IBPBI/1/415-484/13/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 17 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 16 sierpnia 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych przekazania nieruchomości na cele mieszkaniowe - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 maja 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania nieruchomości na cele mieszkaniowe. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 1 sierpnia 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-484/13/AB, IBPBII/1/436-141/13/HK, IBPP2/443-452/13/ICz, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 16 sierpnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 2002 r. Wnioskodawca wraz ze wspólnikiem prowadził działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Przedmiotem działalności spółki była windykacja wierzytelności i obrót wierzytelnościami. Od 2008 r. (po rozwiązaniu spółki) Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą w zbliżonym zakresie do działalności rozwiązanej spółki. W ramach działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej, wspólnicy nabyli od osoby fizycznej wierzytelność pieniężną (z umowy pożyczki zawartej pomiędzy osobami fizycznymi) w wysokości 220.000,00 zł wraz z prawem do naliczania odsetek umownych w wysokości 8% w skali roku. Za zakupioną wierzytelność zapłacili 50.000.00 zł oraz uiścili podatek od czynności cywilnoprawnych (od nabycia praw). Po złożeniu powództwa o zapłatę sąd uwzględnił roszczenia i zasądził na rzecz wspólników spółki cywilnej dochodzone od dłużnika kwoty z tytułu zakupionej wierzytelności potwierdzonej umową pożyczki. Niestety postępowanie egzekucyjne nie przyniosło pozytywnego skutku, gdyż dłużnik nie posiadał majątku. W międzyczasie spółka cywilna została rozwiązana. Wspólnik definitywnie zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej, a Wnioskodawca w dalszym ciągu prowadzi indywidualnie działalność gospodarczą. W późniejszym okresie Wnioskodawca powziął informację, iż dłużnik darował córce nieruchomość gruntową zabudowaną domem jednorodzinnym i skierował (jako wierzyciel solidarny bez udziału byłego wspólnika) powództwo o uznanie czynności prawnej za działanie na szkodę wierzycieli, polegające na wyzbyciu się jedynego składnika majątku, a tym samym uznanie tej czynności prawnej za bezskuteczną w stosunku do Niego, tzw. "skarga paulińska". Orzeczenie sądu w tym zakresie było dla Wnioskodawcy korzystne. W związku z powyższym, Wnioskodawca przystąpił do egzekucji komorniczej, której przedmiotem była przedmiotowa nieruchomość. Postępowanie egzekucyjne prowadzone było przez komornika sądowego pod nadzorem właściwego sądu rejonowego. Po drugiej bezskutecznej licytacji komorniczej Wnioskodawca złożył wniosek o przejęcie nie sprzedanej w toku czynności egzekucyjnych nieruchomości, uiszczając przy tym opłatę egzekucyjną w wysokości 54.000.00 zł na rachunek bankowy komornika sądowego. Sąd rejonowy, na mocy wydanego w tym zakresie postanowienia, zasądził na rzecz Wnioskodawcy własność przedmiotowej nieruchomości za cenę nabycia 362.800,00 zł, na poczet której została zaliczona wierzytelność przejmującego wierzyciela, czyli Wnioskodawcy. Obecnie Wnioskodawca zamierza przeznaczyć nabytą nieruchomość na własne cele mieszkaniowe.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 12 sierpnia 2013 r., Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił, że:

* przedmiotem obecnie prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej jest przede wszystkim:

* działalność prawnicza 69.10.Z.,

* pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych 64.99.Z,

* działalność świadczona przez agencje inkasa i biura kredytowe 82.91.Z.

* egzekucja spornej wierzytelności była prowadzona w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, prowadzonej przez Niego indywidualnie,

* po likwidacji spółki cywilnej wskazana we wniosku wierzytelność nie została przekazana, jako składnik majątku obrotowego, do działalności gospodarczej prowadzonej obecnie indywidualnie,

* wydatek w kwocie 50.000,00 zł poniesiony na zakup wierzytelności o której mowa we wniosku nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę prawa cywilnego, ani też do działalności gospodarczej prowadzonej indywidualnie.

