IBPBI/1/415-273/13/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 11 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniach 31 maja i 4 czerwca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia czy w związku z najmem lub dzierżawą składników majątkowych, o których mowa we wniosku Wnioskodawca uzyska przychód z nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń - jest prawidłowe.

W dniu 11 marca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie określenia czy w związku z najmem lub dzierżawą składników majątkowych, o których mowa we wniosku Wnioskodawca uzyska przychód z nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 24 maja 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-272/13/AP, IBPBI/1/415-273/13/AP, IBPP2/443-221/13/KO wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 31 maja i 4 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 1991 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, zakładając przedsiębiorstwo. Podstawowym przedmiotem działalności przedsiębiorstwa jest sprzedaż hurtowa odpadów i złomu. Dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i w związku z nią, Wnioskodawca zawarł umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem są różne maszyny, urządzenia i środki transportu użytkowane i wykorzystywane do celów firmowych, tj. m.in.:

Wykorzystując ww. sprzęt, w tym środki transportu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zalicza zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w tym w szczególności art. 22 ust. 4, 5, 5a-5d, art. 23a, 23b tej ustawy) ponoszone wydatki do podatkowych kosztów firmy na podstawie otrzymywanych co miesiąc od towarzystw leasingowych faktur VAT. Wnioskodawca został wspólnikiem (komandytariuszem) spółki komandytowej, która 17 stycznia 2013 r. została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym. Spółka komandytowa jest spółką osobową, rozliczającą się w oparciu o własne księgi rachunkowe i podatkowe prowadzone zgodnie m.in. z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca za zgodą towarzystw leasingowych planuje wynająć lub wydzierżawić ww. przedmioty umów leasingowych za wyjątkiem samochodu osobowego ww. spółce komandytowej, w której jest komandytariuszem, stosownie do potrzeb działalności operacyjnej ww. spółki komandytowej. Wynajem lub wydzierżawienie nastąpi po uzyskaniu zgody z towarzystw leasingowych, w sytuacji gdy dany sprzęt będzie potrzebny spółce komandytowej dla celów jej działalności gospodarczej. Planowany wynajem (dzierżawa) ma nastąpić na podstawie zawartych umów pomiędzy stronami tj. Wnioskodawcą a ww. spółką komandytową. Do tychże zawartych umów, w okresie ich obowiązywania Wnioskodawca będzie wystawiał faktury VAT obciążające ww. spółkę kwotami za najem, dzierżawę. Kwoty te będą refakturami kwot, którymi Wnioskodawca w każdym okresie zgodnie z własnym harmonogramem i własnymi umowami leasingowymi jest obciążany przez firmy leasingowe (leasingodawców) w poszczególnych okresach. Powyższe oznacza, że faktury za najem (dzierżawę) poszczególnego składnika, który równocześnie u Wnioskodawcy jest przedmiotem leasingu operacyjnego będą wyłącznie refakturą kosztów leasingu, którymi w poszczególnych okresach Wnioskodawca jest obciążany.

Przedmiotem najmu (dzierżawy) spółce komandytowej nie będzie samochód osobowy.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w pismach z dnia 29 maja i 3 czerwca 2013 r. wskazano, m.in., iż w zakresie podatku dochodowego, wszystkie umowy leasingowe, w których leasingobiorcą jest Wnioskodawca spełniają wymogi, o których mowa w art. 23b ust. 1 pkt 1oraz pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W zakresie art. 23b ust. 2 ww. ustawy, finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu nie korzystał ze zwolnień od podatku dochodowego określonych w art. 23b ust. 2, a tym samym do umów leasingu nie powinny mieć zastosowania zasady opodatkowania określone w art. 23f-23 h ww. ustawy.

Wnioskodawca wskazał, iż posiada oświadczenie leasingodawcy, w którym wskazano, że finansujący nie korzystał z ulg i zwolnień przewidzianych w:

* art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych,

* przepisach o specjalnych strefach ekonomicznych,

* art. 23 i 27 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143 z późn. zm.).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w związku z tym, iż przedmiotem umowy najmu lub dzierżawy (za zgodą firm leasingowych) mają być poszczególne maszyny, urządzenia, meble, środki transportu z wyjątkiem samochodu osobowego i inne składniki wymienione w pkt 1-13 opisu zdarzenia przyszłego zważywszy, że Wnioskodawca i spółka planują, iż wynajem odbędzie się na zasadzie tzw. refakturowania kosztów ponoszonych przez wynajmującego, jako leasingobiorcę -Wnioskodawca nie uzyska tzw. świadczeń częściowo odpłatnych lub świadczeń nieodpłatnych.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajem (dzierżawa) dokonywana na zasadzie tzw. refaktury koszów ponoszonych przez wynajmującego (Wnioskodawcę), jako leasingobiorcę - nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania tzw. świadczeń częściowo odpłatnych lub świadczeń nieodpłatnych.

