IBPBI/1/415-257/13/SK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 4 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia miejsca (kraju) opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 4 marca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie określenia miejsca (kraju) opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem brytyjskim, będącym właścicielem udziałów w spółkach kapitałowych w Wielkiej Brytanii i innych krajach, w tym m.in. jednej spółki kapitałowej w Polsce założonej w 2012 r. Do końca 2012 r. Wnioskodawca był brytyjskim rezydentem podatkowym, rozliczającym się w ramach nieograniczonego obowiązku podatkowego w Wielkiej Brytanii. Było to potwierdzone stosownymi certyfikatami rezydencji, wydawanymi przez tamtejszy aparat skarbowy. Wynikało to m.in. z faktu, iż zarówno stałym miejscem zamieszkania, jak i ośrodkiem interesów życiowych (gospodarczych) Wnioskodawcy była Wielka Brytania. W 2006 r. kontrolowana przez Wnioskodawcę brytyjska spółka założyła w Polsce oddział, którego jednym z reprezentantów w latach 2006-2012 był Wnioskodawca. W tym czasie, z uwagi na konieczność wykonywania obowiązków reprezentanta oddziału, Wnioskodawca przyjeżdżał czasowo do Polski na kilkanaście - kilkadziesiąt dni w roku, (jednak nigdy nie przekroczył 183 dni pobytu w Polsce), by wykonywać powierzone mu obowiązki. Do końca 2012 r. Wnioskodawca nie uzyskiwał w Polsce żadnych dochodów, co oznaczało, że nie było podstaw do uznania go za podatnika w Polsce nawet w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego. Końcem 2012 r., Wnioskodawca wystąpił o nadanie numeru NIP w Polsce (gdzie jako miejsce zamieszkania wskazał polski adres) oraz założył w Polsce działalność gospodarczą w zakresie usług doradczych i konsultingowych (efektywne rozpoczęcie prowadzenia działalności nastąpiło na początku 2013 r.). Co oznacza, iż od 1 stycznia 2013 r. Wnioskodawca uzyskuje dochody z terytorium Polski m.in. w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Pod koniec 2012 r. Wnioskodawca podjął również decyzję o trwałej przeprowadzce do Polski, gdzie od 2013 r. będzie znajdować się jego stałe miejsce zamieszkania. Do tego celu wykorzystał nabytą przez siebie wcześniej (niewykorzystywaną dla innych potrzeb) nieruchomość w Polsce, jako miejsce nowego ogniska domowego, które od 2013 r. buduje wraz ze swoją partnerką życiową i dzieckiem. Od 2013 r. Wnioskodawca będzie zarządzał swoją działalnością biznesową oraz prowadził swoje sprawy osobiste z terytorium Polski. Jednocześnie od 2013 r. zerwał swoje dotychczasowe więzy osobiste i ekonomiczne z Wielką Brytanią, jako miejscem stałego domu, czy też ośrodka interesów życiowych (ekonomicznych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca od 2013 r. podlegać będzie nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ww. ustawy, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby, jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym wyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek ruchomy i nieruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Posiadanie przez Wnioskodawcę stałego ogniska domowego w Polsce, oznacza, iż osoba ta urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Urzędy skarbowe uznają, że rozpatrując kwestię ustalenia miejsca zamieszkania na podstawie centrum interesów życiowych należy brać pod uwagę posiadanie w danym kraju centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Za "interesy osobiste" należy rozumieć powiązania rodzinne i towarzyskie danej osoby. W praktyce chodzi tutaj o sytuację, w której w danym państwie znajdują się najbliżsi danej osoby. Przez "interesy gospodarcze" należy natomiast rozumieć miejsce wykonywania pracy, prowadzenia działalności gospodarczej, czy też posiadanie majątku.

W analizowanym stanie faktycznym, Wnioskodawca przeprowadzając się końcem 2012 r. trwale do Polski, przenosząc swoje ognisko domowe do Polski oraz rozpoczynając w 2013 r. prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce, przeniósł tym samym do Polski ośrodek swoich interesów życiowych (ekonomicznych i osobistych). Oznacza to, że w świetle art. 3 ust. 1 ww. ustawy, Wnioskodawca ma prawo być uznany za rezydenta podatkowego w Polsce, a tym samym podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce począwszy od 2013 r. Jednocześnie, biorąc pod uwagę fakt, iż postanowienia ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy analizować z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy stwierdzić, iż w przypadku ewentualnego konfliktu rezydencji (tekst jedn.: uznania zarówno przez Polskę, jak i Wielką Brytanię Wnioskodawcy za rezydenta podatkowego w każdym z krajów), stosować należy reguły kolizyjne zawarte w art. 4 Konwencji między Rzeczypospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych podpisanej w L. z dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. Nr 250, poz. 1840, dalej zwana "Umowa Podatkowa").

W myśl art. 4 ust. 2 Umowy Podatkowej, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu państwach (tekst jedn.: w Polsce i Wielkiej Brytanii), to status tej osoby będzie określany według następujących zasad:

Nawet w przypadku ewentualnego roszczenia ze strony brytyjskiej do traktowania Wnioskodawcy za brytyjskiego rezydenta podatkowego, w świetle przepisów ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również reguł kolizyjnych Umowy Podatkowej, Wnioskodawca poprzez dokonanie definitywnej przeprowadzki do Polski, w celu budowania ogniska domowego z partnerką życiową i córką, rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zerwanie więzów społecznych i ekonomicznych z dotychczasowym miejscem zamieszkania w Wielkiej Brytanii określił, iż spełnia kryteria stałego miejsca zamieszkania w Polsce w 2013 r.

Reasumując, Wnioskodawca spełnia warunki do uznania go za rezydenta podatkowego w Polsce począwszy od 2013 r. na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na poparcie stanowiska Wnioskodawca powołał:

* interpretację wydaną przez Izbę Skarbową w Gdańsku z dnia 14 września 2005 r. Znak: BI/4117-0037/05,

* postanowienia Naczelnika Drugiego Urząd Skarbowy w Gliwicach z dnia 3 czerwca 2005 r. Znak: IPD3/415-35/05, Znak: PBB1 /423-949/05,

* postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dębicy z dnia 5 grudnia 2005 r., Znak: PO 1415/37/05.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.