IBPBI/1/415-524/12/WRz - PIT w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 20 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem - jest prawidłowe.

W dniu 20 marca 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest pracodawcą w rozumieniu art. 3 Kodeksu pracy i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 8 Ordynacji podatkowej. Wnioskodawca posiada ciąg produkcyjny, który umożliwia mu produkcję sprzętu narciarskiego, w tym nart i desek snowboardowych. Produkcja odbywa się przy użyciu wyspecjalizowanych maszyn i urządzeń. Zakład pracuje w systemie 3 zmianowym. Pierwsza zmiana rozpoczyna się od godziny 6.00 i trwa do godziny 14.00., druga zmiana rozpoczyna się od godziny 14.00 i trwa do godziny 22.00, trzecia zmiana rozpoczyna się od godziny 22.00 i trwa do godziny 6.00. Prezes Zarządu Spółki jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę, w której wymiar czasu pracy został określony jako "pełny". Prezes Zarządu Spółki jest jedynym Członkiem Zarządu Spółki (Wnioskodawcy), a tym samym jest jedyną osobą powołaną do zarządzania w imieniu Wnioskodawcy zakładem pracy. Prezes Zarządu może zostać w każdym czasie wezwany do Spółki np. w związku z:

* usterką maszyny lub urządzenia, która może spowodować wstrzymanie produkcji,

* wypadkiem przy pracy,

* zdarzeniem pożarowym,

* awarią systemów informatycznych.

Przedmiot wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności, wymaga również licznych wyjazdów poza siedzibę Wnioskodawcy. Z uwagi na specyficzny profil działalności Spółki Wnioskodawcy, duża część kontrahentów Wnioskodawcy pochodzi spoza granicy kraju, stąd konieczne są częste wyjazdy Prezesa Zarządu do miast posiadających lotniska międzynarodowe, celem odbycia spotkań biznesowych z kontrahentami. W celu zapewnienia sprawnego działania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy w wyżej opisanych warunkach, w szczególności dla potrzeb dojazdów Prezesa Zarządu Spółki do siedziby Spółki lub na spotkania biznesowe odbywające się poza jej siedzibą i z powrotem (do miejsca zamieszkania) oraz w sytuacjach nadzwyczajnych, Spółka ma zamiar powierzenia Prezesowi Zarządu samochodu służbowego. Z uwagi na konieczność jak najszybszego dojazdu Prezesa Zarządu Spółki z miejsca zamieszkania do pracy, która to konieczność wynika wprost z pełnionych przez niego obowiązków służbowych, zwłaszcza, że Prezes Zarządu jest jedyną osobą powołaną do zarządzania w imieniu Spółki zakładem pracy, Spółka ma zamiar określić miejsce parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania Prezesa Zarządu Spółki. Prezes Zarządu, według zamiaru Spółki, będzie użytkował powierzony mu samochód osobiście, bez korzystania z usług kierowcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Prezes Zarządu Spółki (Wnioskodawcy) po powierzeniu mu przez Spółkę samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, będzie uzyskiwał przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez Prezesa Zarządu Spółki, jako pracownika kadry zarządzającej, z samochodu służbowego do przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem ze wskazaniem miejsca parkowania w miejscu zamieszkania Prezesa Zarządu Spółki, nie będzie generować przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów. Jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 12 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przypisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy. W art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

Ustawodawca nie zdefiniował, co prawda w ustawie podatkowej, pojęcia "nieodpłatnego świadczenia", ograniczając się jedynie w art. 11 ust. 2a do wskazania sposobów ustalenia jego wartości, tym niemniej zarówno doktryna jak i orzecznictwo zgodne są co do tego, iż pojęcie to należy rozumieć szerzej niż w prawie cywilnym, a obejmuje ono te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Innymi słowy, "inne nieodpłatne świadczenia", to wszelkiego rodzaju świadczenia, które są dokonywane bez pobierania jakiejkolwiek odpłatności i które jednocześnie charakteryzują się tym, że nie obejmują rzeczy jako przedmiotu świadczenia. Ich przedmiotem jest więc przede wszystkim świadczenie usług (por. Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, red. dr Janusz Marciniuk, wydawnictwo C.H. Beck. 2011 r.).

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów prawa pracy. W myśl art. 128 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), ilekroć w przepisach działu jest mowa o pracownikach zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy - należy przez to rozumieć pracowników kierujących jednoosobowo zakładem pracy i ich zastępców lub pracowników wchodzących w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy oraz głównych księgowych.

Na podstawie art. 131 § 1 Kodeksu pracy, tygodniowy czas pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym. Ograniczenie przewidziane w § 1 nie dotyczy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy (art. 131 § 2 Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 132 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi przysługuje w każdej dobie prawo do co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku, z zastrzeżeniem § 3 oraz art. 136 § 2 i art. 137. Jednakże na podstawie art. 132 § 2 pkt 1 Kodeksu pracy, przepis § 1 nie dotyczy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy.

W świetle powyższych przepisów należy wskazać, iż użytkowanie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, gdyż nie będzie powodować u niego żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu używania samochodu służbowego, a jedynie będzie umożliwiać pracownikowi prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych.

W przypadku Prezesa Zarządu Spółki Wnioskodawcy konieczność, jak najszybszego dojazdu z miejsca zamieszkania do pracy, wynika wprost z pełnionych przez niego obowiązków służbowych. W związku z tym przejazdy i parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania Prezesa Zarządu stanowi realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodu służbowego dla zapewnienia niezakłóconego działania zakładu.

Ponieważ korzystanie przez Prezesa Zarządu Wnioskodawcy z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy (do siedziby spółki lub poza jej siedzibę) i z powrotem, nie służy osobistym celom Prezesa Zarządu Spółki, lecz wykonywane jest w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem jego wartości nie można uważać za przychód Prezesa Zarządu ze stosunku pracy.

Na potwierdzenie przedstawionego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 czerwca 2011 r., Znak: ILPB1/415-426/11-4/AA,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 maja 2011 r. Znak: IBPBII/1/415-81/11/HK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.