IBPBI/1/415-199/13/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 21 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji samochodu, o którym mowa we wniosku, w miesiącu wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji samochodu, o którym mowa we wniosku, w miesiącu wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 12 czerwca 2012 r. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobowo pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG, której przedmiotem są usługi transportowe świadczone na rzecz kontrahentów krajowych i zagranicznych. W dniu 14 listopada 2012 r. zakupiła samochód ciężarowy z homologacją o masie całkowitej do 3,5 tony, o wartości netto 81.219,51 zł. Zakup ten został udokumentowany fakturą VAT. W dniu 15 listopada 2012 r. Wnioskodawczyni otrzymała fakturę korygującą dotyczącą dodatkowego wyposażenia na kwotę netto 6.178,86 zł. Ww. samochód Wnioskodawczyni zarejestrowała w dniu 22 listopada 2012 r. i w tym samym dniu przyjęła go do użytkowania oraz wprowadziła do ewidencji środków trwałych. W tej samej dacie dokonała także jednorazowej amortyzacji w oparciu o przepisy art. 5d i art. 22k ust. 7-10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zaświadczenie o dodatkowym badaniu technicznym wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów potwierdzające, iż samochód ten jest samochodem ciężarowym i spełnia wymagania określone w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskała w dniu 19 grudnia 2012 r. Natomiast adnotacji o spełnieniu tych wymagań w dowodzie rejestracyjnym pojazdu dokonała dopiero 11 lutego 2013 r. Wnioskodawczyni w ww. pojeździe nie dokonała żadnych zmian konstrukcyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z tym, iż zaświadczenie o dodatkowym badaniu technicznym wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów potwierdzające, iż samochód ten jest samochodem ciężarowym i spełnia wymagania określone w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz adnotację w dowodzie rejestracyjnym o spełnieniu tych wymagań dokonałam z późniejszą datą, mogłam dokonać jednorazowej amortyzacji w dniu przyjęcia samochodu do ewidencji środków trwałych i do użytkowania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w myśl art. 5a pkt 19 lit. a-d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, samochód osobowy oznacza pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Natomiast art. 5d ustawy mówi, iż w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającaj 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a-d, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań. Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, żaden z przywołanych przepisów nie stanowi dokładnie, iż wyłącznie dzień dokonania dodatkowego badania technicznego oraz dokonania adnotacji w dowodzie rejestracyjnym jest wyznacznikiem terminu jednorazowej amortyzacji. Wobec powyższego oraz w myśl przepisów art. 5d i art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydanie zaświadczenia, jak również dokonanie adnotacji w dowodzie rejestracyjnym w późniejszym terminie nie pozbawiło Wnioskodawczyni możliwości skorzystania z jednorazowej amortyzacji samochodu w terminie przyjęcia do użytkowania oraz do ewidencji środków trwałych, ponieważ skutku takiego nie przewidują żadne obowiązujące przepisy.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawczyni powołała interpretację indywidualną wydaną przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 stycznia 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-58/12/AP.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (...).

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Przy czym, podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przepis ten nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa (art. 22k ust. 11 ww. ustawy).

Zatem z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:

* mali podatnicy lub

* podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.

W przypadku podatników rozpoczynających prowadzenie działalności gospodarczej możliwość skorzystania z jednorazowej amortyzacji ograniczona jest zastrzeżeniem wskazanym w cyt. wyżej art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, przepis art. 22k ust. 7 ww. ustawy, wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych podatników - nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności gospodarczej w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych.

Określenie "samochód osobowy", o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 102, poz. 585), oraz zmieniającej go ustawie z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. z 2012 r. poz. 1456), zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., ilekroć w przepisach ustaw wymienionych w art. 2 (ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) i art. 3, jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 2 ww. ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w ust. 1 pkt 1-4, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zatem zgodnie z zawartą w ww. ustawie definicją samochodu osobowego, aby zakupiony przez Wnioskodawczynię samochód (którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony) na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie został uznany za samochód osobowy (tylko za ciężarowy), musi spełniać przesłanki, o których mowa w cyt. art. 7 ust. 1 pkt 1-4 ww. ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustawy. Ponadto, aby Wnioskodawczyni mogła stwierdzić, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym, musi posiadać zaświadczenie (o którym mowa w art. 7 ust. 2 tej ustawy) wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym, wraz z odpowiednią adnotacją o spełnieniu ww. wymagań, zawartą w dowodzie rejestracyjnym pojazdu.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawczyni w dniu 14 listopada 2012 r. zakupiła samochód ciężarowy z homologacją, o masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Samochód ten zarejestrowała w dniu 22 listopada 2012 r. i w tym samym dniu przyjęła go do użytkowania, wprowadzając go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zaświadczenie o dodatkowym badaniu technicznym wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów potwierdzające, iż samochód ten jest samochodem ciężarowym i spełnia wymagania określone w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskała w dniu 19 grudnia 2012 r. Natomiast adnotacji o spełnieniu tych wymagań w dowodzie rejestracyjnym pojazdu dokonała dopiero w dniu 11 lutego 2013 r. Wnioskodawczyni w pojeździe nie dokonała żadnych zmian konstrukcyjnych. W dniu 22 listopada 2012 r. Wnioskodawczyni, jako podmiot rozpoczynający prowadzenie działalności gospodarczej, dokonała jednorazowej amortyzacji tego samochodu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż samochód, o którym mowa we wniosku, dopiero w momencie przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego, przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz uzyskania stosownego wpisu w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu, spełnia wszystkie warunki pozwalające na uznanie go za samochód ciężarowy na gruncie wskazanej wyżej ustawy. Skoro zatem w przedmiotowej sprawie w momencie wprowadzenia ww. samochodu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i pranych oraz dokonania jego jednorazowej amortyzacji, Wnioskodawczyni nie posiadała ww. badania technicznego oraz stosownego wpisu w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu, to nie mogła stwierdzić, iż samochód ten jest samochodem ciężarowym. W konsekwencji Wnioskodawczyni nie mogła dokonać jednorazowej amortyzacji przedmiotowego samochodu, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w miesiącu w którym wprowadziła go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. w listopadzie 2012 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej z dnia 19 stycznia 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-58/12/AP wydanej przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wskazać należy, iż została wydana w indywidualnej sprawie podmiotu, który wystąpił z wnioskiem o jej wydanie. Nadmienić także należy, iż stanowisko tut. Organu w przedmiotowym zakresie uległo zmianie, co potwierdzają wydawane aktualnie interpretacje indywidualne w tym zakresie (np. interpretacja indywidualna z dnia 17 grudnia 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-1239/12/AP).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.