IBPBI/1/415-430/09/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 26 maja 2009 r.), uzupełnionym w dniu 5 sierpnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzowania wskazanego we wniosku budynku - jest prawidłowe

W dniu 26 maja 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzowania wskazanego we wniosku budynku.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też, pismem z dnia 22 lipca 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 5 sierpnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zakończył inwestycję o charakterze budynku użytkowego z częścią mieszkalną. Rozpoczynając budowę był zdecydowany, że powierzchnia 402,90 m#178; wg projektu nie będzie mu służyła jako mieszkanie.

Plan zagospodarowania Gminy nie pozwalał by w tym miejscu powstał budynek tylko na działalność gospodarczą. Budynek został odebrany przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego i jest obecnie użytkowany w całości jako powierzchnia handlowa. W kwietniu 2009 r. dokonał zmiany w ustaleniu podatku od nieruchomości, tj. zgłoszenia owych 402,90 m#178; jako powierzchni wykorzystywanej w działalności gospodarczej od dnia 30 grudnia 2008 r. Uważa, że miał prawo obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z wydatków inwestycyjnych na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 192 z 2007 r. poz. 1382) oraz prawo do uznania w kosztach firmy amortyzacji całej powierzchni budynku według art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Wątpliwość wnioskodawcy budzi, czy zatwierdzony projekt budowlany ww. budynku, w którym jest wyodrębniona część mieszkalna i część użytkowa może być podstawą dla fiskusa do ustalenia podatku należnego VAT i nie uznania amortyzacji za koszt, czy istotniejszym jest stan faktyczny przeznaczenia powierzchni 402,90 m#178;, tym bardziej, że część mieszkalna z projektu nie ma odrębnego wejścia, klatki schodowej, a wejście jest możliwe tylko bezpośrednio z części sklepowej.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przedsiębiorca ma prawo do uznania w kosztach amortyzacji powierzchni całkowitej 2.851,20 m#178;.

Zdaniem wnioskodawcy, ma prawo do uznania w kosztach firmy amortyzacji całej powierzchni budynku - art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powierzchnia całkowita 2.851,20 m#178; służy prowadzeniu działalności gospodarczej, z czego 402,90 m#178;, które w projekcie wyodrębniono jako część mieszkalna stanowi ekspozycję towarów handlowych jak i gotowego wnętrza, tj. łazienka, salon, sypialnia. Na powierzchni tej prezentują swoje wyroby firmy - producenci płytek, ceramiki, wanien, paneli podłogowych, grzejników.

Oddany budynek nigdy nawet w części nie służył celom mieszkalnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Środki trwałe stanowią składniki majątku trwałego firmy.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie, jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Środkami trwałymi, w świetle cyt. wyżej przepisu, mogą być spełniające powyższe kryteria m.in. budynki użytkowe przeznaczone do prowadzenia działalności handlowej.

Z wniosku wynika, iż wnioskodawca wytworzył budynek użytkowy z częścią mieszkalną, stanowiący środek trwały, który w całości wykorzystuje w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. W związku z tym w świetle cyt. wyżej przepisów, odpisy amortyzacyjne od tego środka trwałego mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jednocześnie informuje się, iż w niniejszej interpretacji nie odniesiono się do sposobu amortyzacji ww. środka trwałego, gdyż kwestia ta nie była przedmiotem wniosku; nie była ani przedmiotem pytania ani stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Nadmienia się, iż w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.