IBPBI/1/415-526/09/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 30 czerwca 2009 r.), uzupełnionym w dniach 24 lipca oraz 04 i 5 sierpnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej gruntu, który wnioskodawczyni zamierza przekazać na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 czerwca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej gruntu, który wnioskodawczyni zamierza przekazać na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne. Dlatego też, pismami z dnia 24 i 30 lipca 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 04 i 5 sierpnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest spadkobiercą części spadku po matce. Otwarcie spadku nastąpiło stosownie do art. 924 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) w 2001 r., gdyż wtedy zmarł spadkodawca.

Sądowego nabycia spadku dokonano w 2007 r., co dotyczy również Wnioskodawczyni, która nabyła przysługującą jej część spadku jako osoba fizyczna. Część nabytego spadku w postaci gruntu zamierza wnieść do własnej działalności gospodarczej z przeznaczeniem pod budowę obiektów mieszkalnych, które będą odsprzedawane wraz z udziałem w gruncie indywidualnym klientom.W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż wniesiony grunt będzie stanowić środek obrotowy - towar handlowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Jaką wartość początkową opisanego w stanie faktycznym gruntu powinna przyjąć przy wniesieniu go do własnej działalności gospodarczej.

Czy w razie uznania, że powinna to być wartość rynkowa z dnia nabycia spadku dniem takim jest data otwarcia spadku czy też data sądowego stwierdzenia nabycia spadku.

Zdaniem wnioskodawczyni, grunt, który wchodził do spadku otwartego w 2001 r., co do którego sądowe stwierdzenie spadku nastąpiło w 2007 r. powinien zostać wniesiony do własnej działalności gospodarczej według wartości rynkowej z grudnia roku poprzedzającego rok, w którym to wniesienie nastąpi. Twierdzi tak pomimo regulacji zawartej w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, według której wartością początkową środków trwałych nabytych w drodze spadku jest wartość rynkowa z dnia nabycia. Zdaniem wnioskodawczyni, przepis ten jest w jej przypadku bezprzedmiotowy co do wniesienia gruntu do własnej działalności gospodarczej, bez względu na to, czy za dzień nabycia uznać otwarcie spadku czy też sądowe stwierdzenie nabycia spadku. Wnioskodawczyni zauważa bowiem różnicę pomiędzy sytuacją gdy stała się spadkobiercą a sytuacją gdy przedmiot z otrzymanego spadku mocą własnej decyzji wnosi do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Krótko mówiąc to nie jej firma była spadkobiercą lecz ona sama bez żadnego związku z działalnością gospodarczą. W przekonaniu wnioskodawczyni nie można do wnoszenia przez nią gruntu do własnej działalności gospodarczej stosować przepisu o ustaleniu wartości początkowej gruntu z dnia nabycia spadku, bo to nie firma była spadkobiercą, chociaż rzeczywiście wnioskodawczyni stała się właścicielką gruntu w drodze nabycia spadku.

Zresztą zastosowanie przepisu art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy oprócz przeciwwskazania jak wyżej, zdaniem wnioskodawczyni wydaje się również sprzeczne z wykładnią celowościową (sensem) tego przepisu w sytuacji gdy otwarcie spadku miało miejsce w 2001 r., a zamiar wniesienia gruntu pochodzącego z tego spadku dotyczy 2009 r. lub nawet jeszcze późniejszego okresu. W tej sytuacji zdaniem wnioskodawczyni powinna ona zastosować cenę rynkową z grudnia roku poprzedzającego rok wniesienia gruntu do firmy, to jest stosując "odpowiednio" art. 22g ust. 8 ww. ustawy. W razie odmiennego zdania organu wnioskodawczyni prosi o wskazanie czy datą nabycia spadku jest data otwarcia spadku czy też data sądowego stwierdzenia nabycia spadku. Zdaniem wnioskodawczyni jest to data postanowienia sądu nie tylko z powodów celowościowych ale również z powodów formalnoprawnych: większa część skutków prawnych, jak wynika z kodeksu cywilnego, ma miejsce od daty uprawomocnienia postanowienia sądu dotyczącego stwierdzenia nabycia spadku.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Jak wynika przy tym z art. 22c pkt 1 wskazanej powyżej ustawy - amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (wtedy przyjmuje się wartość wynikającą z umowy).

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeśli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż wnioskodawczyni zamierza przekazać na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nabyty w drodze spadku grunt, przy czym stanowić on będzie środek obrotowy - towar handlowy w tej działalności. Zatem w tym przypadku nie mają zastosowania wskazane we wniosku przepisy art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnoszące się do środków trwałych. Skoro, jak wskazano, nabycie gruntu - towaru handlowego nastąpiło w drodze spadku (nieodpłatnie), to wartość tego towaru nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, ponieważ nie zostanie spełniona podstawowa przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, albowiem nabycie tego towaru nie wiązało się z poniesieniem wydatku.

Jeżeli jednak z nabyciem w drodze spadku przedmiotowego gruntu wiązało się poniesienie wydatków, to mogą one zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Nie dotyczy to jednakże uiszczonego od spadku podatku od spadków i darowizn. W myśl bowiem art. 23 ust. 1 pkt 12 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku dochodowego i podatku od spadków i darowizn.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko wnioskodawczyni, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.