IBPBI/1/415-469/13/SK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 25 lipca 2013 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-469/13/SK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2013 r. (data wpływu do Organu 13 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej kar umownych, o których mowa we wniosku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2013 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej kar umownych, o których mowa we wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży towarów w dużych centrach handlowych. W związku z powyższym wynajmuje lokale użytkowe, a umowy najmu lokali są podpisywane na okresy dłuższe niż 1 rok (5,10 lat). Na niektórych lokalach Wnioskodawca ponosi straty, gdyż koszty utrzymania takich lokali są dużo wyższe niż przychody ze sprzedaży, dlatego też niektóre umowy zostały rozwiązane wcześniej na mocy porozumienia z wynajmującym. W konsekwencji Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty kary umownej z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kara umowna poniesiona w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy w punkcie przynoszącym permanentnie straty, stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów uzyskania wymienionych w art. 23 ust. 1 tejże ustawy. Natomiast stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów m.in. kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Kara umowna z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu nie została wymieniona w katalogu wydatków nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Zapłata kary umownej miała na celu zminimalizowanie strat związanych z nierentownym wykorzystaniem lokalu. Poniesienie tego wydatku było racjonalne i uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej. Zapłata kary była bardziej korzystna niż kontynuacja umowy najmu. Zaoszczędzone w ten sposób środki zostaną przeznaczone na inną działalność, co powinno przyczynić się do uzyskania przychodów w przyszłości lub zabezpieczyć (zachować) ich źródło. Osiągnięty został również większy dochód, niż dochód, który zostałby osiągnięty w przypadku, gdyby nadal lokal byłby wynajmowany.

W ocenie Wnioskodawcy, należy więc uznać, iż w przedstawionym stanie faktycznym kara umowna stanowi koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu winien spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Podkreślić przy tym należy, iż ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego, określa art. 23 ww. ustawy. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Zauważyć przy tym należy, iż uregulowania dotyczące kar umownych oraz odszkodowań zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z z późn. zm.). Przepis art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Wymienione w treści art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest więc uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. Ustawodawca wyłączył zatem wprost z kosztów uzyskania przychodów jedynie wydatki związane z karą za wadliwie wykonaną usługę, dostarczenie wadliwego towaru, bądź za zwłokę w usunięciu powstałych wad. Nie wyłączył natomiast z katalogu kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy, w tym kar z tytułu wcześniejszego rozwiązania umów najmu, przewidzianych w zawartych umowach najmu. Oznacza to, że kary umowne inne niż wymienione w cytowanym przepisie mogą (co do zasady), stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełniają warunek związku przyczynowo-skutkowego z osiągnięciem przychodu bądź z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży towarów handlowych w centrach handlowych. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej wynajmuje lokale użytkowe. Umowy najmu podpisywane są na dłuższe okresy, tj. 5,10-letnie. W związku z tym, że działalność w niektórych lokalach była nierentowna, Wnioskodawca na mocy porozumień stron zawartych z wynajmującym, rozwiązał umowy najmu tych lokali przed upływem ww. okresu. W związku z tym zobowiązany był do zapłaty kar umownych z tytułu wcześniejszego rozwiązania umów najmu. Przesłanką wcześniejszego rozwiązania tych umów było przede wszystkim zminimalizowanie strat związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zapłata ww. kar była bardziej korzystniejsza niż prowadzenie działalności gospodarczej przynoszącej straty ze sprzedaży.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie wcześniejsze rozwiązanie umów najmu miało na celu ograniczenie strat uzyskiwanych z prowadzonej działalności gospodarczej, to wydatki poniesione z tytułu kar umownych za wcześniejsze rozwiązanie umów najmu stanowią racjonalny, celowy i uzasadniony wydatek związany z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą mający na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów. W związku z powyższym, jeżeli z umów zawartych pomiędzy Wnioskodawcą, a podmiotem wynajmującym lokale wynikało, że będzie On zobowiązany do zapłaty kar umownych za wcześniejsze rozwiązanie tych umów, to wydatki te mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, pod warunkiem należytego ich udokumentowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl