IBPBI/1/415-369/09/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 6 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej należności uiszczanych w okresie bezumownej dzierżawy nieruchomości - jest prawidłowe,

* zastosowania w ww. zakresie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 maja 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej należności uiszczanych w okresie bezumownej dzierżawy nieruchomości oraz zastosowania w ww. zakresie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczynię łączyła z Wydzierżawiającym umowa dzierżawy nieruchomości zabudowanej, w której prowadzona jest działalność gospodarcza zarejestrowana w ewidencji działalności gospodarczej.

Umowa dzierżawy została wypowiedziana przez Wydzierżawiającego za ustalonym umową okresem wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 30 września 2008 r.

Zgodnie z treścią umowy, w przypadku zwłoki w opróżnieniu nieruchomości i oddaniu przedmiotu umowy Wydzierżawiającemu, Dzierżawca płaci karę umowną w wysokości 2% miesięcznego czynszu za każdy dzień zwłoki.

Dzierżawca nie opróżnił nieruchomości, bowiem Wydzierżawiający, mimo takiego obowiązku zapisanego również treścią umowy, do końca okresu wypowiedzenia nie rozliczył nakładów poniesionych na nieruchomość.

Wydzierżawiający nalicza kary umowne, których wysokość w skali miesiąca wynosi 1.836,90 zł. Dzierżawca zaś kary te płaci, użytkując przedmiot umowy nadal i prowadząc w nim działalność gospodarczą na warunkach bezumownego korzystania z nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy naliczone i zapłacone kary umowne stanowią koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W art. 23 ww. ustawy, kary umowne z tytułu niewykonywania obowiązku o charakterze niepieniężnym (tu nie opróżnienie budynków po upływie okresu wypowiedzenia) nie zostały wyszczególnione. W związku z czym można kwotę kar umownych zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Uregulowania dotyczące kar umownych oraz odszkodowań zawarte zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Przepis art. 483 § 1 tego Kodeksu stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) związanych generalnie z wadami dostarczonych towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. A taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje.

Zauważyć jednak należy, iż wskazanej we wniosku należności, nie sposób uznać za karę umowną w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Wprawdzie z treści wniosku wynika, iż zapłata określonej co do kwoty należności związana jest z nieopuszczeniem przez wnioskodawczynię lokalu, w którym prowadzi ona nadal działalność gospodarczą, jednakże zapłata tej kwoty nie jest związana z naprawieniem szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, o których mowa w ww. art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego.

Z wniosku wynika bowiem, iż wydzierżawiający "nalicza kary umowne" a dzierżawca akceptuje ich naliczenie i kwoty te płaci, użytkując przedmiot umowy nadal i prowadzi w nim działalność gospodarczą na warunkach bezumownego korzystania z nieruchomości.

Z wniosku nie wynika przy tym, iż wydzierżawiający podjął jakiekolwiek kroki zmierzające do eksmisji dzierżawcy (wnioskodawczyni) z lokalu.

Powyższe oznacza, iż wydzierżawiający przyzwala na dalsze korzystanie z lokalu na zasadzie milczącego przedłużenia umowy dzierżawy, ponieważ, jak wynika z art. 674 w związku z art. 694 ww. Kodeksu cywilnego, jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu dzierżawca używa nadal rzeczy za zgodą wydzierżawiającego, to należy uznać, że dzierżawa została przedłużona na czas nieokreślony.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż kwoty zapłacone wydzierżawiającemu po wypowiedzeniu umowy dzierżawy, nie stanowią "kary umownej", o której mowa w art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, a tym samym nie ma w sprawie zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym też zakresie stanowisko wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Zważywszy jednak, iż w wydzierżawianym lokalu wnioskodawczyni nadal prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, zapłacone wydzierżawiającemu kwoty stanowią w istocie czynsz (element czynszu) za wydzierżawiany lokal. Konsekwencją powyższego jest możliwość zaliczenia tych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, pod warunkiem udokumentowania ich w sposób wymagany przez przepisy prawa, adekwatnie do rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

W tym też zakresie przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.