IBPBI/1/415-485/09/WRz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2009 r. (data złożenia do tut. Biura - 15 czerwca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu krajowych i zagranicznych podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 czerwca 2009 r. złożono do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu krajowych i zagranicznych podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną jako usługi transportowe (PKD 49.41.2). Faktycznie zajmuje się kierowaniem pojazdami na zlecenie.

W ramach prowadzonej działalności zawarł m.in. umowę o wykonywanie usług polegających na kierowaniu powierzonymi pojazdami oraz wykonywaniu czynności pomocniczych z tym związanych.

Usługi polegające na kierowaniu pojazdami (cysternami do przewożenia towarów spożywczych) wykonuje osobiście na terenie kraju, Unii Europejskiej oraz Rosji. Usługi wykonuję w miejscu wyznaczonym przez zlecającego te czynności. Ponosi odpowiedzialność za jakość wykonanych czynności oraz ich rezultat a także za ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną działalnością.

Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej opłaca podatek dochodowy na zasadach ogólnych określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, zalicza wartość diet z tytułu podróży służbowych w wartości nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określoną w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prowadząc działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowcy może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej diety z tytułu podróży służbowych w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowych lub samorządowych jednostkach.

Zdaniem wnioskodawcy, może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane ze świadczeniem usług kierowcy - delegacje do wysokości diet przysługującym pracownikom zatrudnionym w państwowych lub samorządowych jednostkach.

Podróż służbowa pozostaje w ścisłym związku z przychodami uzyskanymi przeze przewożącego towary w kraju jak i za granicą. Ponoszone w związku z tymi podróżami wydatki nie znajdują się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 23 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym. Do kosztów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zalicza diety w części nieprzekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Wydatki związane z podróżami służbowymi właściwie dokumentuje

.

Stanowisko swoje opieram m.in. na:

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Artykuł 23 ust. 1 pkt 52 cyt. ustawy stanowi, że nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Przepis ten oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku ustalenie, czy i w jakich przypadkach osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą odbywa podróż służbową.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak i przepisy odrębne, o których mowa w powołanym wyżej art. 23 ust. 1 pkt 52 tej ustawy, tj. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) i rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.), nie definiują pojęcia podróży służbowej.

Definicję podróży służbowej można pośrednio wywieść z treści art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Odnosząc tę definicję do osób prowadzących działalność gospodarczą przyjąć należy, że podróżą służbową jest wykonywanie zadań poza stałym obszarem wykonywania pracy. Nie jest nią natomiast wykonywanie zadań w różnych miejscowościach i terminach, wynikających z organizacji pracy samego przedsiębiorcy. Realizacja usług transportowych, których specyfika i prawidłowe wykonanie w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej nierozerwalnie wiąże się z wyjazdami poza siedzibę firmy, nie może być utożsamiana z odbywaniem podróży służbowej w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Teza ta znajduje potwierdzenie w uchwale podjętej przez Sąd Najwyższy w składzie 7 sędziów w dniu 19 listopada 2008 r. Sąd w uzasadnieniu uchwały stwierdził m.in., iż "wykonywaniem zadania służbowego w rozumieniu art. 775 § 1 k.p. nie jest wykonywanie pracy określonego rodzaju, wynikającej z charakteru zatrudnienia. Ta bowiem nigdy nie jest incydentalna". Zdaniem składu orzekającego "z przepisu tego wynika bowiem wprost, że podróż służbowa ma charakter incydentalny (...). Nie jest zatem podróżą służbowa wykonywanie pracy (zadań) w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie pracy (zadań) w tych miejscowościach".

W świetle powyższego należy uznać, iż nie jest podróżą służbową w rozumieniu art. 775 § 1 k.p. osobiste wykonywanie usług przez przedsiębiorcę w zakresie działalności przedsiębiorstwa i na podstawie zawartej z kontrahentem umowy poza miejscowością w której znajduje się siedziba firmy, jeżeli stanowi to istotę prowadzonej działalności, a zatem nie ma charakteru incydentalnego.

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawca zajmuje się kierowaniem powierzonymi pojazdami oraz wykonuje czynności pomocnicze z tym związane. Realizacja tego rodzaju usług wiąże się z ich wykonywaniem w miejscach wyznaczonych przez zlecającego te czynności. Dlatego też wyjazdy krajowe, czy zagraniczne są nieodzowne do realizacji istoty działalności i jako takie nie mogą być uznane za podróż służbową.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności wartości diet naliczonych w związku z wyjazdami w celu wykonania usług kierowania pojazdami. W tym też zakresie przedstawione we wniosku stanowisko jest nieprawidłowe.

Zauważyć należy, iż przedsiębiorca kierujący pojazdami ponosząc wydatki związane z wyjazdem służbowym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesione wydatki, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu, jeżeli są odpowiednio udokumentowane i nie są wyszczególnione w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu. Aby jednak przedsiębiorcy przysługiwały diety konieczne jest aby odbywana przez niego podróż miała cechy "podróży służbowej".

Należy zaznaczyć, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby prowadzące działalność gospodarczą, w tym świadczące usługi, realizowane poza siedzibą firmy, mają prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem określonego limitu, wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi, np. w związku z koniecznością zawarcia umowy dotyczącej usług transportowych, dokonania zakupu środka trwałego wykorzystanego następnie w prowadzonej działalności gospodarczej, a więc podróży nie związanych z istotą prowadzonej działalności, jednakże niezbędnych dla funkcjonowania tej działalności.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych w przedmiotowym wniosku: postanowienia, interpretacji indywidualnych i wyroków, stwierdzić należy, iż wydane zostały w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie są wiążące dla Organu. Nadmienić także należy, iż powołana we wniosku interpretacja indywidualna z dnia 27 listopada 2008 r., wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej, ma w istocie charakter warunkowy. Możliwość zaliczenia wartości diet za czas podróży służbowej do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej uzależniono bowiem w niej od tego czy podróże jakie wnioskodawca odbywa są "podróżami służbowymi". Wskazano przy tym, iż pojęcie to jest zdefiniowane w przepisach prawa pracy, które nie będąc przepisami prawa podatkowego - nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.