IBPBI/1/415-449/11/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 29 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 11 lipca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcych środkach trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 kwietnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcych środkach trwałych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 29 czerwca 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-449/11/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 11 lipca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, prowadząc działalność gospodarczą w zakresie "sprzedaży detalicznej odzieży prowadzonej w wyspecjalizowanych sklepach", zawarł umowę najmu lokalu handlowego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. W celu dostosowania wynajętych powierzchni do potrzeb oraz standardów obowiązujących w sieci, w jakiej działa, konieczne było dokonanie inwestycji w wynajętych lokalach, w tym niezbędnych prac adaptacyjnych. Prace były ewidencjonowane przez Wnioskodawcę jako inwestycje w obcych środkach trwałych, a wydatki na nie zostały prawidłowo udokumentowane. Od wartości początkowej środków trwałych Wnioskodawca dokonywał odpisów amortyzacyjnych. Działalność prowadzona w wynajmowanych lokalach generowała znaczące straty i ze względu na wysokie koszty - z których jednym z najbardziej znaczących kosztów były koszty czynszu - nie było możliwe osiągnięcie dochodu z działalności prowadzonej w wynajmowanych lokalach. Wnioskodawca dążył więc do rozwiązania umów najmu lokali w tej lokalizacji (Galerii). W marcu 2011 r. umowy najmu lokali zostały rozwiązane. Działanie Wnioskodawcy poprzez dążenie do rozwiązania umów było z powodów wymienionych wyżej, ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione. Nie wszystkie poczynione przez Wnioskodawcę nakłady w obce środki trwałe zostały do końca zamortyzowane. Część niezamortyzowanych nakładów, możliwych do zdemontowania, została przeniesiona i będzie wykorzystana w innych punktach sprzedaży, w których prowadzi działalność Wnioskodawca, lub została sprzedana. Pozostałe niezamortyzowane nakłady, które ze względu na ich charakter nie mogą zostać zlikwidowane bez ponoszenia przez Wnioskodawcę w związku z tym wysokich kosztów, zostały w Galerii. Zaznaczyć należy, że w miejscu gdzie obecnie prowadzone są przez Wnioskodawcę salony sprzedaży, powstaną salony sprzedaży zupełnie innych marek i dlatego nakłady, których Wnioskodawca nie zniszczył fizycznie, zostaną w większości zlikwidowane przez kolejnych najemców lokali. Wnioskodawca nie jest w stanie określić w jakim stopniu nakłady zostaną wykorzystane przez kolejnych najemców, a w jakim zniszczone w momencie dostosowywania lokali do potrzeb prowadzonej działalności przez kolejnych najemców tych lokali. Wnioskodawca nie zmienił rodzaju prowadzonej działalności.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość niezamortyzowanych inwestycji w obcych środkach trwałych w lokalach, w których umowy najmu zostały rozwiązane z powodów ekonomicznych (generowania strat przez te salony), a charakter nakładów ze względu na wysokie i ekonomicznie nieuzasadnione do poniesienia koszty z tym związane nie pozwalał na fizyczne dokonanie likwidacji, przy założeniu, że fizycznej likwidacji nakładów dokonają kolejni najemcy lokali, oraz z uwzględnieniem faktu, że Wnioskodawca nie zmienia rodzaju prowadzonej działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów podatkowo niezamortyzowanych wydatków na inwestycje w obcym środku trwałym, jeżeli kolejni najemcy lokali dokonają fizycznej likwidacji nakładów, a rozwiązanie umów najmu w żaden sposób nie powoduje zmiany rodzaju prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwana dalej jako "o p.d.o.f."), kosztami uzyskania są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o p.d.o.f. W związku z powyższym warunkiem zaliczenia danego wydatku do kosztów podatkowych jest spełnienie następujących przesłanek:

W przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca rzeczywiście poniósł koszt przeprowadzonej inwestycji, a wydatki na tę inwestycję są prawidłowo, rzetelnie i zgodnie z wymogami prawa udokumentowane. Całość poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na adaptację wynajmowanych lokali, które stanowią inwestycję w obcych środkach trwałych, była związana z przychodem uzyskiwanym przez Wnioskodawcę od momentu oddania inwestycji do używania i przyczyniała się do uzyskiwania przez Wnioskodawcę przychodu z prowadzonej działalności. Podnieść należy, iż związek z przychodami Wnioskodawcy wykazuje całość poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów na dokonanie adaptacji wynajmowanych lokali, a nie jedynie ta ich część, która do momentu rozwiązania umowy najmu zostanie zaliczona do kosztów podatkowych Wnioskodawcy, poprzez dokonane odpisy amortyzacyjne. Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 14 marca 2008 r. (sygn. akt I SA/Wr 1702/07), w którym Sąd uznał, iż "w momencie utraty/zniszczenia środka trwałego lub utraty możliwości korzystania z niego znika oczywiście związek tego środka trwałego z działalnością podatnika oraz uzyskiwanymi z niej przychodami. Nie powinno to mieć natomiast wpływu na ocenę, czy wydatki poniesione na nabycie tego środka trwałego były związane z przychodami." Zakończenie wykorzystywania inwestycji w obcym środku trwałym przed całkowitym umorzeniem wartości tej inwestycji pozbawiło Wnioskodawcę prawa do dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych, ponieważ inwestycja ta nie będzie przez Niego wykorzystywana w prowadzonej nadal działalności gospodarczej. Uwzględniając jednak fakt, że inwestycja ta od momentu rozpoczęcia użytkowania miała związek z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami, powinien On mieć możliwość zaliczenia nie umorzonej wartości inwestycji w obcych środkach trwałych do kosztów uzyskania przychodu. W myśl art. 23 ust. 1 (winno być art. 23 ust. 1 pkt 6) ustawy o p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodu strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W związku z tym artykułem, zdaniem Wnioskodawcy, będzie mu przysługiwało prawo do zaliczenia w koszty nie zamortyzowanej części inwestycji, ponieważ środki trwałe utraciły przydatność gospodarczą na skutek innych okoliczności niż zmiana rodzaju działalności gospodarczej. Wnioskodawca nadal prowadzi tę samą działalność gospodarczą, tylko w innych lokalizacjach. W związku z tym, że likwidacji ze względu na wysokie koszty demontażu oraz fizycznej likwidacji nakładów (co nie znajdowałoby uzasadnienia ekonomicznego), dokona kolejny najemca lokalu, wskazać należy iż szerokie rozumienie "likwidacji" przyjmują sądy administracyjne (WSA we Wrocławiu wyrok z dnia 13 marca 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 53/07, WSA w Gdańsku, wyrok z dnia z 16 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 194/09). Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 16 kwietnia 2009 r. (sygn. akt I SA/Gd 194/09) uznał, iż "nie zamortyzowane wydatki na wynajmowaną nieruchomość można rozliczyć jako koszty uzyskania przychodów nawet po rozwiązaniu umowy najmu, ponieważ następuje wówczas likwidacja środka trwałego".

Podsumowując, mając na uwadze przepisy ustawy o p.d.o.f., jak również przywołane orzecznictwo sądów administracyjnych, Wnioskodawca ma prawo na podstawie art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.f., zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nie umorzonych inwestycji w obcych środkach trwałych poczynionych w wynajmowanych przez Niego lokalach, w odniesieniu do których umowy najmu zostały rozwiązane w marcu 2011 r., a z którym to rozwiązaniem umów nie wiąże się zmiana prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nie uznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych" - zwane także środkami trwałymi (art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, iż, co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również stanowiące inwestycję w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków.

Jednakże zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 i 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

* strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1,

* strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z cyt. przepisów wynika, iż kosztem uzyskania przychodów mogą być straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, w części w jakiej nie zostały one zamortyzowane, o ile środki te nie utraciły przydatności w wyniku zmiany rodzaju prowadzonej działalności. Przy czym, generalnie przyjmuje się, iż do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć jedynie takie straty w majątku podatnika, które powstały na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, niezależnych od jego woli i przez niego niezawinionych.

