IBPBI/1/415-259/13/AP - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup strojów sportowych (butów, koszulek, spodni i bransoletek) oraz suplementów diety i odżywek przeznaczonych dla sportowców.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 27 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup strojów sportowych (butów, koszulek, spodni i bransoletek) oraz suplementów diety i odżywek przeznaczonych dla sportowców - jest prawidłowe.

W dniu 27 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup strojów sportowych (butów, koszulek, spodni i bransoletek) oraz suplementów diety i odżywek przeznaczonych dla sportowców.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W styczniu 2013 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia zajęć Z. Jako licencjonowana instruktorka, zobowiązana jest do prowadzenia zajęć w stroju sportowym marki Z (odzież oraz obuwie). Krój i materiały, z których wykonana jest odzież, pozwala w sposób komfortowy prowadzić zajęcia. Ponadto odzież ww. marki jest nieodzownym elementem składowym prowadzenia profesjonalnych zajęć Z. Powyższa odzież jest charakterystyczna i specyficzna przez co nie nadaje się do codziennego użytku. Ubrania te są wykorzystywane przez Wnioskodawczynię jedynie podczas prowadzenia zajęć, stanowiąc Jej odzież służbową. Wnioskodawczyni w ciągu tygodnia prowadzi od 7 do 9 godzin zajęć. Zajęcia z racji intensywności, wiążą się ze wzmożonym wydatkiem energetycznym (około 600 kcal) oraz zwiększoną podażą na składniki mineralne i witaminy, które uzupełnia w postaci suplementów diety i odżywek przeznaczonych dla sportowców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na zakup strojów sportowych (butów, koszulek, spodni, bransoletek) oraz suplementów diety i odżywek dla sportowców, w celu wykonywania usług fitness, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zakupione stroje sportowe oraz suplementy diety i odżywki są niezbędne do wykonywania usług wchodzących w zakres prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej, gdyż bez tych artykułów działalność ta nie może być prowadzona, co bezpośrednio przyczynia się do uzyskania przychodów. Zakupione stroje mają związek z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą, są uzasadnione ilością i częstotliwością świadczonych usług, co wynika z rozkładu zajęć, ilości godzin oraz liczby klientów. Artykuły do spożycia nie są zwykłymi artykułami spożywczymi, tylko przeznaczonymi specjalnie dla sportowców. Odżywki i suplementy diety mają za zadanie uzupełnienie diety, co wynika przede wszystkim z intensywnego stylu życia z racji prowadzonych przez Wnioskodawczynię zajęć. Zazwyczaj taki aktywny tryb życia wymaga zwiększonego zapotrzebowania na niektóre składniki odżywcze, a te można znaleźć właśnie w suplementach diety tworzonych z myślą o sportowcach. Ww. artykuły nie są wymienione w ustawie jako definitywnie wyłączone z koszów uzyskania przychodów w sposób bezpośredni, a wpływają na przychody, stanowią więc koszty ich uzyskania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie prowadzeniu zajęć Z. Jako licencjonowana instruktorka, zobowiązana jest do prowadzenia zajęć w stroju sportowym marki Z (odzież oraz obuwie). Krój i materiały, z których wykonana jest odzież, pozwala w sposób komfortowy prowadzić zajęcia. Ponadto odzież ta jest nieodzownym elementem składowym prowadzenia profesjonalnych zajęć Z. Ww. dzież jest charakterystyczna i specyficzna przez co nie nadaje się do codziennego użytku. Ubrania te są wykorzystywane przez Wnioskodawczynię jedynie podczas prowadzenia zajęć, stanowiąc Jej odzież służbową. Wnioskodawczyni w ciągu tygodnia prowadzi od 7 do 9 godzin zajęć. Zajęcia z racji intensywności, wiążą się ze wzmożonym wydatkiem energetycznym (około 600 kcal) oraz zwiększoną podażą na składniki mineralne i witaminy, które uzupełnia w postaci suplementów diety i odżywek przeznaczonych dla sportowców.

W złożonym wniosku Wnioskodawczyni wykazała związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkami poniesionymi na zakup strojów sportowych oraz suplementów diety i odżywek dla sportowców, a uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym, związek zakupionej odzieży z rodzajem prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności potwierdza również utracenie przez tę odzież charakteru osobistego, poprzez możliwość jej wykorzystywania wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Co niemniej istotne, wydatki powyższe jako niewskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zostały przez ustawodawcę wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do wydatków poniesionych na zakup suplementów diety i odżywek dla sportowców zauważyć należy, iż jeżeli bezpośrednim celem ich poniesienia jest możliwość dobrego przygotowania fizycznego do zajęć prowadzonych przez Wnioskodawczynię w ramach działalności gospodarczej oraz regeneracja sił potrzebnych do prowadzenia kolejnych zajęć w ramach tej działalności, to wydatki te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Powyżej wskazane wydatki wpływają bezpośrednio na utrzymanie wysokiej sprawności fizycznej Wnioskodawczyni, jako instruktorki fitness oraz odpowiedniego stanu zdrowia. Ponadto z treści wniosku nie wynika, aby wydatki te Wnioskodawczyni ponosiła w celach prywatnych.

Jednakże podkreślić należy, iż wskazane we wniosku wydatki będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów tylko i wyłącznie w sytuacji, jeśli nie mają one charakteru osobistego, bowiem wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu. W konsekwencji wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć także należy, iż ww. wydatki mogą stanowić koszt podatkowy jedynie w takim zakresie w jakim racjonalnie jest to uzasadnione rozmiarem tej działalności (ilością, czy też częstotliwością świadczonych usług fitness) i wyłącznie pod warunkiem ich należytego udokumentowania. Bowiem to na podatniku ciąży również obowiązek należytego udokumentowania ww. wydatków. Przy czym, posiadane dowody nie mogą się ograniczać do faktur (rachunków) stwierdzających wysokość poniesionych wydatków, lecz winny to być dowody umożliwiające w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzającymi racjonalność poniesionych wydatków.

Podkreślić również należy, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa jednak obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Zatem, o ile spełnione zostaną powyższe warunki, wydatki poniesione na zakup wskazanych we wniosku strojów sportowych oraz suplementów diety i odżywek dla sportowców, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.