IBPBI/1/415-349/14/WRz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku opatrzonym datą 3 sierpnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 18 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet za czas podróży służbowych - jest prawidłowe,

* braku możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych faktycznie poniesionych wydatków z tytułu podróży służbowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 marca 2014 r. wpłynął do tut. Biurze ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet za czas podróży służbowych,

* braku możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych faktycznie poniesionych wydatków z tytułu podróży służbowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 1 lutego 2014 r. Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarcza ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Przeważającym rodzajem wykonywanej przez niego działalności jest transport drogowy towarów (PKD 49.41.Z). Charakter wykonywanej działalności gospodarczej wymaga od niego ciągłego przemieszczania się w celu dostarczenia towarów w kraju i za granicą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, której przedmiotem głównie jest transport drogowy towarów (PKD 49.41.Z), wykonująca zadania poza miejscowością podaną w zgłoszeniu o dokonaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej (transport towarów na terenie kraju i za granicą), stanowiące istotę tej działalności, odbywa podróż służbową w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w związku z tym taka osoba ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Posługując się pojęciem kosztów uzyskania przychodów ustawodawca określił, które z wydatków poniesionych przez podatnika mogą wpływać na osiągnięty przez niego dochód podatkowy. Z uwagi na fakt, że niemożliwe byłoby enumeratywne wyliczenie wszystkich racjonalnie uzasadnionych kosztów, jakie podatnik mógłby ponieść w wyniku prowadzonej działalności określono jedynie cechy, jakie poniesione koszty muszą posiadać, aby mogły być one podatkowymi kosztami uzyskania przychodu. Przede wszystkim muszą one służyć osiągnięciu przychodu, czyli muszą być poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie mogą zostać wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik podejmując zlecenie wykonania usługi transportu towarów, ponosi podwyższone koszty związane ze swoim utrzymaniem. Jeżeli w ramach prowadzonej działaności gospodarczej w sposób zorganizowany przemieszcza się w celu dostarczenia towaru, to jego podróż jest podróżą służbową, w trakcie której może ponieść wydatki związane ze swoim utrzymaniem. Jednakże podatnik taki w związku z podróżą służbową nie może w kosztach podatkowych rozliczyć faktycznie poniesionych wydatków z tytułu zwiększonych wydatków na utrzymanie, lecz może się rozliczyć "ryczałtem", tj. wartością diet za czas podróży służbowej przysługującej pracownikom.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów, wartość diet do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet przysługującym pracownikom określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę jest świadczenie usług transportowych. Charakter wykonywanej działalności gospodarczej wymaga od niego ciągłego przemieszczania się w celu dostarczania towarów w kraju i za granicą.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli usługi, o których mowa we wniosku, wykonywane są przez Wnioskodawcę w ramach odbywanych przez Niego podróży służbowych w rozumieniu odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego i nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji, to do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej może zaliczać wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

Wskazać przy tym należy, że pojęcie "podróży służbowej", unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) oraz w przepisach wykonawczych do tej ustawy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy wyjazdy związane z realizacją przez Wnioskodawcę usług, o których mowa we wniosku, są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organu uprawnionego do wydania niniejszej interpretacji indywidualnej. Konieczność dokonania oceny w powyższym zakresie każdorazowo ciąży na podatniku. Kwestia ta może być przedmiotem weryfikacji przez uprawniony organ podatkowy w toku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca stwierdził, że w związku z podróżą służbową nie może rozliczyć w kosztach uzyskania przychodów kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania, lecz może się rozliczyć "ryczałtem", tj. wartością diet za czas podróży służbowej przysługującej pracownikom.

Odnosząc się do powyższego stanowiska, zauważyć należy, że osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, odbywająca podróż służbową, ponosząca w związku z tą podróżą określone wydatki, może je zaliczyć do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, pod warunkiem należytego ich udokumentowania. Wydatki takie, w tym poniesione w związku ze zwiększonymi kosztami utrzymania, mają bowiem na celu uzyskanie przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Nie sposób więc zgodzić się z tą częścią stanowiska Wnioskodawcy, która wskazuje, że w związku z podróżą służbową nie może rozliczyć w kosztach uzyskania przychodów kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania (...). Wnioskodawca może bowiem skorzystać z takiej możliwości, a w sytuacji gdy z niej nie skorzysta w ciężar kosztów podatkowych może zaliczyć wartość diet za czas podróży służbowych do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

Z tej tez przyczyny stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet za czas podróży służbowych - jest prawidłowe,

* braku możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych faktycznie poniesionych wydatków z tytułu podróży służbowych - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.