Podstawowym warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie zamortyzowanej wartości środka trwałego (w tym inwestycji w obcym środku trwałym) jest przy tym jego faktyczna likwidacja. Z likwidacją środka trwałego mamy do czynienia w przypadku, gdy dojdzie do jego fizycznego zniszczenia, zużycia bądź demontażu poniesionych nakładów. Nie stanowi natomiast likwidacji środka trwałego jego wycofanie z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, bądź zaprzestanie wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej. W powyższej sytuacji, w momencie wycofania, bądź zaprzestania wykorzystywania środka trwałego w prowadzonej działalności gospodarczej następuje utrata związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkami na jego nabycie lub wytworzenie a uzyskiwaniem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła. Oznacza to, że wydatki te przestają spełniać podstawową przesłankę umożliwiającą uznanie ich za koszt uzyskania przychodu, wyrażoną w cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji brak jest możliwości zaliczenia nie zamortyzowanej wartości takiego środka trwałego do ww. kosztów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie handlu w wynajmowanych lokalach, w których przeprowadził niezbędne prace adaptacyjne w celu dostosowania ich do potrzeb tej działalności. Prace te potraktował jako inwestycje w obcych środkach trwałych, a od ich wartości początkowej dokonywał odpisów amortyzacyjnych. Ponieważ działalność prowadzona w wynajmowanych lokalach generowała znaczące straty oraz ze względu na wysokie koszty (m.in. czynsz), w marcu 2011 umowy najmu lokali, w których Wnioskodawca prowadził działalność zostały rozwiązane. Nie wszystkie poczynione przez Wnioskodawcę nakłady w obcych środkach trwałych zostały do końca zamortyzowane. Część nie zamortyzowanych nakładów, możliwych do zdemontowania, została przeniesiona i będzie wykorzystana w innych punktach sprzedaży, w których Wnioskodawca prowadzi działalność lub została sprzedana. Pozostałe nie zamortyzowane nakłady, które ze względu na ich charakter nie mogą zostać zlikwidowane bez ponoszenia przez Wnioskodawcę w związku z tym wysokich kosztów, zostały w wynajmowanych lokalach. Przy czym, w miejscu gdzie obecnie prowadzone są salony sprzedaży przez Wnioskodawcę, powstaną salony sprzedaży zupełnie innych marek i dlatego nakłady, których nie zniszczył fizycznie Wnioskodawca, zostaną w większości zlikwidowane przez kolejnych najemców lokali. Wnioskodawca nie jest w stanie określić, w jakim stopniu nakłady zostaną wykorzystane przez kolejnych najemców, a w jakim zniszczone w momencie dostosowywania lokali do potrzeb prowadzonej działalności przez kolejnych najemców tych lokali. Wnioskodawca nie zmienił rodzaju prowadzonej działalności. Z umów najmu lokali, które zostały rozwiązane wynika, że po ich zakończeniu Najemca zobowiązany jest do przywrócenia wszystkich dokonanych przez niego zmian ponownie do stanu poprzedniego, chyba że Wynajmujący wyrazi pisemną zgodę, że zmiany te nie muszą być usunięte. W przypadku pozostawienia zmian Najemcy nie przysługuje zwrot jakichkolwiek kwot z tego tytułu.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, iż w związku z ustaniem stosunku dzierżawy (najmu) przed upływem okresu amortyzacji inwestycji w obcych środkach trwałych, Wnioskodawca nie może zaliczyć nie zamortyzowanej części tych inwestycji do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. W momencie ustania stosunku dzierżawy (najmu), w wyniku rozwiązania umowy przez Wnioskodawcę doszło bowiem jedynie do zaprzestania wykorzystywania ww. nakładów w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a nie do ich faktycznej likwidacji. W tym też momencie nastąpiła utrata związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkami poniesionymi w związku z ww. inwestycjami a uzyskaniem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła. Ewentualna strata ekonomiczna poniesiona przez Wnioskodawcę, nie została spowodowana nagłym, niezależnym od niego zdarzeniem, lecz jest wynikiem świadomej decyzji podjętej przez Niego w momencie rozwiązania wskazanych we wniosku umów i skutkiem ponoszonego przez niego świadomie ryzyka gospodarczego, związanego z przedmiotem prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle przepisów podatkowych samo rozwiązanie umowy najmu nie daje zatem najemcy prawa do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów nie zamortyzowanej inwestycji w obcym środku trwałym. W sytuacji rozwiązania umowy najmu przed upływem 10 lat, a więc przed pełnym zamortyzowaniem inwestycji w obcym środku trwałym i przekazaniem tej inwestycji wraz ze środkiem trwałym właścicielowi, nie zamortyzowana część tej inwestycji nie może stanowić, jak już wskazano, kosztów uzyskania przychodów.

Zaznaczyć należy, iż strata z tego tytułu mieści się w graniach ryzyka gospodarczego, które podatnik musi brać pod uwagę kształtując tak, a nie inaczej bieg swoich interesów.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 stycznia 2010 r. sygn. akt II FSK 1269/08 wskazał, iż " (...)Powodem rezygnacji z wynajmowanych obiektów była natomiast zmiana oraz rozwiązanie umowy najmu, których przedmiotem było korzystanie z obcych środków trwałych, to jest hal produkcyjnych. Błędne jest zatem stanowisko skarżącej spółki, iż na podstawie przepisu regulującego w sposób szczególny zakres kosztów uzyskania przychodów, jakim jest art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy podatkowej, kosztem uzyskania przychodów są nie tylko odpisy amortyzacyjne, lecz także straty w inwestycji w obcym środku trwałym w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi w przypadku rezygnacji z wykorzystywania danego środka trwałego z uwagi na rozwiązanie umowy najmu. W takim bowiem wypadku, wskutek zmiany lub rozwiązania umowy najmu, bądź każdej innej umowy cywilnoprawnej, w wyniku której podatnik zrezygnował z tytułu prawnego do władania rzeczą, to jest obcym środkiem trwałym, nie zamortyzowane nakłady poniesione na ten środek pomniejszając podstawę opodatkowania uszczuplały by w każdym wypadku, a więc bez względu na przyczynę zmiany lub rozwiązania umowy dochody podatkowe. Za stratę w środkach trwałych nie pokrytą odpisami amortyzacyjnymi nie można zatem uznać, zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy podatkowej, nie zamortyzowanych nakładów inwestycyjnych poniesionych w obcych środkach trwałych w wyniku rozwiązania umowy najmu, a w konsekwencji rezygnacji z wykorzystywania najmowanych hal produkcyjnych (...)".

Stanowisko tut. Organu znalazło swoje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, w szczególności w wyrokach:

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 27 lutego 2007 r. sygn. akt I SA/Po 407/06 i z dnia 11 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Po 105/10,

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 3826/06,

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Gl 341/07,

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 25 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Łd 172/09,

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 25 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Lu 748/10,

* Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 stycznia 2010 r. sygn. akt II FSK 1269/08.

Część z ww. wyroków dotyczy przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), jednakże z uwagi na tożsamość brzmienia przepisów w tym zakresie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wywody poczynione przez Sądy w ww. wyrokach należy odnieść także do przepisów tej ustawy.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się natomiast do powołanych we wniosku wyroków sądowych stwierdzić należy, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie wiążą tut. Organu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.