IBPBI/1/415-410/09/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 18 maja 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* kryterium małego podatnika dla możliwości skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego - jest nieprawidłowe,

* kryterium podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych dla możliwości wydania decyzji określającej (ustalającej) wysokość zobowiązania podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 18 maja 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* kryterium małego podatnika dla możliwości skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego,

* kryterium podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych dla możliwości wydania decyzji określającej (ustalającej) wysokość zobowiązania podatkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej dwóch osób fizycznych. W roku 2008 Spółka osiągnęła przychody netto 2.921.797,48 zł, co stanowiło brutto 3.564.570,68 zł. Jako podatnik podatku dochodowego wykazał w zeznaniu rocznym - w związku z posiadaniem 50% udziałów w Spółce - połowę przychodu netto, czyli 1.460.937,56 zł, co stanowiło wartość z podatkiem VAT (brutto) 1.782.285,34 zł.

Artykuł 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje pojęcie małego podatnika - oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Przyjmując w zaufaniu do państwa prawa, że ustawodawca wie co wpisuje w ustawie i używa pojęć, którym daje się jednoznacznie przypisać znaczenie, wnioskodawca zauważa, że skoro jest podatnikiem podatku dochodowego osobiście, a nie jest podatnikiem spółka cywilna - limit przychodu określający status małego podatnika odnosi do przychodów wykazywanych przez niego w indywidualnym zeznaniu rocznym i jest to kwota brutto 1.782.285,34 zł. Tym samym osobiście, jako podatnik spełniający przesłanki definicji "małego podatnika" nabywa uprawnienia przypisane "małemu podatnikowi".

Wnioskodawca wskazał, iż gdyby ustawodawca zamierzał przypisywać status małego podatnika i związane z tym przywileje spółce - to zapewne tak by uczynił.

Na podstawie art. 22k ww. ustawy w szczególności ust. 7 - mały podatnik może dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Tym samym jednoznacznie wskazuje się, że limit 50.000 euro dotyczy podatnika, a nie spółki cywilnej. Gdyby miało być inaczej czyli limit w przypadku prowadzenia spółki osobowej dotyczyłby spółki - ustawodawca zapisałby to wprost w ustawie.

W związku z powyższym wnioskodawca uważa, że osobiście nabył status małego podatnika, gdyż kwota przypadającego na niego przychodu brutto, wykazanego w osobistym zeznaniu rocznym - to wartość nie przekraczająca limitu wskazanego w art. 22k ust. 7 ww. ustawy. Tym samym uważa, że ma prawo do obniżenia podstawy opodatkowania przypadającej na niego w roku 2009 poprzez zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty nie wyższej niż 50.000 euro, tj. 169.000 zł z tytułu jednorazowych odpisów amortyzacyjnych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych.

Wnioskodawca wskazał również, iż takie samo prawo ma jego wspólnik, gdyż jego sytuacja przedstawia się identycznie. Spółka więc ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w roku 2009 nie więcej niż 338.000 zł z tytułu jednorazowych odpisów amortyzacyjnych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych.

Zakładając racjonalność ustawodawcy - jeżeli w art. 22k ust. 7 ww. ustawy nie uzależnia się limitu od formy prowadzenia działalności i nie wskazuje się jednego limitu dla spółek osobowych - w zaufaniu do organów państwa należy uznać, że użyte słowo podatnik oznacza korzyść dla podatnika, a więc wskazany limit jest limitem na podatnika, a nie na spółkę. Ponieważ spółka osobowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, co wynika z brzmienia art. 1 ustawy - nie można ograniczać prawa podatnika do pełnej ulgi w tym zakresie poprzez interpretacje jakoby limit przypisany był dla spółki.