Refakturowanie choć jest pojęciem nie zdefiniowanym w żadnych przepisach podatkowych, to jednak jest ono w praktyce częściowo stosowanym rozwiązaniem (do tej pory nigdy nie kwestionowanym). Istotą refakturowania jest odsprzedaż bez marży, po kosztach nabytej uprzednio usługi, która jest udokumentowana fakturą VAT. Stanowisko to wielokrotnie potwierdzał Naczelny Sąd Administracyjny, który w wydawanych orzeczeniach stwierdzał, że refakturowanie w praktyce polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług, bez doliczania jakiejkolwiek marży. Refakturowanie nie stanowi odrębnej czynności w zakresie podatku dochodowego. Jest ono natomiast sposobem na przeniesienie kosztu świadczonej usługi na inny podmiot, związany z podmiotem dokonującym refaktury określoną więzią prawną (tekst jedn.: umowa, która zezwala na jego przeniesienie, tym bardziej za zgodą leasinodawcy w opisanym przypadku). Przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają możliwość wystawiania refaktur. Wnioskodawca zaznaczył, iż refakturowanie zostało uregulowanie w prawie unijnym. Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 112/2006/WE, w wypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi (Dyrektywa 112/2006/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. Urz. UE. L nr 347 str. 1 - od 1 stycznia 2007 r. zastąpiła m.in. VI Dyrektywę).

W celu określenia, czy transakcja może podlegać refakturowaniu, należy stwierdzić, czy zostały spełnione warunki:

* przedmiotem refakturowania są usługi,

* z usługi nie korzysta podmiot (albo korzysta tylko w części), na którego wystawiona jest pierwotna faktura,

* sprzedaż (odsprzedaż) musi być dokonana po cenie zakupu,

* podmiot, który dokonuje refakturowania, wystawia na rzecz nabywcy fakturę z uwzględnieniem tej samej stawki VAT, która widnieje na fakturze pierwotnej,

* w umowie między kontrahentami zawarte jest zastrzeżenie o refakturowaniu danej czynności.

Obciążenie najemcy kosztami ponoszonymi przez wynajmującego na zasadzie refaktury ponoszonych kosztów jest czynnością odpłatną.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, dokonując refakturowania kosztów leasingu zgodnie z zawartymi umowami najmu (dzierżawy), u Wnioskodawcy nie powstaną tzw. świadczenia nieodpłatne lub częściowo odpłatne rodzące jakiekolwiek skutki podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez działającego w imieniu Ministra Finansów:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 lipca 2008 r. Znak: ILPP2/443-396/08-3/EN oraz z dnia 7 stycznia 2011 r. Znak: ILPP2/443-1657/10-3/AK,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 maja 2009 r., Znak: IBPP3/443-203/09/AB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę, jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustala się:

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie natomiast do treści art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również, wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Jednocześnie ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie "nieodpłatny". Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń. Na gruncie języka polskiego "nieodpłatny" znaczy tyle co: "nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci; bezpłatny" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.). Przez pojęcie nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa wyżej należy zatem rozumieć te wszystkie zjawiska, których następstwem jest uzyskanie korzyści, kosztem innego podmiotu.

W świetle powyższego, uznać należy, iż dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą, w zakresie sprzedaży hurtowej odpadów i złomu. Dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i w związku z nią, Wnioskodawca zawarł umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem są różne maszyny, urządzenia i środki transportu (szczegółowo wymienione w opisie zdarzenia przyszłego) użytkowane i wykorzystywane do celów tej działalności. Wnioskodawca za zgodą towarzystw leasingowych zamierza wynająć lub wydzierżawić ww. przedmioty umów leasingowych za wyjątkiem samochodu osobowego, spółce komandytowej, której jest wspólnikiem (komandytariuszem) stosownie do potrzeb działalności operacyjnej ww. spółki komandytowej. Wynajem lub wydzierżawienie nastąpi po uzyskaniu zgody z towarzystw leasingowych, w sytuacji gdy dany sprzęt będzie potrzebny spółce komandytowej dla celów jej działalności gospodarczej. Planowany wynajem (dzierżawa) ma nastąpić na podstawie zawartych umów pomiędzy stronami tj. Wnioskodawcą a ww. spółką komandytową. Do tychże zawartych umów, w okresie ich obowiązywania Wnioskodawca będzie wystawiał faktury VAT obciążające ww. spółkę kwotami za najem, dzierżawę. Kwoty te będą refakturami kwot, którymi Wnioskodawca w każdym okresie zgodnie z własnym harmonogramem i własnymi umowami leasingowymi jest obciążany przez firmy leasingowe (leasingodawców) w poszczególnych okresach. Faktury za najem (dzierżawę) poszczególnego składnika, który równocześnie u Wnioskodawcy jest przedmiotem leasingu operacyjnego będą wyłącznie refakturą kosztów leasingu, którymi w poszczególnych okresach Wnioskodawca jest obciążany.

