IBPBI/1/415-524/09/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 29 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji m.in. przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z dowozem, dojazdem, noclegami i wyżywieniem podwykonawców, zgodnie z treścią zawartej między stronami umowy (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 czerwca 2009 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

Przy piśmie z dnia 24 czerwca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej, działający w imieniu Ministra Finansów przesłał przedmiotowy wniosek do tut. Biura celem załatwienia zgodnie z właściwością.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność z zakresu usług budowlanych i noclegowych. Pozyskał zlecenie na zasadzie podwykonawcy na usługi budowlane na terenie Francji. Ma zawartą umowę z kontrahentem francuskim na budowę i remonty budynków. Sam tych prac nie jest w stanie wykonać. W związku z tym chce zawrzeć umowy podwykonawstwa z polskimi firmami budowlanymi na wykonanie prac wchodzących w zakres ich działalności, które wykonywane byłyby na terenie Francji. Formą opodatkowania jego firmy są zasady ogólne wg stawki liniowej o której mowa w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na bazie przepisów kodeksu cywilnego, zamierza zawrzeć z podwykonawcami umowy o roboty budowlane lub umowy o dzieło.

Materiały do wykonania usług zabezpiecza kontrahent francuski.

Po rozeznaniu cen dojazdu, noclegów i wyżywienia wnioskodawca stwierdził, że jego koszty związane z realizacją zlecenia dla kontrahenta francuskiego byłyby niższe w sytuacji, gdyby dokonywał zbiorczo zakupu tych usług dla wszystkich podwykonawców, ponieważ otrzymywałby duże rabaty. Natomiast w sytuacji, gdyby każdy podwykonawca kupował te usługi na własny koszt i doliczał do ceny swoich usług spowodowałoby to zmniejszenie jego dochodu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na dowóz, dojazd, noclegi i wyżywienie podwykonawców, przy stosownych zapisach w umowach o podwykonawstwo miałby prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej... (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem wnioskodawcy, jeżeli umowa z podwykonawcami polskimi będzie zawierać stosowne zapisy co do ponoszenia kosztów przez strony umowy i określenie zakresu prac za jakie będzie wypłacane wynagrodzenie i jego wysokość, ma prawo uznać się poniesionymi kosztami na dojazd, dowóz, noclegi i wyżywienia dla podwykonawców.

Artykuł 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast art. 23 ww. ustawy nie zawiera w swoim katalogu takiego wyłączenia. Zakaz uznawania się kosztami wyżywienia w tym art. 23 dotyczy kosztów reprezentacji, a w art. 23 ust. 1 pkt 52 kosztów ponoszonych przez osoby prowadzące działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących powyżej wysokości diet z tytułu podróży służbowych. Podwykonawcy nie ponosiliby tych kosztów w związku z tym nie mieliby prawa uznawać się tymi kosztami. Natomiast dla wnioskodawcy cena za wykonane prace byłaby o wiele niższa.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki - winien:

* być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdować się wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki muszą być zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tej działalności i nie mogą być wymienione w katalogu wydatków nie uznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Wprawdzie wydatki na dojazd, dowóz, noclegi i wyżywienie podwykonawców nie zostały wprost wyłączone z kosztów na podstawia art. 23 ww. ustawy, jednakże nie upoważnia to podatnika do zaliczenia ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów własnej działalności gospodarczej, bowiem między tymi kosztami a przychodem musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Wydatki te muszą również dotyczyć określonego źródła przychodów, którym w przypadku będącym przedmiotem wniosku jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Mając powyższe na względzie oraz opis zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku, w szczególności, iż wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej zamierza zaliczyć wydatki ponoszone za podwykonawców (związane z ich dowozem, dojazdem, noclegami i wyżywieniem) stwierdzić należy, że wydatki te jako ponoszone przez podatnika w celu zapewnienia funkcjonowania innego podmiotu gospodarczego (za inny podmiot gospodarczy), a więc nie dotyczące samego podatnika, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Tego rodzaju wydatki są bowiem kosztami innego podmiotu, gdyż wiążą się, co do zasady, z prowadzoną przez ten podmiot działalnością gospodarczą, a nie z działalnością wnioskodawcy. Powyższego nie może zmienić treść zawartych umów cywilnoprawnych, ponieważ umowy takie nie mają charakteru podatkowotwórczego.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Jednakże, mając na względzie, iż jak wynika z treści wniosku wnioskodawca "sam (zleconych) prac nie jest w stanie wykonać", stwierdzić należy, że wydatki, o których mowa we wniosku mogłyby obciążyć koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, pod warunkiem obciążenia tymi wydatkami (bądź stosowną ich częścią) poszczególnych kontrahentów poprzez tzw. ich refakturowanie. Zauważyć przy tym należy, iż należności wynikające z wystawionych przez wnioskodawcę faktur stanowiłyby przychód należny z prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej. Dokonana operacja gospodarcza w przypadku wnioskodawcy byłaby zatem neutralna podatkowo.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.