IBPBI/1/415-296/13/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 19 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 29 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą nieruchomości, o których mowa we wniosku - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 marca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze sprzedażą nieruchomości, o których mowa we wniosku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 23 maja 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-296/13/AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 29 maja 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 1994 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zakupili (na prawach wspólności ustawowej) z majątku dorobkowego małżonków nieruchomość gruntową (początkowo prawo wieczystego użytkowania gruntu, przekształcone później przez małżonków w prawo własności), częściowo zabudowaną. Na zakupionym gruncie wybudowali budynek biurowy, w którym zamieszkali oraz wyremontowali i rozbudowali istniejące budynki. Wszystkie inwestycje finansowane były z majątku prywatnego małżonków. Od 1996 r. ww. nieruchomość zabudowana (poza budynkiem biurowym) była wykorzystywana na cele prywatne, a także w prowadzonej przez małżonków działalności gospodarczej. Budynek biurowy nie jest i nigdy nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej, tylko na cele prywatne. Nieruchomość zabudowana nigdy nie była środkiem trwałym w prowadzonej działalności gospodarczej - ani gruntu, ani budynków nigdy nie wprowadzono do ewidencji środków trwałych i ich nie amortyzowano. W połowie 2013 r. Wnioskodawczyni zamierza sprzedać przedmiotową nieruchomość.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 27 maja 2013 r., wskazano, iż:

* małżonek Wnioskodawczyni prowadził indywidualną działalność gospodarczą od 1 lutego 1982 r. do 31 grudnia 1995 r. Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą (biuro rachunkowe) od 1 kwietnia 1990 r. do nadal. W dniu 1 stycznia 1996 r. zawiązano spółkę cywilną, której wspólnikami byli początkowo Wnioskodawczyni jej mąż oraz córka. Z dniem 31 grudnia 2001 r. córka wystąpiła ze spółki i od 1 stycznia 2002 r. wspólnikami jest Wnioskodawczyni i Jej mąż, posiadają oni po 50% udziałów w tej spółce. Dochody z działalności gospodarczej obu małżonków opodatkowane są "podatkiem liniowym",

* na podstawie aktu notarialnego z dnia 23 września 1994 r. Wnioskodawczyni i Jej małżonek nabyli prawo wieczystego użytkowania gruntu, w ramach wspólności ustawowej (działkę o powierzchni 4359 m²) oraz 2 budynki magazynowe,

* obydwa budynki po zakupie zostały zmodernizowane i przystosowane do używania. Wydatki na remonty i modernizację były prywatnymi wydatkami małżonków i nie stanowiły w żadnej części kosztów działalności gospodarczej. Magazyn (nazwany umownie nr 1) został poddany kapitalnemu remontowi (naprawa dachu, tynkowanie ścian, nowa posadzka, nowe okno i dodatkowe drzwi). Natomiast do drugiego zakupionego magazynu (nazwanego umownie nr 2) została dobudowana wiata. Magazyn ten został również częściowo ocieplony, naprawiony dach i założone rynny. Z prywatnego majątku kilka lat później wybudowali nowy magazyn (nr 3). Te wydatki również w żadnej części nie były zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ani do środków trwałych w budowie.

* w 1999 r. małżonkowie przekształcili prawo wieczystego użytkowania gruntów w prawo własności. Opłaty z tym związane (pokrywane z prywatnego majątku) zostały przez urząd miasta rozłożone na 10 rat i w całości spłacone w obowiązującym terminie,

* obydwa zakupione magazyny były po wyremontowaniu używane na cele prywatne (jako garaż, magazyn na narzędzia ogrodowe i inne prywatne potrzeby) oraz na cele działalności gospodarczej. W ramach działalności gospodarczej:

* magazyn nr 1 przeznaczony był na cele magazynowe, w latach późniejszych również do obróbki metali,

* magazyn nr 2 przeznaczony był do obróbki metali i częściowo jako magazyn narzędzi,

* magazyn nr 3 początkowo przeznaczony był do przechowywania materiałów, a w okresie późniejszym również na cele usługowo-produkcyjne.