Każdy podatnik odpowiada osobiście za swoje zobowiązania podatkowe i ponosi skutki karnoskarbowe za wszelkie uchybienia. Błędne ustalenie odliczenia ulgi, nie obciąży spółki - a osobiście konkretnego podatnika. Stąd więc jeżeli to podatnik ponosi odpowiedzialność za czynność prawną, to wyłącznie podatnik może z niej wywodzić skutki prawne. Prawa takiego nie ma spółka - bo jako spółka nie ma prawnej odpowiedzialności za skutki opodatkowania wspólnika - podatnika. Ustawodawca świadomie w art. 22k ust. 7 ww. ustawy nie wskazuje spółek osobowych o czym świadczy zapis ust. 11, gdzie wpisano spółki niemające osobowości prawnej przy warunkach stosowania ulgi. Tak więc, gdyby intencją ustawodawcy było odniesienie limitu do przychodów spółki osobowej, to również w ust. 7 zostałoby to zapisane.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad 1)

W opisanej sytuacji, jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, wykazujący w zeznaniu rocznym kwotę przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej netto 1.460.937,56 zł, co stanowiło z podatkiem VAT (brutto) wartość 1.782.285,34 zł - posiada status małego podatnika na rok 2009. Stanowi o tym wprost brzmienie art. 7a ww. ustawy, gdzie mówi się o przychodach podatnika, a nie spółki osobowej.

Ad 2)

W opisanej sytuacji posiada prawo do obniżenia podstawy opodatkowania w roku 2009 o wartość nie wyższą niż 50.000 euro tj. 169.000 zł z tytułu jednorazowych odpisów amortyzacyjnych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych. Stanowi o tym wprost art. 22k ust. 7 ww. ustawy, gdzie limit wyznaczony jest dla podatnika, a nie dla spółki osobowej.

Ad 3)

W związku z zapisem ustawowym, że ulga dotyczy podatnika, a nie spółki osobowej, wspólnicy mogą zaliczyć w koszty uzyskania przychodu spółki w roku 2009 nie więcej niż 338.000 zł z tytułu jednorazowych odpisów amortyzacyjnych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, gdzie w związku z tym faktycznie jego podstawę opodatkowania obniży się o 169.000 zł i wspólnika podstawię obniży się również o 169.000 zł.

Ad 4)

Nie można wydać decyzji ustalającej lub określającej wysokość podstawy opodatkowania dla spółki cywilnej, gdyż spółka cywilna nie jest podatnikiem. Potwierdza to fakt, że spółka cywilna nie może być odbiorcą ulgi z art. 22k ust. 7 ustawy, co przesądza, że limit wskazany w tym przepisie dotyczy konkretnego podatnika, a w przypadku opisanym we wniosku, powoduje możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów spółki roku 2009 w wysokości iloczynu 2 x 169.000 zł czyli 338.000 zł. Sam fakt, że to wnioskodawca indywidualnie, jako podatnik zwraca się o interpretację przepisu, z którego wyciąga skutki prawne - potwierdza, że spółka nie wywodzi skutków prawnych z zapisu art. 22k ust. 7 i limit dotyczy indywidualnie podatnika.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Na wstępie zauważyć należy, iż w stanowisku odnośnie pyt. 1 (części G poz. 56 ww. wniosku), wnioskodawca powołał błędną podstawę prawną dotyczącą definicji małego podatnika. Wskazał bowiem art. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a winien być art. 5a tej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W 2009 r. jednorazowy odpis amortyzacyjny ograniczony jest limitem 169.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na 1 października 2008 r. wyniósł 3,3775 x 50.000 = 168.875,00 zł, w zaokrągleniu 169.000 zł.

Określenie "mały podatnik" jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekraczała w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

W 2009 r. za małego podatnika można uznać tego, u którego przychód brutto ze sprzedaży za 2008 rok nie przekroczył kwoty 2.702.000,00 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2008 r. wynosił 3,3775 zł x 800.000 = 2.702.000 zł.