Ponadto, w ww. uzupełnieniu wniosku we własnym stanowisku w sprawie Wnioskodawca zawarł istotne elementy opisu stanu faktycznego stwierdzając, że w trakcie postępowania windykacyjnego prowadzonego w celu odzyskania nabytej wierzytelności nigdy nie odzyskał jakichkolwiek należnych mu kwot, a należna mu wierzytelność, na skutek przejęcia przedmiotowej nieruchomości, została zaspokojona jedynie w części kwoty, tj. 310.356,84 zł. Jednocześnie Wnioskodawca oświadczył, że nabytej nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym nie zamierza sprzedać przed upływem pięciu lat, przeznaczając ją wyłącznie na własne cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy na obecnym etapie postępowania, w ramach prowadzonej indywidualnie pozarolniczej działalności gospodarczej powstał obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

2. Kiedy ewentualnie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w ramach prowadzonej indywidualnie pozarolniczej działalności gospodarczej.

3. Czy przejęcie przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości w sposób opisany we wniosku i przeznaczenie jej na własne cele mieszkaniowe rodzi powstanie obowiązku podatkowego.

4. Od jakiej kwoty należy naliczyć podatek dochodowy.

5. W jakiej wysokości należy uiścić podatek dochodowy na rzecz Urzędu Skarbowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sytuacji nie powstał obowiązek uiszczenia przez Niego podatku dochodowego od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Na wstępie należy zauważyć, że cesja wierzytelności uregulowana została w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Stosownie do przepisu art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl art. 509 § 2 ww. ustawy, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W świetle powyższych przepisów, przeniesienie wierzytelności polega na tym, że prawa przysługujące zbywcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na nabywcę wierzytelności. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym, pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem), a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą, a nabywcą wierzytelności (jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne).

Treść powyższych przepisów wskazuje zatem, iż wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Zatem, przeniesienie wierzytelności rodzi skutki podatkowe, również w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 i 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), źródłami przychodów są m.in.:

* pozarolnicza działalność gospodarcza oraz

* kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c).

Zgodnie z art. 5a pkt 6 cytowanej wyżej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

Jeżeli zatem przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zaliczają określonego przychodu do innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodów - przychód ten, przy braku przeciwnego wskazania, winien być uznany za przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Zauważyć należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyłączają z działalności gospodarczej, działalności polegającej na wykonywaniu czynności mających charakter usług pośrednictwa finansowego. Wobec powyższego przychód uzyskany z działalności polegającej na egzekwowaniu uprzednio nabytych wierzytelności lub obrocie wierzytelnościami, prowadzonej przez przedsiębiorcę we własnym imieniu, w sposób zorganizowany i ciągły, z nastawieniem na zysk z tych transakcji, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Jednocześnie zgodnie z art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1 h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Przy czym, w myśl ust. 1i ww. przepisu, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1 h (przepisy ust. 1c, 1e i 1 h nie znajdują zastosowania w przedmiotowej sprawie), za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Ustalenie momentu uzyskania przychodu w przypadku podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą uzależnione jest zatem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej w odniesieniu do tytułu (przedmiotu) uzyskania tego przychodu.

