IBPBI/1/415-349/10/KB - Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali mieszkalnych w przypadku podatnika prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości mieszkalnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 8 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe.

W dniu 8 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji lokalu mieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą, której jednym z rodzajów jest wynajem nieruchomości na własny rachunek. W dniu 18 maja 2008 r. we współwłasności z żoną nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Lokal mieszkalny mieści się w budynku oddanym do zasiedlenia ponad 20 lat temu. Ww. prawo było wykorzystywane w ramach działalności gospodarczej w celu świadczenia usług w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, dlatego też 19 maja 2008 r. zostało wpisane do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej i zgodnie z art. 22m ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej "PIT") było amortyzowane z roczną stawką amortyzacyjną w wysokości 2,5%. W dniu 4 grudnia 2009 r. Wnioskodawca wraz ze swoją małżonką zawarł umowę ze spółdzielnią mieszkaniową w sprawie przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w odrębną własność lokalu. Z dniem podpisania aktu notarialnego w sprawie przekształcenia Wnioskodawca utracił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu i uzyskał nowy rodzaj prawa. W związku z powyższym pozyskał on nowy środek trwały i wprowadził go do ewidencji środków trwałych, podejmując decyzję o jego amortyzacji, na co małżonka wyraziła zgodę. W związku z faktem, że lokal był wykorzystywany przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych przez okres co najmniej 60 miesięcy, Wnioskodawca podjął decyzję o zastosowaniu stawki indywidualnej, albowiem zostały spełnione przesłanki określone w art. 22j ust. 1 ustawy PIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT możliwe jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w stosunku do lokalu mieszkalnego, który jako środek trwały powstał w wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w lokal stanowiący odrębną własność...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli innych niż budynki (lokale) niemieszkalne - 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo - usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, oraz kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 3 lata. Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 budynki (lokale) i budowle uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. W ocenie Wnioskodawcy, z chwilą podpisania umowy notarialnej o ustanowienie odrębnej własności lokalu zmienił się tytuł prawny do omawianego lokalu, a tym samym pozyskał on nowy środek trwały, który na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o PIT podlega amortyzacji i wpisaniu po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych (w tym momencie spółdzielcze własnościowe prawo do tego lokalu powinno być wykreślone z ewidencji wartości niematerialnych i prawnych). Jednocześnie nowo nabyte prawo własności do lokalu będzie spełniało definicję używanego środka trwałego, gdyż budynek, w którym znajduje się przedmiotowy lokal, został oddany do zasiedlenia ponad 20 lat temu i od tego momentu był użytkowany do dnia dzisiejszego przez okres przekraczający 60 miesięcy. Wnioskodawca uważa, iż zostały spełnione oba warunki przewidziane w ust. 1 art. 22j ustawy o PIT, a tym samym ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w stosunku do opisanego wyżej lokalu mieszkalnego.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl natomiast art. 22b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartością niematerialną i prawną.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz lokal będący odrębną własnością, stanowią różne, odrębne składniki majątku trwałego. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowi wartość niematerialną i prawną w tej działalności, a lokal stanowiący odrębny przedmiot własności środek trwały.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu nieruchomości mieszkalnych. W dniu 18 maja 2008 r. do działalności tej nabył wraz z żoną spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które jako wartość niematerialną i prawną wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywał odpisów amortyzacyjnych. W dniu 4 grudnia 2009 r. zawarł ze spółdzielnią mieszkaniową umowę w sprawie przekształcenia ww. prawa w odrębną własność tego lokalu.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż z chwilą przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo własności tego lokalu, doszło do likwidacji wartości niematerialnej i prawnej stanowiącej składnik majątku w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. W momencie tym bowiem ww. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przestało istnieć. W jego miejsce powstał natomiast nowy składnik majątku, lokal mieszkalny będący odrębną własnością, stanowiący środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. W celu jego amortyzacji należało zatem ustalić nową, właściwą stawkę amortyzacyjną. Zgodnie bowiem z art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do jego treści, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż - 10 lat, z wyjątkiem:

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Z powyższego wynika, iż w wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo jego własności, u Wnioskodawcy powstał nowy składnik majątku stanowiący środek trwały w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. We wniosku wskazano, iż lokal ten znajduje się w budynku, który został oddany do zasiedlenia ponad 20 lat temu i od tego momentu był użytkowany.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż dla amortyzacji tego lokalu dopuszczalne było ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal ten był bowiem pierwszy raz wprowadzany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy a przed dniem jego wprowadzenia do ww. ewidencji był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31 - 511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.