IBPBI/1/415-313/09/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2009 r. (data wpływu do Organu - 16 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 12 czerwca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wynagrodzeń za styczeń 2009 r. wypłaconych do dnia 5 lutego 2009 r. - jest prawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2009 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wynagrodzeń za styczeń 2009 r. wypłaconych do dnia 5 lutego 2009 r.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też, pismem z dnia 29 maja 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 12 czerwca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wynagrodzenie pracownicze należne za miesiąc styczeń wypłacone będzie do dnia 5 lutego, jak wynika z umowy z pracownikami, którzy pracują na umowę o pracę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można zaliczyć wynagrodzenie pracownicze należne za m-c styczeń w styczniu, jeżeli wypłacone będzie do 5 lutego, jak wynika z umowy z pracownikami, którzy pracują na umowę o pracę.

Zdaniem wnioskodawcy, od 1 stycznia 2009 r. wynagrodzenia pracownicze stanowią koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, jeżeli zostaną wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Należy zauważyć, iż do dnia 31 grudnia 2008 r. przedsiębiorcy przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzeń pracowniczych mogli stosować wyłącznie metodę kasową. Oznaczało to, iż wynagrodzenia mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty.

Od 1 stycznia 2009 r. obowiązują nowe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych regulujące zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów m.in. wynagrodzeń.

Na podstawie art. 1 pkt 12 lit. d) ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono zmiany poprzez dodanie do ustawy art. 22 ust. 6ba. Znowelizowany przepis ustawy ma zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009 r.

Zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 6ba ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 23 ust. 1 pkt 55, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 6ba.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę, wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownikom w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne. Przepis ten obowiązuje od 1 stycznia 2009 r. i ma zastosowanie po raz pierwszy do wynagrodzeń należnych za styczeń 2009 r.

Z wniosku wynika, iż wynagrodzenia pracownicze należne za styczeń wypłacone będą do dnia 5 lutego, tj. w terminie wynikającym z umowy o pracę.

Zatem wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w styczniu 2009 r. wynagrodzenia za miesiąc styczeń 2009 r., wypłacone w umownym terminie, tj. do dnia 5 lutego 2009 r.

W przypadku uchybienia wyznaczonemu terminowi zapłaty wynagrodzenia, do należności tych stosuje się art. 23 ust. 1 pkt 55 ustawy tj. wynagrodzenia będą zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich wypłaty (postawienia do dyspozycji).

Do wniosku dołączono kserokopie dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.