IBPBI/1/415-383/10/AP

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 5 lipca 2010 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-383/10/AP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 20 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanej we wniosku nieruchomości - jest nieprawidłowe,

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanej we wniosku nieruchomości oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 27 marca 2009 r. Wnioskodawczyni nabyła udział w wysokości 7800/130000 części we współwłasności nieruchomości utworzonej z działki o powierzchni 1,1278 ha, za cenę 910.000 zł. Wnioskodawczyni nabyła wskazany wyżej udział ze środków pochodzących z jej majątku osobistego.

Z chwilą nabycia przez Wnioskodawczynię udziału w prawie własności nieruchomości, objęła w posiadanie następujące lokale znajdujące się w budynku:

* lokal użytkowy nr 1 o powierzchni 121,53 m2,

* lokal użytkowy o nr 6 o powierzchni 55,82 m2,

* lokal mieszkalny nr 45a o powierzchni 50,35 m2 wraz z pomieszczeniem strychowym o powierzchni ok. 200 m2, do którego bezpośrednie wejście znajduje się w lokalu mieszkalnym nr 45a,

* lokal mieszkalny nr 48 o powierzchni 36,61 m2,

* lokal mieszkalny nr 18a o powierzchni 23,58 m2.

Ww. nieruchomość zabudowana jest budynkiem wielomieszkaniowym, w którym znajdują się zarówno lokale mieszkalne, jak i lokale użytkowe. Poszczególne lokale znajdujące się w budynku nie zostały wyodrębnione, tj. nie została ustanowiona odrębna własność żadnego ze znajdujących się w budynku lokali.

Budynek wzniesiony na przedmiotowej nieruchomości ma ponad 100 lat, a poszczególne lokale znajdujące się w tym budynku, zarówno użytkowe jak i mieszkalne, były wykorzystywane odpowiednio na cele mieszkalne bądź niemieszkalne przez ponad 100 lat.

Pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości nie została zawarta umowa w przedmiocie podziału do korzystania, sposób korzystania z nieruchomości przez poszczególnych współwłaścicieli nie został w żaden sposób uregulowany. Ponadto powierzchnia lokali zajmowanych faktycznie przez poszczególnych współwłaścicieli nieruchomości nie odpowiada wielkości powierzchni wynikającej ze stosunku wartości przysługujących poszczególnym współwłaścicielom udziałów we współwłasności nieruchomości do ogólnej powierzchni użytkowej budynku.

Uwzględniając ogólną powierzchnię użytkową wszystkich lokali znajdujących się w budynku, łączna powierzchnia lokali mieszkalnych przewyższa łączną powierzchnię lokali o przeznaczeniu niemieszkalnym. Powierzchnia lokali niemieszkalnych wynosi ok. 70% ogólnej powierzchni użytkowej, podczas gdy powierzchnia lokali niemieszkalnych w ogólnej powierzchni użytkowej budynku wynosi ok. 30%.

Wnioskodawczyni prowadzi obecnie działalność gospodarczą. Udział w nieruchomości nabyła w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, z przeznaczeniem na prowadzenie tej działalności. Objęte przez nią lokale są wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Obecnie Wnioskodawczyni wprowadziła udział w prawie własności nieruchomości do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Jaką wartość początkową amortyzowanego udziału w prawie własności nieruchomości ma przyjąć Wnioskodawczyni.

2.

Jakie stawki amortyzacyjne i na jaki okres amortyzacji musi przyjąć Wnioskodawczyni przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych odnoszących się do przysługującego jej udziału we współwłasności nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad 1.1

Za wartość początkową środka trwałego w postaci udziału w prawie własności nieruchomości należy przyjąć cenę nabycia przedmiotowego udziału, tj. 910.000 zł. Zgodnie bowiem z art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w dalszej części wniosku jako p.d.o.f.) za wartość początkową środków trwałych, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Ad 2.1

Ustalenie wysokości stawek amortyzacyjnych oraz okresu amortyzacji nastąpi na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie przedmiotowego przepisu Wnioskodawczyni amortyzując nabyty przez nią udział w prawie własności nieruchomości może indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przedmiotowego udziału, jako używanego, wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni środka trwałego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat., przyjmując za wartość początkową cenę kupna przedmiotowego udziału, tj. kwotę w wysokości 910.000 zł.

Zgodnie bowiem z art. 22j ustawy o p.d.o.f. podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Zgodnie z art. 22j ust. 2 pkt 3 (winno być art. 22j ust. 3 pkt 1) ustawy o p.d.o.f., środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Budynek wzniesiony na nieruchomości, był wykorzystywany przez ponad 100 lat. Wobec powyższego w okolicznościach sprawy są spełnione przesłanki z art. 22j ust. 2 pkt 3 p.d.o.f., (winno być art. 22j ust. 3 pkt 1) budynek oraz analogicznie udział w prawie do przedmiotowego budynku, stanowi używany środek trwałych w rozumieniu przytoczonego przepisu.

