IBPBI/1/415-472/09/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 10 czerwca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych z tytułu zakupu na terytorium Szwecji, udokumentowanych paragonem i pokwitowaniem zapłaty:

* materiałów budowlanych - jest prawidłowe,

* narzędzi, części do samochodu oraz kart telefonicznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych z tytułu zakupu na terytorium Szwecji udokumentowanych paragonem i pokwitowaniem zapłaty materiałów budowlanych, narzędzi, części do samochodu oraz kart telefonicznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług remontowo-budowlanych na terytorium Szwecji. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W związku z usługami świadczonymi na terytorium Szwecji ponosi wydatki na zakup materiałów budowlanych, narzędzi, części do samochodu, kart telefonicznych itp. Wszelkie zakupione w Szwecji materiały, narzędzia i usługi mają ścisły związek z wykonywanymi pracami remontowo-budowlanymi na nieruchomościach tam położonych. Wydatki na zakupy dokumentowane są paragonami wystawianymi przez podmioty szwedzkie. Wnioskodawca wyjaśnia, iż zdaniem kontrahentów nie mogą oni wystawić faktury, gdyż nie jest on podmiotem do tego uprawnionym (brak stałego miejsca zameldowania w Szwecji oraz brak konta w banku szwedzkim).

Wskazuje również, iż każdy dokument zostaje przez niego opisany oraz przeliczony na walutę polską.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zakupy opisane w przedstawionym stanie faktycznym udokumentowane paragonami i innymi dowodami mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem wnioskodawcy wydatki opisane w stanie faktycznym stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą" z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz szczegółowe warunki jakie musi spełniać dokument aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.), zgodnie z którym podstawą zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być wyłącznie dowody księgowe spełniające warunki określone w ww. rozporządzeniu.

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, dowodami księgowymi są:

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, iż za dowody księgowe uważa się również:

Ponadto, zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie: nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku) ograniczając jednak tę możliwość do enumeratywnie wskazanych wydatków, wśród których brak jest wydatków związanych z zakupem materiałów budowlanych, narzędzi, części samochodowych czy kart telefonicznych.

Odnosząc się natomiast do sposobu dokumentowania zakupu materiałów stwierdzić należy, że kwestię tę reguluje § 14 ust. 4 ww. rozporządzenia, stanowiący, iż zakup w jednostkach handlu detalicznego materiałów, środków czystości i bhp oraz materiałów biurowych może być, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 4, dokumentowany paragonami zaopatrzonymi w datę i stempel (oznaczenie) jednostki wydającej paragon - określającymi ilość, cenę jednostkową oraz wartość, za jaką dokonano zakupu. Na odwrocie paragonu podatnik musi uzupełnić jego treść, wpisując swoje nazwisko (nazwę zakładu), adres oraz rodzaj (nazwę) zakupionego towaru.

Przy czym w myśl § 3 pkt 1 lit. b) ww. rozporządzenia - materiałami (surowcami) podstawowymi (a za takie należy uznać wskazane we wniosku materiały budowlane) - są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi.

Stosownie do treści § 14 ust. 5 ww. rozporządzenia - wydatki poniesione za granicą na zakup paliwa i olejów mogą być dokumentowane paragonami lub dowodami kasowymi. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż co do zasady, dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jest faktura VAT. Ewentualne odstępstwa od tej zasady są ściśle i wyczerpująco określone. Oznacza to, że jedynie we wskazanych w przepisach rozporządzenia przypadkach podstawą ujęcia wydatku w podatkowej księdze przychodów i rozchodów poza fakturą VAT mogą być również inne dowody.

Mając na względzie, że wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu na terytorium Szwecji usług remontowo-budowlanych dokonane przez niego zakupy materiałów budowlanych jako stanowiące zakupy materiałów (surowców) podstawowych stających się główną substancją gotowego wyrobu, mogą zostać udokumentowane paragonami spełniającymi wymogi określone w § 14 ust. 4 ww. rozporządzenia, jeżeli zakup zostanie dokonany w jednostkach handlu detalicznego a z przyczyn niezależnych od wnioskodawcy nie jest możliwe uzyskanie faktur potwierdzających dokonanie zakupu tychże materiałów.

Powyższe uprawnienie nie dotyczy jednakże wydatków poniesionych na nabycie: narzędzi, części do samochodów oraz kart telefonicznych, bowiem przepisy ww. rozporządzenia nie przewidują dla tego rodzaju wydatków uproszczonej formy dokumentowania ich poniesienia. Konsekwencją powyższego jest brak możliwości zaliczenia tych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej z uwagi na ich nienależyte udokumentowanie.

Reasumując, na gruncie przedmiotowej sprawy, jedynie wydatki poniesione na zakup materiałów budowlanych pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną pozarolnicza działalnością gospodarczą polegającą na świadczeniu usług remontowo-budowlanych stanowić mogą koszty uzyskania przychodów tej działalności zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako wydatki udokumentowane w sposób wynikający z przepisów prawa.

Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko w części dotyczącej:

* możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych udokumentowanych paragonami jest prawidłowe,

* zakupu narzędzi, części do samochodów oraz kart telefonicznych jest nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, iż zgodnie z art. 7 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193) zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Przy czym zakładem w rozumieniu art. 5 ust. 1-3 ww. Konwencji jest stała placówka, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne albo czynności związane z takimi pracami stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli taka budowa, prace albo czynności trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

W konsekwencji, jeżeli działalność gospodarcza na terytorium Szwecji prowadzona jest przez położony tam zakład, dochody uzyskane z tej działalności podlegają opodatkowaniu zarówno w Szwecji w zakresie jaki można przypisać temu zakładowi, jak i w Polsce (nieograniczony obowiązek podatkowy) z uwzględnieniem metody unikania podwójnego opodatkowania, o której mowa w art. 22 Konwencji.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów dotyczące przychodów uzyskanych na terytorium Szwecji winny być udokumentowane w sposób wymagany przez obowiązujące na terytorium tego kraju przepisy podatkowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.