IBPBI/1/415-395/10/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 23 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 9 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanej we wniosku nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanej we wniosku nieruchomości.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 28 czerwca 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-395/10/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 9 lipca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 2002 Wnioskodawca nabył na podstawie postanowienia sądu prawo własności udziałów w nieruchomości. W roku 2008 na podstawie umowy sprzedaży oraz umowy o zniesieniu współwłasności nabył pozostałą część udziałów, stając się wraz z małżonką na zasadach wspólności ustawowej, właścicielami nieruchomości zabudowanej, składającej się z dwóch wydzielonych, oznaczonych w księdze wieczystej nieruchomości gruntowych. Na przedmiotowej nieruchomości posadowione są budynki użytkowe. W aktach notarialnych oraz postanowieniu sądu, stanowiących podstawę nabycia nieruchomości przez Wnioskodawcę nie wyodrębniono wartości prawa własności gruntu oraz wartości budynków posadowionych na gruncie zawierających się w cenie nabytego przez niego prawa własności.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, jako osoba fizyczna. Przedmiotowa nieruchomość nie była użytkowana przez niego oraz nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Na przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca dokonał inwestycji, polegającej na nadbudowie i rozbudowie jednego z budynków, na podstawie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany oraz udzielającej pozwolenia na realizację inwestycji wydanej przez Prezydenta Miasta. Budynek ten, przed rozpoczęciem przez Wnioskodawcę inwestycji był użytkowany przez innego przedsiębiorcę, przez okres powyżej 60 miesięcy. Wydatki, związane z realizowaną inwestycją udokumentowane są stosownymi fakturami, z których Wnioskodawca dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego. Po zakończeniu inwestycji Wnioskodawca planuje dokonanie podziału nieruchomości poprzez jej podział na dwie odrębne nieruchomości, gdzie jedna z nich stanowić będzie grunt wraz ze zmodernizowanym budynkiem. Wnioskodawca planuje również na górnej kondygnacji budynku wyodrębnić samodzielny lokal, na zasadzie odrębnej własności, a następnie sprzedaż tegoż lokalu wraz z odpowiadającym mu udziałem w prawie własności gruntu.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy ustalając wartość początkową środka trwałego, podatnik może zastosować zasady określone w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od fizycznych.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa przedmiotowego budynku winna zostać ustalona na podstawie wyceny dokonanej przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników, przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. W związku z faktem iż w dokumentach, na podstawie których Wnioskodawca nabył własność nieruchomości wraz z posadowionymi na niej budynkami nie wyodrębniono wartości gruntu oraz wartości budynków, oraz dokonując inwestycji, z uwagi na fakt, iż nie planował jej sprzedaży w całości jak też w części, nie dokonywał wydatków z podziałem na budynek istniejący, część nadbudowaną oraz część rozbudowaną. Wnioskodawca obecnie nie jest w stanie ustalić ceny nabycia nieruchomości w części przypadającej na grunt wraz ze zmodernizowanym budynkiem, jak również wartości nakładów poniesionych na tę część budynku, którą zamierza wykorzystywać, w ramach działalności gospodarczej, jako środek trwały, bez części stanowiącej wyodrębniony lokal, będący przedmiotem sprzedaży.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Środkami trwałymi, w świetle cyt. wyżej przepisu, mogą być spełniające powyższe kryteria m.in. budynki i lokale będące przedmiotem odrębnej własności. Zatem środkiem trwałym może być wskazany we wniosku budynek oraz ww. lokal niemieszkalny (po jego prawnym wyodrębnieniu). Odrębnym środkiem trwałym będzie natomiast nieruchomość gruntowa, na której ww. budynek jest położony.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1, 2 i 3 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

* w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia (pkt 1),

* w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (pkt 2),

* w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (pkt 3).

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5, ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W myśl art. 22g ust. 3 tej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (...).

Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z wniosku wynika m.in., iż Wnioskodawca na podstawie postanowienia sądu, umowy sprzedaży oraz umowy o zniesieniu współwłasności, wraz z żoną na zasadach wspólności ustawowej, stał się właścicielem nieruchomości zabudowanej, składającej się z dwóch wydzielonych działek, oznaczonych w księdze wieczystej, na których posadowione są budynki użytkowe. W aktach notarialnych oraz postanowieniu sądu, stanowiących podstawę nabycia nieruchomości nie wyodrębniono wartości prawa własności gruntu oraz wartości budynków posadowionych na gruncie zawierających się w cenie nabytego przez niego prawa własności. Następnie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, rozpoczął inwestycję polegającą na rozbudowie i nadbudowie jednego budynku. Po zakończeniu inwestycji Wnioskodawca planuje dokonać podziału nieruchomości na dwie odrębne nieruchomości zabudowane, gdzie jedna z nich stanowić będzie grunt wraz ze zmodernizowanym budynkiem. Kolejnym etapem będzie wyodrębnienie samodzielnego lokalu w budynku zmodernizowanym, a następnie sprzedaż tego lokalu wraz z odpowiadającym mu udziałem w prawie własności gruntu.

W przedmiotowej sprawie zważywszy, iż łączna wartość nabytych, tj. na postawie wskazanego we wniosku postanowienia sądu oraz umowy zniesienia współwłasności składników majątku jest wartością znaną (wynikającą z tego postanowienia sądu oraz aktów notarialnych), zastosowanie znajdzie generalna zasada ustalania wartości początkowej, określona w art. 22g ust. 1 pkt 1-3 ww. ustawy. Przy czym z uwagi na określenie łącznej wartości tych składników majątku, wartość poszczególnych nieruchomości (gruntowych oraz posadowionych na nich budynków, a także wyodrębnionej nieruchomości lokalowej), Wnioskodawca winien określić we własnym zakresie. W razie trudności może w tym zakresie skorzystać z pomocy biegłego rzeczoznawcy, który określi udział procentowy poszczególnych składników majątku w ich wartości wynikającej z wymienionych powyżej dokumentów. Ustaloną wartość przedmiotowego budynku, który Wnioskodawca zamierza uznać za środek trwały należy, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, powiększyć o nakłady jakie zostały poniesione na jego rozbudowę i nadbudowę, zważywszy, iż nakłady te zostały poniesione przed oddaniem nieruchomości (środka trwałego) do użytkowania. Co więcej nabycie nieruchomości jak i poniesienie ww. nakładów nastąpiło w okresie prowadzenia przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Następnie należy określić we własnym zakresie wartość lokalu stanowiącego odrębny przedmiot własności (odrębnego środka trwałego), którą należy wyłączyć z wartości początkowej całego budynku.

Wartości początkowej przedmiotowego budynku nie można ustalić w oparciu o wycenę dokonaną przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Zauważyć bowiem należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku (dot. np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej).

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmieniać należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.