IBPBI/1/415-325/12/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 9 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniach 25 maja i 1 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości amortyzowania wskazanego we wniosku środka trwałego - jest prawidłowe,

* określenia stawki właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 marca 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości amortyzowania wskazanego we wniosku środka trwałego oraz określenia stawki właściwej do jego amortyzacji. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 18 maja 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-324/12/ZK, IBPBI/1/415-325/12/ZK, IBPP2/443-241/12/BW wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 25 maja i 1 czerwca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą - Biuro Rachunkowe. Świadczy usługi księgowe głównie dla osób fizycznych i prawnych prowadzących działalność gospodarczą. Do celów rozliczenia podatku dochodowego prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT i dokonuje wyłącznie sprzedaży opodatkowanej. Poprzednio do prowadzenia działalności wykorzystywała częściowo prywatne mieszkanie. W związku ze znacznym rozwojem firmy, zaistniała konieczność przeniesienia działalności do większego lokalu. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o zakupie własnego mieszkania, które w 100% przeznaczyła na nowe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Zakup mieszkania został wybrany jako alternatywa do wynajmu lokalu. Zakupione mieszkanie pełni więc funkcje biura i siedziby, w którym prowadzi działalność gospodarczą, przechowywane są księgi klientów i w którym Wnioskodawczyni kontaktuje się z klientami.

Zakup mieszkania został sfinansowany kredytem hipotecznym. Walutą kredytu jest PLN. Bank stwarzał problemy z udzieleniem kredytu na firmę, w związku z tym kredyt na zakup mieszkania został udzielony Wnioskodawczyni i jej mężowi, jako osobom fizycznym. Małżonkowie nie mają rozdzielności majątkowej. Zakupione mieszkanie stanowi ich wspólną własność. Małżonek wyraził zgodę na przeznaczenie zakupionego mieszkania w 100% na prowadzenie przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Zakupione mieszkanie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych firmy i jest amortyzowane według stawki właściwej dla lokali mieszkalnych, czyli 1,5% rocznie. Zakupiony lokal mieszkalny znajduje się w budynku mieszkalnym, w którym co najmniej połowa powierzchni użytkowej przeznaczona jest do celów mieszkalnych.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 29 maja 2012 r. wskazano, iż:

* lokal mieszkalny, o którym mowa we wniosku został nabyty w dniu 24 stycznia 2012 r.,

* nabyty lokal stanowi odrębny przedmiot własności,

* ww. lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w dniu 24 stycznia 2012 r.,

* mąż Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy stawka amortyzacji, właściwa dla lokali mieszkalnych (symbol KŚT 122) jest właściwa do amortyzacji mieszkania w całości wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, mieszkanie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych i może być amortyzowane, gdyż spełnia przesłanki określone w art. 22a ww. ustawy.

Amortyzacji środków trwałych dokonuje się na podstawie art. 22i ww. ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. W przypadku przeznaczenia całości powierzchni lokalu mieszkalnego na cele prowadzonej działalności gospodarczej, znajdującego się w bloku mieszkalnym (z którego to budynku co najmniej połowa powierzchni użytkowej przeznaczona jest do celów mieszkalnych), stawką właściwą do dokonania amortyzacji będzie stawka wynosząca 1,5%, gdyż w Wykazie stawek amortyzacyjnych lokale mieszkalne o numerze KŚT 122, mają stawkę określoną w tej wysokości.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z powyższego wynika, iż w przypadku istnienia w budynku wyodrębnionych lokali, stanowiących odrębną własność, każdy z tych lokali stanowi oddzielny środek trwały.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła lokal mieszkalny, będący przedmiotem odrębnej własności. Lokal ten w całości wykorzystywany jest dla celów prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. W lokalu tym prowadzi biuro rachunkowe. W dniu 24 stycznia 2012 r. Wnioskodawczyni wprowadziła ww. lokal do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i amortyzuje według stawki 1,5% rocznie, właściwej dla lokali mieszkalnych (symbol KŚT 122). Zakupiony lokal mieszkalny znajduje się w budynku mieszkalnym, w którym co najmniej połowa powierzchni użytkowej przeznaczona jest do celów mieszkalnych.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż przedmiotowy lokal stanowi środek trwały w prowadzonej w pozarolniczej działalności gospodarczej, co oznacza, iż może on być przedmiotem amortyzacji podatkowej.

