IBPBI/1/415-489/11/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 12 maja 2011 r.), uzupełnionym w dniu 13 lipca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej:

W dniu 12 maja 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą oraz ryczałtów za: noclegi, dojazd do i z dworca autobusowego, lotniczego itp., dojazdy środkami komunikacji miejscowej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 20 czerwca 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-489/11/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 13 lipca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą. Przedmiotem tej działalności jest specjalistyczne projektowanie inżynierskie w zakresie obliczeń zaawansowanych konstrukcji budowlanych. Prowadzona działalność obejmuje także usługi w ramach doskonalenia zawodowego, tj. świadczenie pomocy technicznej oraz prowadzenie szkoleń dla inżynierów budownictwa. Ze względu na doświadczenie oraz nawiązane kontakty z norweskimi biurami projektowymi, świadczenie wymienionych powyżej usług wiąże się z częstymi podróżami służbowymi do Norwegii, ewentualnie do innych krajów Europy.

W oświadczeniu/zawiadomieniu o wyborze formy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, złożonym we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym, jako formę opodatkowania Wnioskodawca wskazał podatek liniowy. Ewidencja przychodów i kosztów będzie (winno być "jest") prowadzona w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

* działalność gospodarcza (usługi świadczone w ramach tej działalności) na terytorium Norwegii nie jest prowadzona (nie są wykonywane) przez położony tam zakład. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Norwegii, ani w żadnym innym kraju oprócz Polski, stałej placówki, w której całkowicie albo częściowo mógłby wykonywać działalność przedsiębiorstwa. Jedyną placówką działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest jego miejsce zamieszkania, gdzie świadczy usługi dla norweskich kontrahentów. Usługi dla tych kontrahentów są również świadczone w miejscu udostępnionym przez kontrahentów na terytorium Norwegii,

* Wnioskodawca nie posiada własnego lokalu na terytorium Norwegii lub innych państw, w którym mógłby zamieszkiwać podczas wyjazdu za granicę. Takie lokale nie są też udostępniane Wnioskodawcy przez jego kontrahentów. Lokal, w którym Wnioskodawca mieszka podczas wyjazdów zagranicznych jest użytkowany na podstawie umowy cywilno-prawnej z właścicielem lokalu,

* koszty związane z utrzymaniem lokalu użytkowanego na terytorium Norwegii na podstawie umowy cywilno-prawnej, nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej,

* szkolenia, o których mowa we wniosku są prowadzone w miejscach udostępnianych przez kontrahentów. Wnioskodawca nie posiada własnego miejsca (wynajmowanego, czy też wydzierżawianego), w którym mogłyby być prowadzone takie szkolenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w kosztach prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawca może uwzględniać własne:

określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, w kosztach prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej może On uwzględniać własne diety zagraniczne oraz koszty wyszczególnione w pytaniu, określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Jak wyjaśnia Wnioskodawca, podczas podróży służbowych ponosi takie same koszty jak pracownik odbywający podróż służbową. Jednocześnie dokumentowanie ponoszonych kosztów w formie diet zagranicznych na pokrycie kosztów wyżywienia i drobne wydatki oraz zryczałtowanych kosztów na dojazdy i noclegi niezmiernie ułatwi ich administrację. Przyniesie to, Jego zdaniem, także wymierne korzyści dla Ministerstwa Finansów, jak również samego Wnioskodawcy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi do wysokości nie przekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników - w przypadku podróży zagranicznych - w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest specjalistyczne projektowanie inżynierskie w zakresie obliczeń zaawansowanych konstrukcji budowlanych. Prowadzona działalność obejmuje także usługi w ramach doskonalenia zawodowego, tj. świadczenia pomocy technicznej oraz prowadzenia szkoleń dla inżynierów budownictwa. Ze względu na doświadczenie oraz nawiązane kontakty z norweskimi biurami projektowymi, świadczenie wymienionych powyżej usług wiąże się z częstymi podróżami służbowymi do Norwegii, ewentualnie do innych krajów Europy. Działalność gospodarcza (usługi świadczone w ramach tej działalności) na terytorium Norwegii nie jest prowadzona (nie są wykonywane) przez położony tam zakład. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Norwegii, ani w żadnym innym kraju oprócz Polski, stałej placówki, w której całkowicie albo częściowo mógłby wykonywać działalność przedsiębiorstwa. Jedyną placówką działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest jego miejsce zamieszkania, gdzie świadczy usługi dla kontrahentów. Usługi dla kontrahentów są również świadczone w miejscu udostępnionym przez kontrahentów na terytorium Norwegii. Wnioskodawca nie posiada własnego lokalu na terytorium Norwegii lub innych państw, w którym mógłby zamieszkiwać podczas wyjazdu za granicę. Takie lokale nie są też udostępniane Wnioskodawcy przez jego kontrahentów. Lokal, w którym Wnioskodawca mieszka podczas wyjazdów zagranicznych jest użytkowany na podstawie umowy cywilno-prawnej z właścicielem lokalu. Koszty związane z utrzymaniem lokalu użytkowanego na terenie Norwegii na podstawie umowy cywilno-prawnej, nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Szkolenia, o których mowa we wniosku są prowadzone w miejscu udostępnianym przez kontrahentów. Wnioskodawca nie posiada własnego miejsca (wynajmowanego, czy też wydzierżawianego), w którym mogłyby być prowadzone takie szkolenia.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane są w ramach odbywanych przez niego zagranicznych podróży służbowych, to może On zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniach.

W powyższym zakresie przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Wskazać przy tym należy, iż pojecie "podróży służbowej" jak również zasady naliczania diet za czas tych podróży unormowane są w przepisach prawa pracy, tj. m.in. w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) oraz w przepisach wykonawczych do tej ustawy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże, jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi oraz czy Wnioskodawcy przysługują diety za cały czas ich trwania, nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, tzw. ryczałtów za: noclegi, dojazd do i z dworca autobusowego, lotniczego itp., dojazdy środkami komunikacji miejscowej, zauważyć należy, iż obowiązujące przepisy nie przewidują takiej możliwości. Do przedsiębiorców nie mają bowiem, co do zasady zastosowania przepisy ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. Przewidziane tymi przepisami należności z tytułu podróży służbowych, w tym "ryczałty" nie przysługują, przedsiębiorcom a jedynie pracownikom, wobec czego nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów wartości diet w wysokości określonej dla pracowników jest w tym zakresie wyjątkiem, wynikającym z analizowanego uprzednio przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym, brak jest podstaw prawnych do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej "ryczałtów", o których mowa we wniosku dotyczących wyjazdów w celu wykonania zleconych prac poza miejscowość, w której znajduje się jego stałe miejsce zamieszkania.

Z tej przyczyny przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.