IBPBI/1/415-289/09/KB - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wierzytelności nieściągalnych.
Pismo z dnia 6 lipca 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-289/09/KB Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wierzytelności nieściągalnych.
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 7 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 9 czerwca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnych - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 7 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnych.
Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 27 maja 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia.
W dniu 9 czerwca 2009 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. W dniu 15 lipca 2005 r. wystawiono fakturę VAT sprzedaży towaru dla firmy w Anglii na kwotę 14.659,08 GBP i zastosowano uzgodniony 30 - sto dniowy termin płatności. Jako potwierdzenie odbioru towaru dostarczonego w dniu 18 lipca 2005 r. wnioskodawca otrzymał podpisaną kopię faktury a dodatkowo właściciel firmy - kontrahent dokonał potwierdzenia odbioru towaru drogą e - mailową. Dostawę zakwalifikowano jako dostawę wewnątrzwspólnotową i zastosowano stawkę podatku VAT 0 % i zaksięgowano jako przychód należny do opodatkowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wartością wg wyceny waluty zgodnie z tabelą średniego kursu NBP. W związku z brakiem zapłaty należności we wrześniu 2005 r. firma wnioskodawcy podjęła działania mające na celu zawarcie postępowania układowego z kontrahentem znajdującym się w postępowaniu upadłościowym, które prowadziła firma B. Kierownik firmy B. był upoważniony do działania jako prawnik upadłościowy. Na mocy postanowień tego układu wszystkie aktywa i pasywa kontrahenta z Anglii zostały przekazane do spółki z o.o., której to dyrektorem była żona kontrahenta. Spółka ta miała przestrzegać warunków Dobrowolnego Indywidualnego Układu i dokonywać spłat. 22 czerwca 2006 r. na prośbę prawnika ds. upadłości, nadzorującego dobrowolny układ spółki, został sporządzony ponowny wniosek o upadłość przeciwko kontrahentowi i złożony w sądzie okręgowym, jako rezultat niedotrzymania i stosowania się do warunków Dobrowolnego Indywidualnego Układu. Sąd wyznaczył pana B. jako powiernika majątku upadłościowego i uznał kontrahenta wnioskodawcy za bankruta. Po licznych interwencjach ze strony wnioskodawcy powiernik majątku upadłościowego powiadomił pisemnie wnioskodawcę, iż kontrahent jest w stanie bankructwa, a zgromadzone i zabezpieczone środki umożliwiają wypłatę "pierwszej i ostatecznej dywidendy" wierzycielom według stawki 9 funtów i 84 pensy za 1.000 funtów zgłoszonych należności. Na pokrycie roszczenia wnioskodawcy został załączony czek na kwotę 1.442 funty 94 pensy. 27 lutego 2009 r. nastąpiła wpłata wartości z tytułu realizacji czeku na rachunek bankowy wnioskodawcy.
W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż wnioskodawca posiada następujące dowody dokumentujące nieściągalność ww. wierzytelności, tłumaczone z języka angielskiego przez tłumacza przysięgłego:
zawiadomienie od firmy windykacyjnej z dnia 1 sierpnia 2006 r. o złożeniu w sądzie wniosku o upadłość przeciwko kontrahentowi,
pismo Sądu z dnia 22 sierpnia 2006 r. o uznaniu kontrahenta za bankruta i ustanowieniu Zarządu Przymusowego oraz Powiernika Dłużnika w Upadłości,
pismo Zarządu Przymusowego z dnia 5 października 2006 r. w sprawie decyzji o spotkaniu wierzycieli firmy kontrahenta, perspektywy co do przyszłego podziału funduszy oraz statutowego zeznania wierzycieli dotyczącego długów,
raport dla wierzycieli z dnia 5 października 2006 sporządzony na mocy art. 6.73 przepisów o niewypłacalności z 1986 r. przez Syndyka Masy Upadłościowej, zawierający m.in. zestawienie aktywów i pasywów wykazujące szacowany niedobór w wysokości 905.865 funtów,
pismo z dnia 17 maja 2007 r. pana prowadzącego upadłość z Biura Oficjalnego Pełnomocnictwa, w sprawie braku konfiskaty dóbr kontrahenta i braku wypłat dla wierzycieli,
pismo powiernika z dnia 23 maja 2007 r. informujące o wynikach dochodzenia w trakcie postępowania upadłościowego,
pismo wnioskodawcy z dnia 6 czerwca 2007 r. do powiernika w sprawie dokumentacji potwierdzającej likwidację sądową dłużnika, nieściągalność długów oraz zakończenie postępowania egzekucyjnego,
pismo powiernika z dnia 22 grudnia 2008 r. zawierające raport Syndyka Masy Upadłościowej dla wierzycieli oraz informujące o wypłacie pierwszej i ostatecznej dywidendy wierzycielom,
pismo powiernika z dnia 22 grudnia 2008 r. zawierające zestawienie kosztów z tytułu wynagrodzenia powiernika za okres od 22 sierpnia 2006 r. do 22 grudnia 2008 r.
