IBPBI/1/415-531/09/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 23 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 09 i 22 czerwca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie wysokości stawki amortyzacyjnej właściwej dla amortyzacji budynków niemieszkalnych (we wniosku pytanie to oznaczono Nr 3) - jest prawidłowe

W dniu 23 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie wysokości stawki amortyzacyjnej właściwej dla amortyzacji budynków niemieszkalnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też, pismem z dnia 5 czerwca 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 09 i 22 czerwca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W styczniu 2008 r. wnioskodawca nabył nieruchomość zabudowaną nowym niezamieszkałym budynkiem mieszkalnym (w stanie deweloperskim, tj. do wykończenia), w którym przeprowadził inwestycje w postaci robót budowlano-remontowych w celu przystosowania go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Nabycie budynku nastąpiło w oparciu o udzielony podatnikowi przez Bank kredyt mieszkaniowy z przeznaczeniem na nabycie oraz remont przedmiotowego budynku. Po zakończeniu robót adaptacyjno-wykończeniowych budynek w miesiącu czerwcu 2008 r. został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, po uprzednim dokonaniu zmiany sposobu jego użytkowania, z budynku mieszkalnego na zakład montażu mebli (zgłoszenie dokonane w dniu 18 lutego 2008 r. - brak sprzeciwu właściwego organu). Ustalił wartość początkową nabytej nieruchomości stosownie do zasad wskazanych w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyłączając dla potrzeb dokonywania odpisów amortyzacji z podstawy amortyzacji wartość gruntu (z uwzględnieniem poniesionych wydatków na nabycie nieruchomości przypadającą proporcjonalnie na nabycie gruntu), ustaloną w oparciu o posiadaną wycenę rzeczoznawcy. Poczynając od lipca 2008 r. budynek podlega amortyzacji przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5%, tj. właściwej dla budynków o charakterze niemieszkalnym.

Wnioskodawca podkreśla, iż udzielony przez bank na nabycie przedmiotowej nieruchomości kredyt mieszkaniowy ma charakter denominowany, co oznacza, iż został on udzielony w PLN przy jednoczesnym powiązaniu jego wartości z obowiązującym w dniu udzielenia kursem CHF. Podobnie spłata poszczególnych rat kredytu następuje w PLN, przy czym wartość każdej z rat ustalana jest wg obowiązującego w dniu spłaty kursu CHF (franka szwajcarskiego).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy poprawnym jest stosowanie w przedstawionym przypadku stawki amortyzacji w wysokości 2,5%, tj. w wysokości właściwej dla budynków niemieszkalnych... (we wniosku pytanie to oznaczono Nr 3)

Zdaniem wnioskodawcy, w przedstawionej sytuacji poprawnym jest stosowanie stawki amortyzacji w wysokości 2,5%, tj. właściwej dla budynków niemieszkalnych sklasyfikowanych wg symbolu KŚT w grupie 1 podgrupie 10 rodzaju 101. Wniosek taki znajduje oparcie w brzmieniu załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316), zgodnie z którym za budynek niemieszkalny uznaje się obiekty budowlane wykorzystywane dla potrzeb niemieszkalnych, przy czym jeżeli co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest dla celów mieszkalnych, budynek uznaje się za mieszkalny. W przedmiotowym stanie faktycznym nabyty przez podatnika budynek został przystosowany i jest wykorzystywany w całości dla celów niemieszkalnych, tj. prowadzonej działalności gospodarczej (prowadzenia montowni mebli z częścią biurową), co zostało potwierdzone dokonanym zgłoszeniem o zmianie sposobu użytkowania budynku.

Tym samym, ponieważ cała powierzchnia użytkowa budynku wykorzystywana jest wyłącznie dla celów niemieszkalnych, a nadto budynek ten nigdy wcześniej dla celów mieszkalnych nie był wykorzystywany (został nabyty w stanie deweloperskim wymagającym wykończenia), w świetle powyższej klasyfikacji budynek należy identyfikować jako niemieszkalny. Jednocześnie z uwagi na brak przepisów definiujących pojęcie budynku niemieszkalnego wyrażonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasadnym jest klasyfikowanie przedmiotowego budynku zgodnie z klasyfikacją PKOB jako budynku niemieszkalnego - sekcja 1 dział 12, co w opinii podatnika prowadzi do zasadności stosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5% jako stawki właściwej dla budynków niemieszkalnych klasyfikowanych wg KŚT podgrupa 10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy, pod poz. 01 dla środków trwałych o Symbolu KŚT grupa 10 - Budynki niemieszkalne - została określona stawka amortyzacyjna w wysokości 2,5%. Jeżeli zatem wskazana przez wnioskodawcę we wniosku klasyfikacja budynku (środka trwałego) jest prawidłowa, to właściwą dla niego stawką amortyzacyjną jest stawka 2,5%.

Nadmienić należy, iż usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służący m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych zawiera rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju KŚT decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Wskazać przy tym należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego do Urzędu Statystycznego w Łodzi. Powyższe wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania m.in. KŚT.

Jednocześnie informuje się, iż w niniejszej interpretacji nie odniesiono się do sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego, gdyż kwestia ta, mimo ujęcia informacji w tym względzie w poz. 54. Wniosku (opis stanu faktycznego) nie była przedmiotem ani pytania ani stanowiska zawartego we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmieniać należy, iż odnośnie sprawy będącej przedmiotem pytań określonych we wniosku Nr 1 i 2 wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.