Dla właściwego ustalenia zasad amortyzacji należy określić przeznaczenie budynku, a to z uwagi na odrębności występujące w sposobie amortyzacji - ustalaniu wysokości stawek amortyzacyjnych oraz czasu amortyzacji pomiędzy lokalami mieszkalnymi i niemieszkalnymi.

Przeznaczenie budynku w okolicznościach sprawy należy ustalić w oparciu o zasady wnikające z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT). Zgodnie z treścią rozporządzenia budynki mieszkalne wg Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywania do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Wobec powyższego, zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi we wskazanym wyżej rozporządzeniu ww. budynek należy traktować jako budynek mieszkalny. W okolicznościach faktycznych sprawy ponad połowa (ok. 70%) ogólnej powierzchni użytkowej budynku przeznaczona jest bowiem na cele mieszkalne. W związku z powyższym, w oparciu o kryteria wskazane w przedmiotowym rozporządzeniu cały budynek, z punktu widzenia klasyfikacji środków trwałych należy traktować jako budynek mieszkalny.

Stąd na gruncie przepisów ustawy o p.d.o.f. dla amortyzacji środków trwałych, w przypadku nabycia środka trwałego nie ma znaczenia stan faktyczny posiadania. Wobec powyższego, fakt wejścia w posiadanie, przy nabyciu umowy, lokali użytkowych i mieszkalnych zajmowanych przez poprzedników prawnych Wnioskodawczyni nie ma znaczenia zarówno z punktu widzenia ustalenia samej możliwości dokonywania amortyzacji, jak i zasad tej amortyzacji.

Należy dodatkowo podkreślić, że ustawodawca w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.f. wymienia środki trwałe podlegające amortyzacji. Zgodnie z art. 22a ustawy o p.d.o.f. amortyzacji podlegają m.in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy p.d.o.f., zwane środkami trwałymi.

Przytoczony przepis, odnosząc się do amortyzacji lokali wyraźnie wskazuje, że odrębnym środkiem trwałym z punktu widzenia amortyzacji takiego środka, jest wyłącznie taki lokal, który stanowi odrębną własność. Konsekwentnie, w sytuacji gdy w budynku lokale nie zostały wyodrębnione, amortyzacja dotyczy nie poszczególnych lokali, ale przysługującego Wnioskodawczyni udziału w budynku.

W budynku nie zostały wyodrębnione poszczególne lokale mieszkalne. Wobec powyższego udział w nieruchomości, który nabyła Wnioskodawczyni na podstawie zawartej umowy dotyczy nieruchomości jako całości, tym samym odnosi się również do całego budynku. Przysługującego Wnioskodawczyni udziału w prawie własności nieruchomości nie można w żaden sposób definitywnie przyporządkować do poszczególnych lokali aż do chwili zniesienia współwłasności, bądź ewentualnie wyodrębnienia lokali i ustanowienia odrębnej własności lokali na rzecz poszczególnych współwłaścicieli.

Ponieważ przysługujący udział nabyty w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej został w całości przeznaczony na prowadzenie tej działalności, stąd zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy o p.d.o.f. cała cena nabycia uiszczona przez Wnioskodawczynię, za którą nabyła udział w prawie własności nieruchomości będzie stanowić wartość początkową środka trwałego.

Wobec powyższego dla ustalenia okresu amortyzacji przysługującego Wnioskodawczyni udziału w prawie własności nieruchomości w ocenie Wnioskodawczyni znajdzie zastosowanie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy p.d.o.f. Zgodnie z przytoczonym przepisem dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Do kategorii budynków z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.f. należą m.in. lokale mieszkalne. Wobec zaklasyfikowania budynku do budynków mieszkalnych, Wnioskodawczyni jest uprawniona do indywidualnego ustalenia stawek amortyzacyjnych dla tego udziału, przy czym okres amortyzacji, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 nie może być krótszy niż 10 lat.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1.

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2.

budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

W świetle powyższego, środkiem trwałym jest cały wskazany we wniosku budynek, a nie nabyte przez Wnioskodawczynię udziały w jego własności. Przy czym, jeżeli ww. budynek jest (z uwagi na przeważające wykorzystanie) budynkiem mieszkalnym, możliwość jego amortyzacji uzależniona jest od podjęcia stosownej decyzji w tym zakresie. Odrębnym środkiem trwałym jest nieruchomość gruntowa, na której ww. budynek jest położony, która jak wskazano nie podlega amortyzacji.

