budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast w myśl art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

* tzw. "amortyzację liniową", zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),

* amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),

* tzw. "amortyzację metodą degresywną" (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),

* amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody "jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników" (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

* dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

* dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni wykorzystuje w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej budynek stanowiący od września 2005 r. jej własność, zaliczony zgodnie z KŚT do grupy 1 podgrupy 10 rodzaju 109. Przedmiotowy budynek w dniu 31 grudnia 2010 r. został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i do jego amortyzacji ustalono indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% dla używanych środków trwałych na okres 10 lat. Od dnia oddania po raz pierwszy przedmiotowego budynku do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię minęło więcej niż 30 lat.

Mając na względzie powyższe, stwierdzić należy, iż jeżeli w świetle odrębnych przepisów prawa cywilnego, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, nabycie wskazanego we wniosku budynku na podstawie umowy dożywocia było prawnie skuteczne i Wnioskodawczyni prawidłowo zakwalifikowała ten budynek do rodzaju 109 KŚT, to w przedmiotowej sprawie może znaleźć zastosowanie art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy (a nie jak wskazano we wniosku art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy), przewidujący możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, m.in. dla innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, dla których okres amortyzacji może wynosić co najmniej 3 lata (36 miesięcy). Zatem do wskazanego we wniosku środka trwałego Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie.

Powołany przez Wnioskodawczynię przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz określona w tym przepisie indywidualna roczna stawka amortyzacyjna (nie większa niż 10%) dotyczy bowiem wyłącznie budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%.

Wskazać przy tym należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Zaznaczyć również należy, iż w przypadku wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności części ww. budynku, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku. Natomiast nieruchomość gruntowa, na której ww. budynek się znajduje, nie podlega amortyzacji w myśl cyt. uprzednio art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego - jest prawidłowe,

* podstawy prawnej zastosowania ww. stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.