IBPBI/1/415-365/10/JS - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nieściągalnych wierzytelności.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 13 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 7 czerwca 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nieściągalnej wierzytelności jest prawidłowe.

W dniu 13 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nieściągalnej wierzytelności.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 26 maja 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-365/10/JS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 7 czerwca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 2007 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W 2008 r. otrzymał zlecenie wykonania robót budowlanych od kontrahenta z Francji. Usługi zostały wykonane w całości, na potwierdzenie czego posiada wystawione faktury VAT, o łącznej wartości 31.000 Euro. Kontrahent Wnioskodawcy do dnia dzisiejszego nie wywiązał się ze swoich zobowiązań. Pismem z dnia 26 listopada 2009 r. Wnioskodawca otrzymał potwierdzenie sądowe o nieściągalności swoich wierzytelności, ze względu na niewystarczalność aktywów kontrahenta.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

* prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów,

* przedmiotowe wierzytelności zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny z pozarolniczej działalności gospodarczej i nie są przedawnione,

* dysponuje dokumentem, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że wierzytelność Wnioskodawcy jest w całości nieściągalna,

* przedmiotem wniosku jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnych, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 i ust. 2 cyt. wyżej ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wierzytelność w wysokości 31.000 Euro, można zaliczyć do kosztów prowadzonej działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, z przepisu art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można wywnioskować, że kosztem uzyskania przychodów są nieściągalne wierzytelności które wcześniej zarachowano jako przychody należne, których nieściągalność uprawdopodobniono. Sposób udokumentowania i sytuacje uprawdopodobniające uznanie wierzytelności jako nieściągalne, określono w art. 23 ust. 2 i 3 ustawy. Nieściągalność, m.in. może dokumentować postanowienie sądu o postępowaniu upadłościowym. Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane przez niego wierzytelności spełniają kryteria ustawy i mogą być zaliczone w całości do kosztów działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

Z powyższych przepisów wynika, iż warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, nieściągalnej wierzytelności jest łączne spełnienie dwóch warunków:

* w momencie powstania wierzytelności była ona zarachowana jako przychód należny,

* nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wierzytelność ta nie może również być przedawniona (art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia dokumentów, którymi wierzyciel winien się posłużyć w celu udokumentowania, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Oznacza to, iż żaden inny dokument, niż wymienione powyżej, nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności, umożliwiającego zaliczenie jej do kosztów uzyskania przychodów.

Posłużenie się przez ustawodawcę w art. 23 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy, terminem "postanowienie o nieściągalności" oznacza postanowienia wydawane przez organy egzekucyjne, których treść nie powinna budzić wątpliwości, co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, iż ocena, czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa koszty egzekucyjne postępowania, dlatego też z treści postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone.

Aby zatem wierzytelność mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i w efekcie uznanie jej za nieściągalną.

Mając na względzie opisany we wniosku stan faktyczny, z którego w szczególności wynika, iż wierzytelności o których mowa we wniosku zostały uprzednio zarachowane, jako przychód należny z pozarolniczej działalności gospodarczej, nie uległy przedawnieniu oraz Wnioskodawca dysponuje dokumentem, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że wierzytelności te mogą stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku i jego uzupełnienia dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego (np. dokonania szczegółowej analizy zapisów zawartych w dokumentach), w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w KatowicachBiuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.