IBPBI/1/415-211/09/RM - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 11 marca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wierzytelności nieściągalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 marca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wierzytelności nieściągalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Obecnie zajmuje się działalnością handlową, wcześniej również działalnością produkcyjną. W ramach działalności dokonywał sprzedaży miedzy innymi na rzecz kontrahenta, który został postawiony w stan upadłości. Syndyk masy upadłości prosząc o kolejne dostawy, które miały zapewniać płynność produkcji, obiecywał, że należności wnioskodawcy na pewno zostaną uregulowane (wnioskodawca jest w posiadaniu pisma syndyka z dnia 15 stycznia 2004 r. zapewniającego go o zapłacie), w związku z czym nie wstrzymywał dostaw. Syndyk nie dokonał zapłaty całości należności. W połowie 2008 r. Syndyk telefonicznie potwierdzał, iż postępowanie upadłościowe zakończy się prawdopodobnie pod koniec roku 2008. W sierpniu 2008 r. syndyk potwierdził pisemnie wysokość zadłużenia i określił wierzytelność główną wnioskodawcy w kat. II, a odsetki w kat. VII. Po uzyskaniu powyższych informacji od syndyka wnioskodawca zdecydował o odpisaniu wierzytelności jako nieściągalne. W lutym br. syndyk potwierdził pisemnie, że w grudniu 2008, roku informował telefonicznie o możliwości spłaty około 1-2 % należności głównej oraz przesunięciu terminu zakończenia postępowania upadłościowego na III kwartał 2009 r.. W piśmie z lutego 2009 r. syndyk napisał również, że pozostała kwota (pomniejszona o 2 % należności głównej) może zostać wpisana w straty firmy, bowiem nie jest w stanie dokonać spłaty całej wierzytelności. Nadal toczy się postępowanie upadłościowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy może uznać wierzytelności za nieściągalne na podstawie art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odpisywać w koszty podatkowe.

Zdaniem wnioskodawcy, można uznać wierzytelności (pomniejszone o 2%) za nieściągalne, ponieważ syndyk potwierdził, że nie jest w stanie dokonać spłaty pozostałej wierzytelności. Wnioskodawca wskazał przy tym, iż w wyniku odpisania wierzytelności jako nieściągalne od sierpnia 2008 r. nie płacił zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, a zaliczki zapłacone do lipca 2008 stanowią nadpłatę podatku dochodowego i w rozliczeniu rocznym za rok 2008 będzie mógł się starać o zwrot nadpłaty.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

Z powyższych przepisów wynika, iż warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, nieściągalnej wierzytelności jest łączne spełnienie dwóch warunków:

Ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia dokumentów, którymi wierzyciel winien się posłużyć w celu udokumentowania, że dana wierzytelność jest nieściągalna. To oznacza, iż żaden inny dokument, niż wymieniony powyżej, nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności, umożliwiającego zaliczenie jej do kosztów uzyskania przychodów.

Posłużenie się przez ustawodawcę w art. 23 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy, terminem "postanowienie o nieściągalności" oznacza postanowienia wydawane przez organy egzekucyjne, których treść nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, iż ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa koszty egzekucyjne postępowania.

Dlatego też z treści postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone. Wobec tego podstawą do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, wierzytelności nieściągalnej nie może być dokument na jaki wnioskodawca powołał się we wniosku, tekst jedn. pismo z lutego 2008 r. od syndyka masy upadłościowej kontrahenta, informujące, że wierzytelność nie zostanie zaspokojona, nie został ujęty w treści wskazanego przepisu. W rezultacie w przedmiotowej sprawie nie została spełniona ww. przesłanka udokumentowania nieściągalności wskazanych we wniosku wierzytelności.

Reasumując, przedstawione okoliczności sprawy nie wskazują na fakt udokumentowania nieściągalności wierzytelności. A skoro tak, to w świetle przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wnioskodawca nie ma prawnej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, o których mowa we wniosku z dnia 4 marca 2009 r.

Zatem stanowisko podatnika przedstawione we wniosku, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.