IBPBI/1/415-304/09/WRz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko P.P, przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 14 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 3 czerwca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej m.in. wartości diet wypłaconych pracownikom - jest prawidłowe.

W dniu 14 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej m.in. wartości diet wypłaconych pracownikom.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 29 maja 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 3 czerwca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu śródlądowego. Działalność tę wykonuję osobiście oraz zatrudniając pracowników. Część usług wykonuje w kraju, część za granicą.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym przysługuje prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodu diet krajowych lub zagranicznych (w zależności od miejsca świadczenia usługi) wypłacanych pracownikom.

Zdaniem wnioskodawcy, przysługuje mu prawo zaliczania do kosztów wartości diet z tytułu podróży służbowych wypłacanych pracownikom oraz diet związanych z podróżami wnioskodawcy związanymi z działalnością gospodarczą do wysokości diet, jakie przysługiwałyby za te podróże pracownikom. Wydatki dotyczące krajowych i zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy oraz osób będących jego pracownikami mogą w jego przekonaniu obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Równocześnie właśnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Skoro zatem podróże krajowe i zagraniczne, jakie odbywa i jakie odbywają jego pracownicy są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże w odniesieniu do diet związanych z jego podróżami służbowymi w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Tak właśnie wypowiadają się także organy podatkowe, dla przykładu Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 28 października 2008 r., nr ILPB1/415-544/08-2/AA, zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Finansów czy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 9 grudnia 2008 r., nr IPPB1/415-1026/08-4/PJ. Identyczne jest stanowisko judykatury, czego przykładem są wyroki WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3827/06 i WSA w Gdańsku z dnia 5 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 46/07. Wreszcie identycznie wypowiada się doktryna, jednolicie prezentując linię, zgodnie z którą wykonywanie przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej w zakresie usług transportowych upoważnia go do zaliczenia diet związanych z jego podróżami, do wysokości diet jakie przysługiwałyby pracownikom do kosztów uzyskania przychodu, natomiast diety pracownicze są kosztami w całości, w kwocie faktycznie wypłaconej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, iż niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej wydatków z tytułu diet wypłacanych pracownikom. W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych wnioskodawcy wydano odrębną intepretację.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W katalogu ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie zawarto ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę tytułem należności wypłacanych w związku z odbywaniem podróży służbowych pracowników w tym diet.

W konsekwencji niezależnie od tego czy wypłacane pracownikom - kierowcom środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, tj. przepisów prawa pracy (nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) - dietą lub inną należnością, wypłacaną w związku podróżami służbowymi pracowników, mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli oczywiście spełniają przesłanki ujęte w cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W związku z powyższym rozstrzygnięcie kwestii dotyczących powinności pracodawcy w kwestii wypłacania pracownikom-kierowcą diet i innych należności za czas podróży, uregulowanych przepisami prawa pracy, nie leży w kompetencji organu podatkowego.

Nadmienić należy, iż zgodnie z tezą uchwały Sądu Najwyższego wydanej w składzie 7 sędziów w dniu 19 listopada 2008 r., sygn. Akt II PZP 11/08 kierowca transportu międzynarodowego, odbywający podróże służbowe w ramach wykonywania umówionej pracy i na określonym w umowie obszarze wskazanym jako miejsce świadczenia pracy nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Opolu ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.