inne pisma wysyłane w formie e - mail, których celem było dokładne wyjaśnianie i nadzór bieżący nad rozwojem sytuacji.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy w związku z ww. sytuacją ma prawo uznać należność za nieściągalną i zakwalifikować pozostałą część należności w koszty uzyskania przychodu.
Zdaniem wnioskodawcy, ze zdobytych informacji i posiadanych dokumentów wynika, iż kontrahent całkowicie zlikwidował swoją działalność gospodarczą i podjął pracę jako technik produkcji. Informacja powiernika majątku upadłościowego, iż kontrahent znajduje się w stanie bankructwa daje podstawy do opinii i sądu, iż czek, który wnioskodawca otrzymał to ostateczna kwota jaką w tej sytuacji można zwindykować na spłatę należności. Dodatkowo w przekonaniu tym utwierdza zawarty przez Syndyka Masy Upadłościowej w raporcie dla wierzycieli wykaz aktywów i pasywów, w którym został wyliczony szacowany niedobór na wartość 905.865,00 funtów. Wyrok Sądu Okręgowego, uznający kontrahenta za bankruta, upewnia wnioskodawcę w przekonaniu braku możliwości odzyskania środków za dostarczony w lipcu 2005 r. towar. Z wyjaśnień i informacji uzyskanych od powiernika według prawa angielskiego zakończeniem procesu upadłościowego jest ogłoszenie bankructwa.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:
musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
musi być należycie udokumentowany.
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.
Ponadto nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione (art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy).
Z powyższych przepisów wynika, iż zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej jest możliwe jedynie w przypadku, gdy łącznie zostaną spełnione następujące warunki:
w momencie powstania wierzytelność była zarachowana jako przychód należny,
nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 ww. ustawy,
wierzytelność nie jest przedawniona.
Stosownie do art. 23 ust. 2 ww. ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:
postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
postanowieniem sądu o:
oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
Podkreślić przy tym należy, iż w cyt. wyżej art. 23 ust. 2 ww. ustawy zawiera zamknięty katalog dokumentów, którymi wierzyciel może posłużyć się w celu udokumentowania nieściągalności wierzytelności. W konsekwencji udokumentowanie nieściągalności wierzytelności innymi dokumentami niż wymienione powyżej nie skutkują możliwością zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Takim dokumentem nie może np. być pismo syndyka masy upadłościowej stwierdzające brak majątku, z którego mogłoby być zaspokojone roszczenie. Zaznaczyć także należy, iż ww. przepis nie uzależnia możliwości uznania wierzytelności nieściągalnych za koszt uzyskania przychodu od wydania ww. dokumentów przez organy egzekucyjne bądź sądy polskie. Jeżeli zatem nieściągalność wierzytelności zostanie udokumentowana orzeczeniem zagranicznego sądu bądź zagranicznego organu egzekucyjnego będącego odpowiednikiem dokumentów wskazanych w ww. art. 23 ust. 2 ww. ustawy, to orzeczenie to będzie mogło stanowić podstawę do zaliczenia tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wnioskodawca dokonał sprzedaży towaru kontrahentowi z Anglii. Przychód należny z tej transakcji wnioskodawca zaksięgował jako przychód należny w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Kontrahent ten nie wywiązał się ze swoich zobowiązań i nie uregulował płatności za towar. Kontrahent został uznany przez sąd brytyjski za bankruta, co zostało udokumentowane pismem sądu, będącym w posiadaniu wnioskodawcy. We wniosku wskazano także, iż według prawa angielskiego ogłoszenie bankructwa jest równoznaczne z zakończeniem procesu upadłościowego. Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie ogłoszenie bankructwa kontrahenta, w myśl prawa angielskiego stanowi ukończenie postępowania upadłościowego, obejmującego likwidację majątku, to na podstawie orzeczenia sądu brytyjskiego stwierdzającego to bankructwo, wnioskodawca może uznać wskazaną we wniosku należność za nieściągalną i zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.