* na przestrzeni kilkunastu lat wykorzystywania poszczególnych budynków na cele działalności gospodarczej zmieniał się również stosunek używania tych obiektów na cele prywatne i na cele działalności gospodarczej,

* do kosztów działalności gospodarczej zaliczano tylko koszty bieżących remontów obiektów, których konieczność przeprowadzenia była wynikiem ich normalnej eksploatacji w ramach działalności gospodarczej. Nieruchomości te nigdy nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych i nigdy nie było zamiarem właścicieli traktowanie ich jako majątku spółki. Podatek od nieruchomości płacony jest również z prywatnego majątku małżonków,

* przedmiotem planowanej sprzedaży jest cała nieruchomość, tj. prawo własności gruntu, trzy magazyny oraz budynek mieszkalny (sprzedaż tego budynku, jako nigdy nie używanego w działalności gospodarczej nie jest przedmiotem zapytania).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przychód uzyskany ze sprzedaży zabudowanej nieruchomości, która była wykorzystywana również w działalności gospodarczej (czyli całej nieruchomości poza budynkiem biurowym), która nigdy nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz od której nie dokonywano żadnych odpisów amortyzacyjnych, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży nieruchomości, o której mowa we wniosku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej i może podlegać opodatkowaniu tylko na zasadach określonych dla przychodów ze sprzedaży nieruchomości niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Ponieważ upłynął już ponad pięcioletni okres od zakupu i wybudowania budynków, to zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie w ogóle podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie, zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości zabudowanej:

* używanej w prowadzonej przez małżonków pozarolniczej działalności gospodarczej,

* ale nie wprowadzonej do ewidencji środków trwałych,

* nabytej lub wybudowanej do 2001 r.,

* i sprzedanej w 2013 r.

nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na poparcie prezentowanego stanowiska Wnioskodawczyni powołała wyroki:

* NSA z dnia 8 marca 2013 r. sygn. akt II FSK 1151/10,

* NSA z dnia 8 marca 2013 r. sygn. akt II FSK 1545/10,

* NSA z dnia 1 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2290/10,

* WSA w Kielcach z dnia 5 września 2012 r., sygn. akt I SA/Ke 390/12,

* WSA ze Wrocławiu z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1114/12.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak w myśl art. 10 ust. 3 ww. aktu prawnego, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

* nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

* nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza. W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, iż przepis art. 14 ust. 1 powołanej ustawy nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej ("Przychodem z działalności gospodarczej są również:").

Jak wykazuje analiza przytoczonych powyżej uregulowań prawa podatkowego, rodzajowy katalog przychodów ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza nie jest zamknięty. Wymienione kategorie przychodów mają charakter przykładowy, otwarty.

Zatem w myśl powyższego, odpłatne zbycie nieruchomości wykorzystywanych w działalności, nawet nie ujętych w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowi dla podmiotu, który faktycznie przedmiotowe nieruchomości wykorzystywał (wykorzystuje) dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, w całości przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w cytowanym art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości decydujące znaczenie ma bowiem przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawczyni od 1990 r. prowadzi indywidualną działalność gospodarczą, natomiast od 1996 r. prowadzi działalność gospodarczą również w formie spółki cywilnej, której drugim wspólnikiem jest Jej małżonek. W 1994 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zakupili z majątku dorobkowego małżonków (na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej) prawo wieczystego użytkowania gruntu, wraz z dwoma budynkami magazynowymi. Po zakupie budynki te zostały zmodernizowane i przystosowane do używania. Wydatki na remont i modernizację nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Na zakupionym gruncie małżonkowie wybudowali budynek biurowy, w którym zamieszkali oraz nowy magazyn. W 1999 r. przekształcili prawo wieczystego użytkowania gruntu w prawo własności. Wszystkie inwestycje zostały sfinansowane z majątku prywatnego małżonków. Od 1996 r. ww. nieruchomość zabudowana (poza budynkiem biurowym) była wykorzystywana na cele prywatne, a także w prowadzonej przez małżonków działalności gospodarczej.