Wskazać należy, iż powyższa definicja została wprowadzona do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącznie na użytek jednorazowej amortyzacji oraz możliwości uiszczenia kwartalnie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. W związku z powyższym, kryteria zawarte w przedmiotowej definicji należy rozpatrywać z uwzględnieniem przepisów określających zasady dokonywania jednorazowej amortyzacji oraz kwartalnego sposobu uiszczania zaliczek na podatek dochodowy. Chociaż kwartalny sposób uiszczania zaliczek na podatek dochodowy nie jest przedmiotem wniosku, w niniejszej interpretacji omówione zostaną oba kryteria dla pełniejszego wyjaśnienia sprawy będącej przedmiotem wniosku.

Dla skorzystania z jednorazowej amortyzacji na podstawie ww. przepisów istotne jest kto nabywa środki trwałe, prowadzi ich ewidencję i dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 24a ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a - 22o.

Skoro zarówno przychody, jak i koszty podatkowe ewidencjonowane są przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, to w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki nie będącej osobą prawną, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych należy wiązać ze spółką. Dlatego też kryterium małego podatnika musi spełniać podmiot dokonujący odpisów amortyzacyjnych, tj. w przedmiotowej sprawie spółka cywilna, a nie jej wspólnicy. Jednoznacznie wynika to z ww. art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku możliwości wpłacania kwartalnych zaliczek na podatek dochodowy należy mieć na uwadze, iż podatnikiem tego podatku jest osoba fizyczna, która w sytuacji osiągania dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie jak i z udziałów w spółce nie będącej osobą prawną, zaliczkę na podatek dochodowy oblicza od sumy uzyskanych dochodów. Tym samym przy ocenie spełnienia kryteriów pojęcia "małego podatnika" do limitu 800.000 euro uwzględnia się wszystkie przychody osiągnięte przez podatnika z działalności gospodarczej niezależnie od formy jej prowadzenia (tj. zarówno przychody z prowadzonej samodzielnie jak i z udziałów w spółce nie będącej osobą prawną). Oznacza to, że kwartalnie może wpłacać zaliczki ten podatnik, który spełnia kryteria do uznania go za "małego podatnika". W przypadku uzyskiwania dochodów z działalności gospodarczej w spółce nie będącej osobą prawną status pozostałych wspólników nie wpływa na możliwość wyboru przez "małego podatnika" kwartalnego sposobu wpłacania zaliczek.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż pojęcie "mały podatnik" dla celów jednorazowej amortyzacji należy wiązać z podmiotem dokonującym odpisów amortyzacyjnych, a więc w przedmiotowej sprawie spółką cywilną, natomiast dla celów kwartalnego sposobu uiszczania zaliczek na podatek dochodowy pojęcie "mały podatnik" odnosi się do poszczególnych wspólników tej spółki.

Powyższe rozróżnienie wynika również z faktu, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od składników majątku, które dany podmiot (w tym przypadku spółka cywilna) uznał za środki trwałe. Nie jest zatem możliwe różnicowanie zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego w stosunku do poszczególnych wspólników spółki, podczas gdy sposób uiszczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (miesięczny lub kwartalny) uzależniony jest również od woli podmiotu zobowiązanego do ich wpłaty, a więc podatnika (w tym przypadku osoby fizycznej). Przy czym sposób uiszczenia tych zaliczek może być różny dla poszczególnych wspólników spółki.

W związku z powyższym, zarówno limit łącznej wartości odpisów amortyzacyjnych w wysokości 50.000 euro, określony w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i limit wartości przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) w wysokości 800.000 euro, określony w art. 5a pkt 20 tej ustawy, odnoszą się do spółki, a nie do poszczególnych jej wspólników.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, wartość przychodu Spółki ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług), a więc podmiotu dokonującego odpisów amortyzacyjnych, przekroczyła w 2008 r. równowartość 800.000 euro (tzn. wyniosła 3.564.570 zł), w związku z czym podmiot ten (spółka) nie może zostać uznany za "małego podatnika" i nie ma prawa do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w 2009 r.. Tym samym z możliwości tej nie może skorzystać również wspólnik tej spółki.

