IBPBI/1/415-302/13/ESz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 25 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu jego leasingu - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 marca 2013 r. został złożony w tut. Biurze ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu jego leasingu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W ramach tej spółki dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą zostały zawarte dwie umowy leasingu operacyjnego na samochody osobowe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zawartych umowach leasingu operacyjnego, jako korzystający, wskazani byli wszyscy jej wspólnicy. Po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego za zgodą pozostałych wspólników, Wnioskodawca wykupił samochód osobowy od leasingodawcy z przeznaczeniem na cele osobiste (prywatne, nie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą). Faktura VAT za wykup samochodu została wystawiona przez leasingodawcę na nazwisko Wnioskodawcy, czyli na osobę fizyczną (inaczej niż faktury za raty leasingowe, które były wystawiane na spółkę cywilną).

Wykupiony samochód nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej (samochód został przeznaczony na cele osobiste), nie został odliczony podatek VAT naliczony, wykazany na fakturze zakupu dokumentującej wykup. Następnie, po upływie co najmniej pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie (wykup) samochodu osobowego, Wnioskodawca planuje jego sprzedaż.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż samochodu osobowego wykupionego z leasingu operacyjnego z przeznaczeniem na cele osobiste, nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych spółki, po upływie co najmniej pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie (wykup) tego samochodu, nie spowoduje powstania przychodu z odpłatnego zbycia rzeczy lub przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli faktura za wykup samochodu została wystawiona przez leasingodawcę na osobę fizyczną, a nie na spółkę cywilną, samochód nie został ujęty w ewidencji środków trwałych, przeznaczony został na cele osobiste, to przychód ze sprzedaży tego samochodu nie będzie przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przesądza o tym art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nie ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c, przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z przepisu tego wynika, że podstawowym warunkiem powstania przychodu jest w przypadku środków trwałych, ujęcie ich w ewidencji środków trwałych.

Ponadto zgodnie z art. 22d ust. 1 u.p.d.o.f., podatnicy mogą nie ujmować w ewidencji środków trwałych i nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł. Wydatki poniesione na nabycie takich środków trwałych stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Spółka mogła zatem zaliczyć wydatki na nabycie samochodu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu. Przychodem (art. 22d ust. 1 lit. b - winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b) zaś z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących składnikami majątku, o wartości początkowej nie przekraczającej 3.500 zł, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa nie przekracza 1.500 zł. Skoro wartość początkowa ustalona w związku z wykupem samochodów po zakończeniu umowy leasingu ustalona została na kwotę netto 811,90 zł, co oznacza, że nie przekraczała 1.500 zł, to również i ten warunek wskazuje na fakt, że sprzedaż tego samochodu nie spowoduje powstania przychodu z działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, aby uznać dany składnik za należący do majątku spółki (którego sprzedaż generuje powstanie przychodu z działalności gospodarczej) powinna ona dysponować tytułem własności.

W przypadku leasingu operacyjnego przez cały okres trwania umowy właścicielem przedmiotu umowy jest leasingodawca. Z powodu obciążania kosztów podatkowych ratami leasingowymi i fakturami za paliwo, w okresie trwania umowy leasingu, samochód nie staje się składnikiem firmowego majątku.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli kierować się takimi przesłankami, to sprzedaż każdego składnika należącego do Jego majątku prywatnego, który był wykorzystywany w działalności gospodarczej, a koszty jego eksploatacji obciążały koszty działalności, generowałyby powstanie przychodu z działalności gospodarczej, np.:

* korzystanie z prywatnego samochodu na potrzeby firmy; rozliczanie w kosztach działalności wydatków związanych z użytkowaniem go do tego celu, nie oznacza, że samochód ten automatycznie zmienia status z prywatnego na firmowy,

* składniki majątku użytkowane w działalności gospodarczej na podstawie umowy najmu, w trakcie trwania takich umów ponoszone były wydatki eksploatacyjne i czynsz najmu, które obciążały koszty; nie oznacza to, że wynajmowany lokal uznany byłaby za firmowy składnik majątku.