W związku z powyższym należy zauważyć, iż w myśl art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Natomiast przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków (art. 693 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Zatem z samej istoty umowy najmu, czy dzierżawy wynika, iż jest ona świadczeniem odpłatnym, bowiem najemca (dzierżawca) zobowiązuje się płacić wynajmującemu (wydzierżawiającemu) umówiony czynsz.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również, przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż skoro Wnioskodawca za zgodą towarzystw leasingowych zamierza wynająć lub wydzierżawić spółce komandytowej, której jest komandytariuszem, wskazane we wniosku składniki majątku i z tego tytułu będzie wystawiał faktury VAT obciążające ww. spółkę kwotami za najem (dzierżawę), stanowiącymi równowartość kosztów jakie ponosi On tytułem opłat leasingowych dot. ww. składników majątku, to w związku z tą czynnością Wnioskodawca otrzyma ekwiwalent pieniężny. Nastąpi więc przysporzenie Jego majątku mające konkretny wymiar finansowy w postaci czynszu. Bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, iż otrzymane przez Niego środki pieniężne (czynsz) stanowić będą równowartość wydatków jakie ponosi tytułem ww. opłat leasingowych, bowiem strony umowy najmu (dzierżawy) samodzielnie ustalają wysokość czynszu w odpowiadającej im wielkości. W konsekwencji, w związku z dokonaną czynnością najmu lub dzierżawy składników majątku, o których mowa we wniosku, u Wnioskodawcy nie powstanie przychód z nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, lecz powstanie u Niego przychód z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej z tytułu najmu lub dzierżawy składników majątku związanych z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie wskazać należy, iż kwoty jakie będzie otrzymywał Wnioskodawca za najem lub dzierżawę przedmiotowych składników majątkowych, nie będą stanowiły refaktur kosztów ponoszonych przez Niego tytułem opłat leasingowych. Zauważyć bowiem należy, iż refakturowanie należy do czynności, które nie zostały zdefiniowane w prawie podatkowym. Jednak przyjęta praktyka jak i orzecznictwo dopuszczają sytuację, w której koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur. Refakturowanie polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie wyłożonych kosztów przez podmiot refakturujący, na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo, że podmiot refakturujący fizycznie danej usługi nie świadczy. Refakturowanie usług nastąpić może pod tymi jednak warunkami, że strony łączy umowa określająca sprzedaż o charakterze zasadniczym, zaś refakturowanie jest jedynie sprzedażą uboczną służącą realizacji zawartej umowy, odbiorca faktury jest równocześnie odbiorcą refakturowanych usług oraz pomiędzy odbiorcą a wystawcą refaktury istnieje umowa, z której wynika, że taka usługa jest przedmiotem świadczenia i odrębnego fakturowania. Przyjęty sposób rozliczenia powinien wynikać z zawartej umowy.

W przedmiotowej sprawie odmienny jest charakter obu usług, niezależnie od faktu iż dotyczą one tych samych przedmiotów majątkowych. Z jednej strony bowiem Wnioskodawca jest związany umową (umowami) leasingu z finansującym, a z drugiej jednakże strony wynajmuje (wydzierżawia) nie będące Jego własnością a ww. składniki majątku. Zatem nie dojdzie w tym względzie do przeniesienia uprawnień wynikających z zawartych umów leasingu na podmiot wynajmujący (wydzierżawiający) od Niego te składniki. Z tego też względu brak jest podstaw do uznania, iż Wnioskodawca refakturuje koszty leasingu na najemcę (dzierżawcę) nawet jeżeli wysokość czynszu określonego w umowie dzierżawy jest równa wysokości opłat, którymi obciążany jest przez leasingodawcę.

Reasumując, kwoty którymi Wnioskodawca obciążać będzie spółkę komandytową z tytułu najmu lub dzierżawy przedmiotowych składników majątkowych, stanowić będą przychód z prowadzonej przez Niego pozarolniczej działalności gospodarczej. Natomiast w związku z faktem, iż jak wskazano w interpretacji indywidualnej z dnia 18 czerwca 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-272/13/AP, iż " (...) wydatki poniesione z tytułu opłat leasingowych w okresie, w którym ww. składniki majątku będą wynajmowane lub wydzierżawiane spółce komandytowej, której Wnioskodawca jest komandytariuszem, będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej jednoosobowo działalności (...)", to tym samym ww. czynności będą dla Wnioskodawcy neutralne podatkowo, bowiem jak wskazano we wniosku wysokość opłat (czynszu) za najem (dzierżawę) ww. składników majątkowych, które otrzyma Wnioskodawca stanowić będzie równowartość wydatków ponoszonych przez Niego na opłaty leasingowe tych składników majątkowych.

Pamiętać przy tym należy, iż ustalając warunki ww. umów najmu (dzierżawy), Wnioskodawca zobowiązany będzie uwzględnić treść art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dot. powiązań pomiędzy podmiotami. Jednakże kwestia ta nie jest przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1-3 oraz w pozostałej części pytania oznaczonego Nr 4 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.