Równocześnie z ww. powodów, przysługujący spółce limit odpisów amortyzacyjnych nie może przekroczyć kwoty 50.000 euro (169.000 zł), (jeżeli spełnia kryterium "małego podatnika"). Przedstawiony we wniosku sposób wyliczenia jednorazowych odpisów amortyzacyjnych jest nieprawidłowy, gdyż ustawodawca określił jeden limit dla podmiotu dokonującego odpisu.

W tym zakresie stanowisko wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii braku możliwości wydania decyzji ustalającej lub określającej wysokość zobowiązania podatkowego dla spółki cywilnej wskazać należy, iż zgodnie z art. 7 Ordynacji podatkowej podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Ustawy podatkowe mogą ustanawiać podatnikami inne podmioty niż wyżej wymienione.

Natomiast stosownie do treści art. 4 Ordynacji podatkowej obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach.

W świetle powyższych przepisów podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest osoba fizyczna. W sytuacji, gdy ta osoba fizyczna prowadzi pozarolniczą działalność w formie spółki osobowej (spółki cywilnej) to zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. W myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

Powyższe oznacza, iż dochód z prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej, ustala się proporcjonalnie do udziału jaki przysługuje wspólnikowi w tej spółce. Dla ustalania tego dochodu konieczne jest jednak prawidłowe prowadzenie właściwych ksiąg podatkowych. Obowiązek w tym zakresie wynika bowiem z cyt. wyżej art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej ustala dochód w oparciu o prawidłowo prowadzone księgi podatkowe, w których ewidencjonowane są również odpisy amortyzacyjne od posiadanych środków trwałych. Nie zmienia to jednak faktu, iż odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej zakupionych środków trwałych dokonuje podmiot, który księgi te prowadzi i ewidencjonuje w nich przychody i koszty ich uzyskania.

Zgodnie z art. 21 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

Stosownie do treści art. 21 § 2 Ordynacji podatkowej, jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

Natomiast w myśl art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 207 Ordynacji podatkowej organ podatkowy orzeka w sprawie w drodze decyzji, chyba że przepisy tej Ordynacji stanowią inaczej. Decyzja rozstrzyga sprawę co do jej istoty albo w inny sposób kończy postępowanie w danej instancji.

Natomiast stroną w postępowaniu podatkowym jest podatnik, płatnik, inkasent lub ich następca prawny, a także osoby trzecie, o których mowa w art. 110-117a, które z uwagi na swój interes prawny żądają czynności organu podatkowego, do której czynność organu podatkowego się odnosi lub której interesu prawnego działanie organu podatkowego dotyczy (art. 133 § 1 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do treści art. 133 § 2 Ordynacji podatkowej, stroną w postępowaniu podatkowym może być również osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej inna niż wymieniona w § 1, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego przed powstaniem obowiązku podatkowego ciążą na niej szczególne obowiązki lub zamierza skorzystać z uprawnień wynikających z tego prawa.

Jak wynika z powyższych przepisów, decyzję określającą czy też ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego Organ podatkowy może wydać dla podatnika będącego stroną postępowania, przy czym podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, a tym samym stroną postępowania w przypadku wydawania decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest wspólnik spółki cywilnej, a nie spółka. Nie zmienia to jednak faktu, iż dochód tego wspólnika ustalany jest na podstawie ksiąg prowadzonych przez Spółkę.

Zatem stanowisko wnioskodawcy, iż podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest wspólnik spółki cywilnej, a nie spółka jest prawidłowe.

Jednak na gruncie przedmiotowej sprawy fakt ten nie ma znaczenia ponieważ, jak już wyżej wskazano, definicja małego podatnika wprowadzona została do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącznie na użytek jednorazowej amortyzacji oraz możliwości uiszczenia kwartalnie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. A dla celów jednorazowej amortyzacji istotne jest kto nabywa środki trwałe, prowadzi ich ewidencję i dokonuje odpisów amortyzacyjnych. W przedmiotowej sprawie podmiotem dokonującym odpisów amortyzacyjnych jest Spółka, a nie jej poszczególni wspólnicy, a zatem podmiot ten jest "małym podatnikiem" dla celów jednorazowej amortyzacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.