W przypadku podmiotów gospodarczych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na windykacji nabytych uprzednio wierzytelności na własny rachunek, nie powstaje sytuacja, w której nominalna wartość nabytych wierzytelności stanowiłaby przychód należny, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ww. ustawy. Pomimo, iż nabywca wierzytelności staje się wierzycielem, to jednak do czasu faktycznej realizacji wierzytelności nie uzyskuje on przychodu. Przychód w tym przypadku powstanie dopiero w momencie wyegzekwowania wierzytelności od dłużnika i będzie nim każda wpłata otrzymana przez wierzyciela (art. 14 ust. 1i ww. ustawy). Oznacza to, że przychodem z tytułu windykacji uprzednio nabytych wierzytelności będzie każda kwota zapłacona przez dłużnika (w tym również częściowa zapłata).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jednakże należy zaznaczyć, że w przedmiotowej sprawie wydatki na nabycie wierzytelności, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia - wszelkie wydatki ponoszone na nabycie wierzytelności podlegającej windykacji przez nabywcę będą stanowiły koszt uzyskania przychodów, dopiero w momencie uzyskania przychodu (w dacie ściągnięcia wierzytelności od dłużnika), ponieważ dopiero wówczas pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskanym przychodem. Przy czym, jeżeli w różnych okresach czasu podatnik uzyska przychody z tytułu częściowej realizacji wierzytelności, to koszty uzyskania tych przychodów winien rozliczyć proporcjonalnie do uzyskanego przychodu przypadającego na daną część wyegzekwowanej wierzytelności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca był wspólnikiem spółki cywilnej, która prowadziła działalność w zakresie windykacji wierzytelności i obrotu wierzytelnościami. W ramach prowadzonej działalności wspólnicy spółki nabyli od osoby fizycznej wierzytelność pieniężną w wysokości 220.000,00 zł wraz z prawem do naliczania odsetek umownych w wysokości 8% w skali roku. Za zakupioną wierzytelność zapłacili 50.000.00 zł. Prowadzone postępowanie egzekucyjne, celem wyegzekwowania zakupionej wierzytelności, nie przyniosło pozytywnego skutku, gdyż dłużnik nie posiadał majątku. W międzyczasie spółka cywilna została rozwiązana. Wnioskodawca w dalszym ciągu prowadzi indywidualnie działalność gospodarczą w zbliżonym zakresie do działalności rozwiązanej spółki, a drugi wspólnik definitywnie zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez Niego indywidualnie pozarolniczej działalności gospodarczej, skierował powództwo o uznanie czynności prawnej (darowizna nieruchomości gruntowej zabudowanej domem jednorodzinnym, będącej własnością dłużnika dokonana na rzecz jego córki) za bezskuteczną w stosunku do Niego, tzw. "skarga paulińska". Orzeczenie sądu w tym zakresie było dla Wnioskodawcy korzystne. Jednakże z uwagi na bezskuteczną egzekucję komorniczą, której przedmiotem była przedmiotowa nieruchomość, Wnioskodawca złożył wniosek o przejęcie nie sprzedanej w toku czynności egzekucyjnych nieruchomości. Obecnie Wnioskodawca zamierza przeznaczyć nabytą w tym trybie nieruchomość na własne cele mieszkaniowe.

W tym miejscu należy zauważyć, że na zasady opodatkowania przychodu uzyskanego z tytułu wyegzekwowania wierzytelności bez wpływu pozostaje fakt, że Wnioskodawca wyegzekwował wierzytelność w formie bezgotówkowej (w formie nieruchomości, o której mowa we wniosku).

Na gruncie przedmiotowej sprawy, skoro:

* wierzytelność została nabyta w ramach spółki cywilnej, a po jej rozwiązaniu to Wnioskodawcy przysługiwało prawo jej dalszego dochodzenia,

* Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie tożsamym z działalnością prowadzoną w ramach rozwiązanej spółki cywilnej (a więc m.in. w zakresie windykacji wierzytelności)

stwierdzić należy, iż windykacja ww. wierzytelności nastąpiła w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji kwota wyegzekwowanej wierzytelności wraz z wyegzekwowanymi odsetkami za zwłokę (w przedmiotowej sprawie będzie to kwota odpowiadająca wartości przejętej nieruchomości) stanowi przychód ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej. Przychód w tym przypadku powstanie dopiero w momencie wyegzekwowania wierzytelności, tj. przejęcia przez Wnioskodawcę wskazanej we wniosku nieruchomości. Dochód z tego tytułu podlegać będzie zatem opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza z uwzględnieniem formy opodatkowania prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Ogólną definicję dochodu zawiera art. 9 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Jednakże w stosunku do osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, szczególne zasady ustalania dochodu zawarto w art. 24 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 24 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników którzy zgodnie z obowiązującymi ich zasadami rachunkowości sporządzają sprawozdanie finansowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa (art. 24 ust. 2, zdanie pierwsze ww. ustawy).

Ustalając dochód uzyskany z tytułu wyegzekwowania wierzytelności, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej można zaliczyć poniesione wydatki, spełniające przesłanki ogólne zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, wynikające z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast sama czynność przekazania nieruchomości, o której mowa we wniosku, na potrzeby prywatne (osobiste) Wnioskodawcy, nie będzie rodziła dla Niego, skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem Wnioskodawca w związku z tą czynnością nie uzyska żadnych korzyści majątkowych.

Z kolei odnosząc się do pytań Wnioskodawcy, dotyczących ustalenia podstawy opodatkowania, tj. kwoty od której należy naliczyć podatek dochodowy oraz wysokości należnego podatku dochodowego, który należy uiścić na rzecz Urzędu Skarbowego, tut. Organ informuje, iż wyliczenia, jakich należałoby dokonać w tym zakresie nie należą do jego kompetencji. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, które wskazano w niniejszej interpretacji indywidualnej, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym tut. Organ nie może dokonywać wyliczeń należnego podatku dochodowego.

Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.