W ramach działalności gospodarczej wykorzystywany był:

* magazyn nr 1 przeznaczony był na cele magazynowe, w latach późniejszych również do obróbki metali,

* magazyn nr 2 przeznaczony był do obróbki metali i częściowo jako magazyn narzędzi,

* magazyn nr 3 początkowo przeznaczony był do przechowywania materiałów, a w okresie późniejszym również na cele usługowo-produkcyjne.

Ponadto do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej zaliczane były wydatki ponoszone na bieżące remonty obiektów, których konieczność przeprowadzenia była wynikiem ich normalnej eksploatacji w ramach działalności gospodarczej. Nieruchomości te nigdy nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i nie były amortyzowane. W połowie 2013 r. Wnioskodawczyni zamierza sprzedać całą nieruchomość, tj. nieruchomość gruntową, trzy magazyny oraz budynek mieszkalny (jednak sprzedaż budynku, który nigdy nie był używany w działalności gospodarczej nie jest przedmiotem wniosku).

Z powyższego wynika zatem, iż przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest określenie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości niemieszkalnych, tj. trzech budynków magazynowych oraz gruntu, na którym się one znajdują.

Przychód ze sprzedaży nieruchomości niemieszkalnych, a więc w przedmiotowej sprawie trzech budynków magazynowych oraz gruntu na którym budynki te się znajdują, wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Z istoty rozwiązań zawartych w cytowanych powyżej przepisach wynika, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ww. ustawy. Bowiem, przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza decydujące znaczenie ma przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż w przypadku odpłatnego zbycia trzech budynków magazynowych oraz gruntu, na którym budynki te się znajdują, wykorzystywanych w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, przychód uzyskany z tego zbycia będzie przychodem ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach stosowanych do opodatkowania prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej.

Nadmienić także należy, iż skoro przedmiotowe budynki magazynowe, od 1996 r. były wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to stanowią one w istocie środki trwałe w tej działalności. Zważywszy, bowiem na okres wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności (tekst jedn.: przekraczający 1 rok), budynki te spełniają definicję środka trwałego, o której mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z tym przepisem środkami trwałymi są budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Treść art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozostawia wątpliwości, że Wnioskodawczyni ma obowiązek wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne (na obowiązek ten zwraca się również uwagę w piśmiennictwie: por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki: komentarz dp art. 22c u.p.d.o.f. Komentarz, Lex 2009, pkt 8 i 9), a więc zarówno gruntu, jak i znajdujących się na nim budynków niemieszkalnych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje okoliczność, że Wnioskodawczyni wskazanych we wniosku nieruchomości do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie wprowadziła, skoro miała taki obowiązek. Wnioskodawczyni nie może bowiem wywodzić korzystnych dla siebie skutków podatkowych z faktu, iż nie wypełniła ciążącego na Niej obowiązku wprowadzenia użytkowanych dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku do ewidencji środków trwałych. Trzeba bowiem pamiętać, że wprowadzeniu do ewidencji podlegają środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne zarówno podlegające amortyzacji, jak i te, których nie można amortyzować (a więc również grunty). Wyjątkowo tylko wprowadzeniu do ewidencji nie podlegają środki trwałe (wartości niematerialne i prawne), których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł.

W konsekwencji wszystkie składniki majątku, spełniające definicję środków trwałych (niezależnie od rodzaju prowadzonych przez Wnioskodawczynię ksiąg podatkowych) powinny być wpisane do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podatników, którzy o ich wydanie wystąpili i nie wiążą tut. Organu. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Prawidłowość stanowiska Organu w tym względzie została również potwierdzona w wyrokach sądów administracyjnych, tj. m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2007 r. sygn. akt II FSK 827/06, z dnia 17 września 2009 r. sygn. akt II FSK 545/08, z dnia 12 stycznia 2011 r. II FSK 1617/09 oraz z dnia 25 października 2011 r. sygn. akt II FSK 739/10. Podobne stawisko zajął także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyrokach z dnia 2 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Gl 959/08 oraz z dnia 20 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Gl 1074/08.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.