IBPBI/1/415-348/10/JS - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów aktualizujących wartość należności.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 25 czerwca 2010 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-348/10/JS Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów aktualizujących wartość należności.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 8 kwietnia 2010 r.) uzupełnionym w dniu 9 czerwca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisu aktualizującego wartość należności jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nieściągalnej wierzytelności. W dniu 9 czerwca 2010 r. wniosek powyższy został uzupełniony.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy usługi reklamowe. W 2008 r. współpracował z firmą, która zleciła Mu kreację oraz przeprowadzenie kampanii reklamowej swoich produktów w mediach. Zawarte zostały stosowne umowy, w oparciu o które Wnioskodawca wystawił klientowi faktury VAT (należność została zaliczona do przychodów firmy) i zapłacił do urzędu skarbowego należny podatek. Kontrahent Wnioskodawcy, odmówił zapłaty za trzy wystawione faktury VAT. W związku z tym, Wnioskodawca wystąpił do sądu z pozwem o zapłatę. W miesiącu grudniu 2009 r. zapadł prawomocny wyrok sądu drugiej instancji, nakazujący kontrahentowi Wnioskodawcy zapłatę tylko jednej faktury, natomiast sąd oddalił pozew w stosunku do dwóch pozostałych faktur. Oznacza to, że kontrahent nie zapłaci Wnioskodawcy za dwie faktury.

Zdaniem Wnioskodawcy, sąd nie zakwestionował wykonania usługi, a więc sprzedaż faktycznie miała miejsce. Kontrahent zakwestionował sposób finansowania wydatków i wynagrodzenia Wnioskodawcy oraz brak końcowego rozliczenia poniesionych wydatków. Sąd w swoim uzasadnieniu wyroku wskazał, że w sposób zasadniczo różny interpretowane były główne zapisy umowne oraz że w trakcie procesu popełnione zostały błędy procesowe ze strony Wnioskodawcy. W miesiącu marcu 2010 r. zgodnie z wyrokiem sądu na konto firmy wpłynęła zapłata za jedną z faktur VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonany przez firmę odpis aktualizujący należność w kwocie netto w odniesieniu do dwóch niezapłaconych faktur, stanowi koszt uzyskania przychodu firmy.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonany odpis aktualizujący należność w kwocie netto od dwóch niezapłaconych przez kontrahenta faktur VAT, stanowi koszt uzyskania przychodu firmy z uwagi na to, że wierzytelność została uprzednio zaliczona w przychody firmy a nieściągalność jest uprawdopodobniona.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis powyższy odwołuje się do pojęcia "przychodu należnego", a więc przychodu którego zapłaty prawnie skutecznie można się domagać, albowiem wymagalne stało się roszczenie o zapłatę należności.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Na mocy art. 23 ust. 3 cytowanej ustawy, nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w art. 23 ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1.

dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo

2.

zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo

3.

wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo

4.

wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.

Wyliczenie to ma charakter otwarty, co oznacza, że podatnik może przedstawić inne dowody na okoliczność nieściągalności wierzytelności. Co prawda przepisy prawa podatkowego nie precyzują, jakie elementy winny zawierać te dowody, jednak biorąc pod uwagę fakt, iż mają one stanowić uprawdopodobnienie nieściągalności, winny to być dowody i fakty, które pozwalają na wyciągnięcie wniosku, iż istnieje duże prawdopodobieństwo nieściągalności tych wierzytelności, porównywalne z prawdopodobieństwem, które występuje w sytuacjach wprost wymienionych w treści tego przepisu.

Zaliczenie odpisów aktualizujących wartość należności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

1.

wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,

2.

wierzytelność nie jest przedawniona,

3.

nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

4.

podatnik dokona odpisu aktualizującego wartość należności w oparciu o przesłanki wynikające z przepisu art. 35b ww. ustawy o rachunkowości.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, na podstawie stosownych umów Wnioskodawca wystawił na rzecz swojego kontrahenta trzy faktury VAT. Należność wynikająca z tych faktur została zaliczona do przychodów podatkowych (należnych) Wnioskodawcy. Kontrahent Wnioskodawcy nie uregulował należności za ww. faktury, wobec czego Wnioskodawca skierował sprawę do sądu o zapłatę tych należności. W miesiącu grudniu 2009 r. zapadł prawomocny wyrok sądu drugiej instancji, nakazujący kontrahentowi Wnioskodawcy zapłatę tylko jednej faktury, natomiast sąd oddalił pozew w stosunku do dwóch pozostałych faktur. W marcu 2010 r., zgodnie z wyrokiem sądu, kontrahent dokonał zapłaty za jedną fakturę. Na należności wynikające z dwóch pozostałych faktur, został utworzony odpis aktualizujący.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz wyżej wskazane przepisy prawa, stwierdzić należy, iż brak jest podstaw prawnych do zaliczenia odpisu aktualizującego wartość należności wynikających z ww. dwóch faktur do kosztów uzyskania przychodów. Przedstawione okoliczności sprawy nie tylko nie potwierdzają uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności w sposób, o którym mowa w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ale co bardziej istotne wskazują, iż w odniesieniu do ww. dwóch faktur nie może w ogóle być mowy o wierzytelności nieściągalnej, a tym samym i o możliwości jej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Sąd oddalił bowiem pozew Wnioskodawcy o zapłatę należności wynikających z tych faktur, co tym samym oznacza, iż Wnioskodawca nie może domagać się ich zapłaty. Oznacza to również, iż przychód stwierdzony tymi fakturami nie jest przychodem należnym z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca powinien zatem dokonać korekty tego przychodu. Przy czym, korekta wystawionych przez Wnioskodawcę dwóch faktur, winna zostać dokonana wstecz, a więc odnieść się do okresu pierwotnego zaewidencjonowania ww. faktur. Skoro wystawiona faktura błędnie dokumentuje stan faktyczny (nienależny przychód), to skutkuje zadeklarowaniem i zapłatą podatku dochodowego w nieodpowiedniej wysokości. Nieprawidłowości te powinny zatem zostać skorygowane w odpowiednim okresie sprawozdawczym.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl