IBPBI/1/415-286/09/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 marca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 7 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 3 lipca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości skorzystania z jednorazowej amortyzacji hali stalowej - jest nieprawidłowe,

* określenia wysokości stawki amortyzacyjnej właściwej dla amortyzacji budynku niemieszkalnego - jest prawidłowe.

W dniu 7 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia wysokości stawki amortyzacyjnej dla amortyzacji wskazanego we wniosku budynku murowanego oraz możliwości skorzystania z jednorazowej amortyzacji hali stalowej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też, pismem z dnia 24 czerwca 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 3 lipca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 10 lat prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu materiałami budowlanymi i wykończeniowymi. Z dochodu rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów i jest podatnikiem VAT.

Obecnie na potrzeby firmy buduje pawilon handlowy, do którego ma zamiar przenieść całą swoją działalność. Pawilon składa się z budynku murowanego o powierzchni 150 m#178;, w którym będą się mieściły biura, szatnia i pomieszczenia socjalne dla pracowników i główne wejście do sklepu oraz hali stalowej o powierzchni 400 m#178;, w której będzie część sklepowa i magazyn, konstrukcyjnie jest to jedna całość. Budynek wybudowany jest tradycyjną metodą na fundamentach, ściany wymurowane z pustaków, dach posiada więźbę oraz pokryty jest blachą, natomiast hala sklepowo-magazynowa wykonana jest z gotowych elementów stalowych, zarówno ściany jak i dach zostały wykonane u producenta, gotowe elementy zostały dostarczone na miejsce budowy i zostały zamontowane w ten sposób, ze zostały przykręcone śrubami do stóp betonowych. Hala nie jest trwale związana z gruntem, taką halę można bez problemu rozkręcić, rozebrać i zamontować w innym miejscu, bo nie ma fundamentów niezbędnych przy budynkach czy budowlach.

Obecnie inwestycja jest w stanie surowym otwartym, budynek planuje wykończyć i oddać do użytkowania w 2010 r. Szacuje, że obroty w jego firmie w 2009 r. będą na poziomie pozwalającym mu na uzyskanie statusu małego podatnika w podatku dochodowym. Dokumenty związane z budową gromadzi w dwóch rejestrach, osobno faktury związane z halą stalową i osobno te dokumenty, które dotyczą budynku murowanego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy wprowadzaniu ww. środków trwałych do ewidencji prawidłowym będzie zakwalifikowanie budynku murowanego do grupy 10 środków trwałych i zastosowanie stawki amortyzacyjnej 2,5%, a hali stalowej do grupy 806 i skorzystanie z jednorazowej amortyzacji, a na pozostałą wartość hali (wartość hali jest dużo wyższa niż 50.000 euro) stawki amortyzacyjnej 10%.

Zdaniem wnioskodawcy, hala stalowa i budynek murowany będą odrębnymi środkami trwałymi. Budynek murowany zakwalifikuje i wpisze do ewidencji środków trwałych do grupy 10 - budynki niemieszkalne i zastosuje stawkę amortyzacyjną 2,5%. Natomiast halę stalową zakwalifikuje do grupy 806, która obejmuje różnego typu samodzielne obiekty wolno stojące niezwiązane w sposób trwały z gruntem i nieposiadające fundamentów.

Z przepisów podatkowych wynika, że mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym te środki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro. Na tej podstawie skorzysta z jednorazowej amortyzacji w stosunku do hali. Ponieważ wartość hali znacznie przekracza równowartość 50.000 euro do amortyzacji pozostałej części hali zastosuje stawkę amortyzacyjną 10% w następnych latach.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

* tzw. "amortyzację liniową", zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),

* amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),

* tzw. "amortyzację metodą degresywną" (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),

* tzw. amortyzację "jednorazową dla małych i rozpoczynających działalność podatników" (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego można dokonać dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania. Wybraną metodę należy stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Zatem z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać mali podatnicy lub podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej z wyłączeniem sytuacji, określonych w art. 22k ust. 11 powołanej ustawy; wyłączenie to nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Małym podatnikiem zgodnie z art. 5a pkt 20 ww. ustawy jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro. Przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł (art. 22k ust. 12 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, iż z jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać m.in. mali podatnicy, jednakże wyłącznie od środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych. Przedmiotem jednorazowej amortyzacji nie mogą być zatem nieruchomości - budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego - ujęte w Grupie 1 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) stanowiącej Załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Jak wynika z uwag szczegółowych do Grupy 1 KŚT, Budynki są to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach (ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.). Budynki mieszkalne wg. Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na podstawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), co znalazło swój wyraz w powiązaniu każdej pozycji KŚT z odpowiednimi grupowaniami tej klasyfikacji. W ramach budynków niemieszkalnych wprowadzono w nawiązaniu do PKOB dalszy podział na rodzaje (symbole trzy cyfrowe).

Samodzielnymi środkami trwałymi w ramach grupy 1 są:

* budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi,

* lokal, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.

Granicę budynku stanowią zewnętrzne powierzchnie ścian oraz górna powierzchnia najwyższego stropu, posadzka piwnic w budynkach podpiwniczonych lub poziom terenu przy budynkach nie podpiwniczonych. W przypadku budynków występujących w zabudowie zwartej, granice pomiędzy poszczególnymi obiektami stanowią płaszczyzny styku ścian szczytowych, a jeżeli występuje wspólna dla dwóch obiektów ściana to granica pomiędzy budynkami przebiega przez jej środek. Granice instalacji należących do wyposażenia budynku stanowią w zależności od rodzaju instalacji np. mufy, studzienki rewizyjne, zawory zamykające dopływ wody, gazu, czynników grzewczych, itp. Do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Grupa 1 nie obejmuje kiosków, budek, baraków i domków kempingowych sklasyfikowanych w rodz. 806.

Mając powyższe na względzie, wskazać należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych, dokonuje sam podatnik. To również on, mając w szczególności na względzie treść udzielonego mu pozwolenia na budowę oraz przepisy Prawa budowlanego może stwierdzić, czy w wyniku wykonanych prac budowlanych wybudował (wytworzył) jeden, czy też dwa budynki (odrębne środki trwałe). Kwestii tych, jak wykazano, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Pomijając zatem okoliczność, iż w złożonym wniosku wskazano, iż budowane obiekty, tj. budynek murowany oraz hala stalowa stanowią konstrukcyjnie jedną całość, nie sposób zgodzić się z wnioskodawcą, iż ww. hala stalowa o powierzchni 400 m.kw., w której będzie część sklepowa i magazyn, wykonana z gotowych elementów stalowych (zarówno ściany, jak i dach), przykręcona śrubami do stóp betonowych - nie jest trwale związana z gruntem (jest więc rzeczą ruchomą), gdyż można ją bez problemu rozkręcić, rozebrać i zdemontować w innym miejscu, bowiem nie ma fundamentów niezbędnych przy budynkach czy budowlach.

Zauważyć bowiem należy, iż nawet gdy przedmiotowa hala stalowa stanowić będzie odrębny od budynku murowanego środek trwały, to środkiem tym nie będą same gotowe elementy konstrukcyjne zamówione od producenta, ale również ogół nakładów poniesionych na jej wytworzenie, w tym zwłaszcza i nakłady na nieruchomości gruntowej na której hala ta jest posadowiona (stopy betonowe do których jest przytwierdzona, posadzki, instalacje itp.). Same, gotowe elementy konstrukcyjne hali, nie tworzą (czy też nie będą tworzyć) kompletnego składnika majątku wnioskodawcy, nadającego się do wykorzystania w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, a więc środka trwałego.

Z tychże powodów, przedmiotowa hala stalowa stanowić będzie obiekt niemieszkalny. Nie będzie tym samym, środkiem trwałym zaliczanym do grupy 3-8 KŚT, co oznacza, iż nie będzie mogła być przedmiotem jednorazowej amortyzacji.

Jednocześnie zauważyć należy, iż zaliczenie ww. hali stalowej do rodzaju 806 KŚT, oznaczałoby, iż jest ona środkiem trwałym zbliżonym do ujętych w tym rodzaju - kiosków, budek, baraków, domków campingowych.

W związku z powyższym, wyrażone we wniosku stanowisko wnioskodawcy dot. możliwości jednorazowej amortyzacji hali stalowej jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy, pod poz. 01 dla środków trwałych o Symbolu grupa 10 - Budynki niemieszkalne - została określona stawka amortyzacyjna w wysokości 2,5%.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż prawidłową stawką amortyzacyjną dla amortyzacji budynków niemieszkalnych jest stawka 2,5%. W tym też zakresie prezentowane we wniosku stanowisko wnioskodawcy odnośnie stawki amortyzacyjnej dla budynku murowanego, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w sprawie oceny kwalifikacji hali stalowej oraz budynku murowanego do odpowiedniego Symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.