IBPBI/1/415-342/10/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 6 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania:

W dniu 6 kwietnia 2010 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania:

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej. Jej małżonek zamierza darować jej całość prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa. Małżonkowie pozostają w rozdzielności majątkowej małżeńskiej. Po otrzymaniu przedsiębiorstwa zostanie założona ewidencja środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawczyni w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej niektóre ze środków trwałych będzie sprzedawać, a uzyskane w ten sposób pieniądze przeznaczać w części na potrzeby firmy. Sprzedaży podlegać będą środki trwałe w postaci nieruchomości oraz inne np. maszyny, środki transportu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż poszczególnych środków trwałych otrzymanego przedsiębiorstwa, będzie traktowana jako sprzedaż w działalności gospodarczej, tzn. przychodem będzie wartość należna, a kosztem uzyskania przychodu nieumorzona wartość środka trwałego...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku dokonywania sprzedaży poszczególnych środków trwałych otrzymanego przedsiębiorstwa będzie traktowana jak sprzedaż w działalności gospodarczej tzn. przychodem będzie wartość należna a kosztem uzyskania nieumorzona wartość środka trwałego.

Jak bowiem wynika z art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów z działalności gospodarczej zaliczane są przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychodu z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (z zastrzeżeniami nieistotnymi w omawianym zagadnieniu).

Zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Przychód ze zbycia środka trwałego pomniejszony o dochód z tego zbycia ustalony w sposób zgodny z przepisem odpowiada nieumorzonej wartości środka trwałego. Wnioskodawczyni uważa, iż wartość nieumorzoną należy potraktować jako koszt uzyskania przy sprzedaży poszczególnych środków trwałych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, takie postępowanie jak wskazała, iż przy sprzedaży środków trwałych związanych z działalnością gospodarczą można zaliczyć w koszty uzyskania tzw. wartość nieumorzoną jest prawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c, przy określeniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 14 ust. 2c ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych, o których mowa w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Jak wynika z treści złożonego wniosku Wnioskodawczyni otrzyma od swojego męża w drodze umowy darowizny całe przedsiębiorstwo. Z mężem pozostaje w rozdzielności majątkowej małżeńskiej. Po otrzymaniu przedsiębiorstwa zostanie założona ewidencja środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawczyni w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej będzie sprzedawać niektóre ze środków trwałych, a uzyskane w ten sposób pieniądze przeznaczać w części na potrzeby firmy. Sprzedaży podlegać będą środki trwałe w postaci nieruchomości oraz inne np. maszyny, środki transportu.

Zatem, w przedmiotowej sprawie będziemy mieli do czynienia ze zbyciem nieruchomości, maszyn, środków transportu i innych stanowiących środki trwałe składników majątku, wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji przychód uzyskany z odpłatnego zbycia tych środków trwałych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) będzie traktowany jako przychód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Natomiast dochód ze sprzedaży ww. środków trwałych, Wnioskodawczyni zobowiązana będzie ustalić w oparciu o art. 24 ust. 2 ww. ustawy, zgodne z którym dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 dokonanych od tych środków i wartości.

Przepis powyższy określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia m.in. środków trwałych (również nabytych nieodpłatnie) nie posługuje się kategorią kosztów podatkowych, lecz wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

Wprawdzie przychód z odpłatnego zbycia środka trwałego pomniejszony o dochód z tego zbycia, ustalony w sposób określony w omawianym przepisie odpowiada nieumorzonej wartości środka trwałego, nie oznacza to jednak, iż wartość tą można potraktować za koszt uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości. Możliwości takiej nie przewidują bowiem przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na przeszkodzie stoi przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zauważyć przy tym należy, iż skoro w złożonym wniosku wskazano, iż przedmiotowe środki trwałe zostały nabyte nieodpłatnie, a więc Wnioskodawczyni nie poniosła wydatków na ich nabycie (a innych wydatków związanych z ich otrzymaniem we wniosku nie wskazano), to co do zasady na gruncie niniejszej sprawy ww. przepis nie będzie miał zastosowania.

Powyższe nie oznacza jednak, iż zbywając ww. środki trwałe Wnioskodawczyni nie może ustalić dochodu z ich zbycia w sposób określony w art. 24 ust. 2 zdanie 2 i pkt 1) ww. ustawy, jako różnica między uzyskanym przychodem, a wartością początkową wskazaną w ewidencji środków trwałych (...) powiększona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych (co w istocie odpowiada nieumorzonej wartości środka trwałego). Powyższy przepis, nie przewiduje możliwości uwzględnienia niezamortyzowanej wartości środka trwałego, jako kosztu uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia składników majątku stanowiących środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej, dlatego też, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.