W celu ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej, w pierwszej kolejności należy środek trwały zakwalifikować do odpowiedniego rodzaju według Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), gdyż stawki amortyzacyjne ustalane są w zależności od przyporządkowanego danemu środkowi trwałemu symbolu KŚT. Czynność ta jest zatem konieczna dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej, a w konsekwencji warunkuje naliczenie odpisów amortyzacyjnych w prawidłowej wysokości.

Stosownie do treści przepisu art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy, są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych należy określony środek trwały.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne (rodzaj 122) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%, natomiast lokale niemieszkalne (rodzaj 121) według stawki 2,5%. Zatem dla określenia prawidłowej stawki amortyzacyjnej istotne jest ustalenie charakteru lokalu tj. właściwe określenie Grupy Rodzajowej Środków Trwałych.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Zgodnie z "Uwagami ogólnymi" zawartymi w części I KŚT Objaśnienia wstępne, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Podziały występujące w grupie 1 i 2 zdefiniowano w oparciu o grupowania Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB).

Zgodnie z "Objaśnieniami szczegółowymi" do grupy 1 - Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego, zawartymi w części III KŚT, budynki są to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach (ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.). Budynki mieszkalne, są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Przez lokal mieszkalny, należy rozumieć wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku samodzielny lokal mieszkalny, jak też i jego część obejmującą co najmniej 1 pokój o powierzchni nie mniejszej niż 10 m#178;, jeżeli jest ona odrębnym przedmiotem najmu.

Samodzielny lokal mieszkalny, jest to wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych. Natomiast za lokal użytkowy uważa się samodzielny lokal lub jego część, wykorzystywane na cele inne niż mieszkalne, z wyłączeniem pracowni wykorzystywanej przez twórcę do prowadzenia działalności twórczej w dziedzinie kultury i sztuki, jeżeli jest ona połączona z mieszkaniem twórcy, lub jeżeli twórca nie ma w danej miejscowości samodzielnego mieszkania, umożliwiającego prowadzenie działalności.

Samodzielnymi środkami trwałymi w ramach grupy 1 są:

* budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi,

* lokal.

W świetle wyżej powołanych przepisów, o zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.

Pamiętać jednak należy, iż ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623), nakłada obowiązek użytkowania budynków i lokali w sposób zgodny z ich przeznaczeniem. W myśl bowiem art. 5 ust. 2 tej ustawy, obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami, o których mowa w ust. 1 pkt 1-7. Zgodnie natomiast z art. 71 ust. 2 zd. 1 i 2 ww. ustawy, zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części wymaga zgłoszenia właściwemu organowi. W zgłoszeniu należy określić dotychczasowy i zamierzony sposób użytkowania obiektu budowlanego lub jego części.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż dla określenia stawki właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego, stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, decydujące znaczenie ma sposób faktycznego wykorzystania tego składnika majątku, a nie figurujące w dokumentach jego przeznaczenie. Zakwalifikowanie środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych nie może bowiem zależeć jedynie od faktu dochowania przez podatnika obowiązku, bądź nie dokonania zgłoszenia zmiany użytkowania lokalu mieszkalnego.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż skoro wskazany we wniosku lokal mieszkalny wykorzystywany jest w całości na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej (prowadzenie biura rachunkowego), to zmianie uległa funkcja tego lokalu, posiadającego pierwotnie charakter mieszkalny, na użytkowy. Oznacza to, iż prawidłową stawką do jego amortyzacji jest stawka wynosząca 2,5%, właściwa dla lokali niemieszkalnych.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

* możliwości amortyzowania wskazanego we wniosku środka trwałego - jest prawidłowe,

* określenia stawki właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmieniać należy, iż w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup wskazanego we wniosku lokalu oraz podatku od towarów i usług, wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.