Jak wynika z objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.), podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb innych niż mieszkalne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., iż Wnioskodawczyni na podstawie zawartej umowy sprzedaży z dnia 27 marca 2009 r., stała się współwłaścicielem nieruchomości gruntowej wraz z ze znajdującym się na niej budynkiem wielomieszkaniowym. W budynku tym znajdują się lokale zarówno mieszkalne, jak i niemieszkalne, które nie zostały wyodrębnione prawnie. Łączna powierzchnia lokali mieszkalnych przewyższa łączną powierzchnię lokali niemieszkalnych. Powierzchnia lokami mieszkalnych wynosi około 70% ogólnej powierzchni użytkowej budynku, natomiast powierzchnia lokali niemieszkalnych w ogólnej powierzchni użytkowej budynku wynosi około 30%. Zatem ww. składnik majątku jest budynkiem mieszkalnym.

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych. Stosownie bowiem do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Wartość początkową budynku mieszkalnego stanowiącego środek trwały można ustalić dwoma sposobami:

* na zasadach ogólnych, wówczas wartość początkową ustala się na zasadach określonych w art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub

* metodą uproszczoną, wartość początkowa ustalana jest w oparciu o przepis art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Jak wynika z treści złożonego wniosku Wnioskodawczyni ustaliła wartość początkową przedmiotowej nieruchomości w oparciu o przepis art. 22g ust. 1 ww. ustawy, zatem wobec powyższego środka trwałego zastosowała ogólne zasady ustalania wartości początkowej. W tym przypadku sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze kupna, określa art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę ich nabycia.

W świetle art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Powyższe oznacza, iż do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, m.in. takie jak opłaty notarialne, skarbowe i inne.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Mając na względzie powyższy przepis stwierdzić należy, iż wartość początkową nabytych udziałów w nieruchomości (gruncie i budynku) należy ustalić w takiej proporcji ich wartości, w jakiej pozostaje udział Wnioskodawczyni we własności tych składników majątku.

We wniosku wskazano również, iż Wnioskodawczyni nabyła udział w ww. nieruchomości w wysokości 7800/130000 za cenę w kwocie 910.000 zł. Poszczególne lokale znajdujące się w budynku nie zostały wyodrębnione, tj. nie została ustanowiona odrębna własność żadnego ze znajdujących się w budynku lokalu. Pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości nie została zawarta umowa w przedmiocie podziału do korzystania, sposób korzystania z nieruchomości przez poszczególnych współwłaścicieli nie został w żaden sposób uregulowany. Wnioskodawczyni nabyła udział w przedmiotowej nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, z przeznaczeniem na prowadzenie tej działalności. Lokale objęte przez Wnioskodawczynie w ramach tego udziału są wykorzystywane w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

Zatem w przedmiotowej sprawie zważywszy, iż cena zakupu udziału w nieruchomości jest wartością znaną, zastosowanie znajdzie generalna zasada ustalania wartości początkowej, określona w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Jednocześnie mając na względzie, iż na gruncie przepisów prawa podatkowego Wnioskodawczyni nabyła udział w dwóch składnikach majątku, tj. gruncie i budynku, będących odrębnymi środkami trwałymi, koniecznym jest ustalenie wartości każdego z nich. Przy czym, wartość początkową ww. składników majątku, ustalić należy zgodnie z art. 22g ust. 11. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (odrębnie dla każdego środka trwałego), kierując się udziałem w nieruchomości gruntowej (7800/130000 części), a tym samym i w nabytym przez Wnioskodawczynię budynku. Suma tak ustalonych wartości początkowych środków trwałych powinna odpowiadać łącznej cenie ich nabycia (chyba że po ich nabyciu, a przed oddaniem do użytku, Wnioskodawczyni poniosła dodatkowe wydatki, które winny zostać uwzględnione w wartości początkowej tych środków trwałych.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie dot. sposobu ustalenia wartości początkowej, wskazanej we wniosku nieruchomości jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ww. nieruchomości wskazać należy, iż zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy. Stosownie do treści pkt 3 i 4 tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

* dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

a.

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b.

kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,

* dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie "przed nabyciem", które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nieodpłatne nabycie) oraz udowodnienie "wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z powyższych przepisów wynika m.in., iż dla budynków mieszkalnych okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, co odpowiada indywidualnej stawce amortyzacyjnej wynoszącej 10% rocznie.

Z opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku wynika, iż budynek wzniesiony na przedmiotowej nieruchomości ma ponad 100 lat, a poszczególne lokale znajdujące się w tym budynku, zarówno użytkowe jak i mieszkalne były wykorzystywane odpowiednio na cele mieszkalne i niemieszkalne przez ponad 100 lat.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli Wnioskodawczyni jest w stanie wykazać, iż przedmiotowy budynek był przed jego nabyciem wykorzystywany przez okres 60 miesięcy, to wobec tego środka trwałego może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą maksymalnie 10% rocznie, przez okres nie krótszy niż 10 lat.

W powyższym zakresie, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl