IBPBI/1/415-321/10/ZK - Sposób ustalenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego w postaci samochodu osobowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2010 r. (data wpływu do Organu 22 marca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości:

W dniu 22 marca 2010 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu określenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego (samochodu osobowego).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Osoba fizyczna posiada samochód osobowy zakupiony wiele lat temu, posiada dokument zakupu tego pojazdu. Dodatkowo poniosła inne koszty związane z tym pojazdem (odsetki od zaciągniętego, spłaconego już kredytu). Obecnie prowadzi działalność gospodarczą i chciałaby przyjąć ww. pojazd na ewidencję środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jakiej wartości należy przyjąć ten pojazd na ewidencję środków trwałych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, samochód ten należy przyjąć na ewidencję środków trwałych w cenie zakupu zgodnie z dokumentem zakupu, powiększonej o zapłacone odsetki od zaciągniętego na ten pojazd kredytu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego wprowadza przepis art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie nabycia w drodze kupna cenę nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z zapisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze kupna środka trwałego na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych zakupiony wiele lat temu samochód osobowy. Posiada dokument zakupu tego pojazdu. Dodatkowo poniosła inne koszty związane z tym pojazdem (odsetki od zaciągniętego, a spłaconego już kredytu).

W przedmiotowej sprawie nie mamy więc do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością znaną.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż wartość początkową nabytego w drodze kupna samochodu osobowego, zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, stanowi jego cena nabycia, w rozumieniu art. 22g ust. 3 ww. ustawy.

Przy czym, jeżeli dokumentem zakupu jest faktura VAT i (zgodnie z odrębnymi przepisami) podatek od towarów i usług wynikający z tej faktury, potwierdzającej nabycie przedmiotowego samochodu nie stanowił dla Wnioskodawczyni podatku naliczonego, albo nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty należnego podatku o podatek naliczony, bądź też zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, wówczas ceny nabycia środka trwałego nie pomniejsza się o ten podatek. W takiej sytuacji ceną nabycia będzie wartość brutto zakupionego środka trwałego, wykazana w fakturze dokumentującej ten zakup. W przypadku gdy jednak takie prawo przysługuje Wnioskodawczyni, to podatek ten pomniejsza cenę nabycia środka trwałego i wówczas ceną nabycia będzie wartość netto tego środka trwałego.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie, mając na względzie ww. przepisy, stwierdzić należy, iż do wartości początkowej zakupionego środka trwałego nie można zaliczyć wydatków związanych z zapłaconymi odsetkami od zaciągniętego, a spłaconego już kredytu na zakup przedmiotowego samochodu. Zauważyć bowiem należy, iż ustalenie w 2010 r. wartości początkowej wskazanego we wniosku samochodu osobowego wg jego ceny nabycia z dnia (roku) jego nabycia, stwierdzonej dokumentem zakupu, jest sytuacją szczególną, skutkującą możliwością dokonywania odpisów amortyzacyjnych od znacznie wyższej wartości początkowej tego środka trwałego niż wynosi jego obecna wartość rynkowa. Uwzględnienie w tej wartości poniesionych przez Wnioskodawczynię zapłaconych odsetek od zaciągniętego spłaconego już kredytu na zakup ww. samochodu, wskazywałoby na konieczność uwzględnienia również wszelkich innych wydatków (podwyższających co do zasady wartość początkową środka trwałego) poniesionych w okresie po nabyciu samochodu a przed jego oddaniem do użytkowania, co z oczywistych względów uznać należy za niedopuszczalne. Przyjęcie odmiennego stanowiska skutkowałoby bowiem uwzględnieniem w kosztach uzyskania przychodów wydatków, które zostały poniesione w okresie, w którym przedmiotowy samochód wykorzystywany był wyłącznie na cele prywatne. Skoro Wnioskodawczyni zdecydowała się ustalić wartość początkową przedmiotowego samochodu w cenie jego nabycia, a więc jak wskazano w wartości znacznie wyższej niż jego obecna wartość rynkowa, to nie może w wartości tej uwzględniać wydatków poniesionych po jego nabyciu. Oznaczałoby to bowiem, konieczność uwzględnienia także innych "czynników i przesłanek" wpływających w ww. okresie na wartość początkową przedmiotowego środka trwałego (samochodu), tj. zwłaszcza uwzględnienia utraty jego wartości.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawczyni należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.