Również fakt wykupu przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy po preferencyjnej cenie nie może wiązać się z faktem prowadzenia przez leasingobiorcę działalności gospodarczej. Takie rozwiązania przecież przewidują również umowy leasingu konsumenckiego, zawierane z leasingobiorcami niebędącymi przedsiębiorcami.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca uważa, że przychód ze sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu na cele prywatne stanowi przychód ze zbycia rzeczy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie tego przepisu sprzedaż samochodu osobowego przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie powoduje powstanie przychodu z odpłatnego zbycia rzeczy. Zatem sprzedaż samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu leasingu operacyjnego i przeznaczonego do celów osobistych (prywatnych), po upływie co najmniej pół roku, licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie (wykupienie), nie spowoduje powstania przychodu z odpłatnego zbycia rzeczy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Należy zauważyć, iż przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wymienia wszystkich przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, wskazuje tylko niektóre rodzaje przychodów, zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej.

Dla powstania przychodu z działalności gospodarczej konieczne jest, aby określone w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, składniki majątku były wykorzystywane w działalności gospodarczej. Przepis stanowi wyraźnie o wykorzystywanych składnikach majątku. Nie ogranicza się zatem w żadnym razie tylko do składników majątku obecnie używanych w działalności gospodarczej. Reguły gramatyczne języka polskiego nakazują przyjąć, iż chodzi tu o składniki majątku, które są albo były używane, użytkowane w prowadzonej działalności gospodarczej. Przepis będzie dotyczył zatem zarówno składników majątkowych, które w chwili zbycia są używane w działalności gospodarczej, jak i składników majątkowych, które były, lecz już nie są, używane w prowadzonej działalności gospodarczej w chwili ich zbycia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż spółka cywilna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarła dwie umowy leasingu operacyjnego dotyczące samochodów osobowych. W okresie trwania umowy leasingu, do kosztów podatkowych były zaliczane raty leasingowe i wydatki związane z eksploatacją samochodów. Następnie po zakończeniu umowy leasingu za zgodą pozostałych wspólników spółki jeden z ww. samochodów został wykupiony przez Wnioskodawcę.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż skoro przedmiotowy samochód wykorzystywany był w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a wydatki związane z jego użytkowaniem na podstawie zawartej umowy leasingu oraz z jego eksploatacją, stanowiły koszty uzyskania przychodów tej działalności, to istnieje ścisłe (przedmiotowe i funkcjonalne) powiązanie pomiędzy tym składnikiem majątku (samochodem osobowym), a prowadzoną w formie spółki cywilnej działalnością gospodarczą. Również sam fakt preferencyjnego wykupu samochodu po zakończeniu jego leasingu był następstwem zawarcia tej umowy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W istocie, jak podnosi Wnioskodawca, również podatnicy którzy zawarli umowę leasingu operacyjnego poza działalnością gospodarczą mają możliwość wykupienia ich przedmiotów na preferencyjnych warunkach. Jednakże w takim przypadku, taki składnik majątku nie ma jakiegokolwiek związku ze źródłem przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, a poniesione wydatki nie są zaliczane do kosztów podatkowych. Niezależnie zatem od argumentacji przedstawionej we wniosku, w pełni uzasadnione jest uznanie, że samochód wykorzystywany uprzednio w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą.

Zatem przychody z odpłatnego zbycia składnika majątku uprzednio wykorzystywanego w działalności gospodarczej (a więc również, ze sprzedaży używanego uprzednio przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochodu, będącego wcześniej przedmiotem leasingu), nawet nie wprowadzonego do ewidencji związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowi przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Końcowo nadmienić należy, iż w sytuacji, gdy na cele prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywany jest prywatny samochód, nie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to sprzedaż takiego samochodu nie będzie stanowiła przychodu z działalności gospodarczej, jednakże wyłącznie w sytuacji rozliczania wydatków dotyczących takiego samochodu z uwzględnieniem ograniczenia wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe jest jednak przypadkiem szczególnym, związanym z możliwością równoczesnego wykorzystywania ww. składnika majątku prywatnego podatnika i dla potrzeb osobistych i dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z okolicznością, iż do kosztów tej działalności może on zaliczyć (dotyczące tego składnika majątku) wydatki w wysokości limitowanej.

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.