IBPBI/1/415-174/10/AP - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej pełnej kwoty odpisów amortyzacyjnych dokonanych od wartości początkowej samochodu, przekraczającej równowartość 20.000 euro.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 22 lutego 2010 r.), uzupełnionym w dniu 12 kwietnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, pełnej kwoty odpisów amortyzacyjnych dokonanych od wartości początkowej samochodu osobowego przekraczającej równowartość 20.000 euro - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lutego 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, pełnej kwoty odpisów amortyzacyjnych dokonanych od wartości początkowej samochodu osobowego przekraczającej równowartość 20.000 euro.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 26 marca 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-174/10/AP, IBPBI/1/415-175/10/AP, wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 12 kwietnia 2010 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, prowadzi jednoosobowo pozarolniczą działalność gospodarczą. W październiku 2009 r. zakupił samochód, którego wartość przeliczona na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania do użytkowania przewyższa równowartość 20.000 euro. Samochód został zakupiony na firmę, ponieważ jest wykorzystywany wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i został wprowadzony do środków trwałych podlegających amortyzacji. Dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony. Z homologacji producenta jednoznacznie wynika, że nie jest to samochód osobowy, dopuszczalna ładowność wynosi 615 kg, co na podstawie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 22 grudnia 2008 r. uprawnia Wnioskodawcę do pełnego odliczenia podatku VAT od nabycia tego samochodu, jak i do odliczenia podatku VAT od zakupionego paliwa do ww. samochodu.

Zakupiony samochód nie spełnia jednak wymagań określonych w art. 5a pkt 19) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie zostanie wydane zaświadczenie, o którym mowa w art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

Przedmiotowy samochód ma więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków trwałą przegrodą, lecz długość części przeznaczonej do przewozu ładunków (o której mowa w art. 5a pkt 19 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest mniejsza niż 50% długości pojazdu. Dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów stwierdza nie spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit a)-d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym nie jest możliwe wydanie zaświadczenia, o którym mowa w art. 5c ust. 1 ww. ustawy, pozwalającego na niezaliczenie pojazdu samochodowego do samochodu osobowego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy odpisy amortyzacyjne dot. przedmiotowego samochodu będą w całości stanowiły koszty uzyskania przychodu...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupiony samochód jest zarejestrowany jako samochód ciężarowy. Na podstawie wyroku ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. również jest samochodem ciężarowym (posiada homologację potwierdzającą, że nie jest to samochód osobowy oraz dopuszczalną ładowności 615 kg). W związku z powyższym odpisy amortyzacyjne od przedmiotowego samochodu mogą w całości stanowić koszty uzyskania przychodów, pomimo, iż wartość zakupionego samochodu przewyższa równowartość 20.000 euro, przeliczoną na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania środka trwałego do użytkowania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 5a pkt 19 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Stosownie do treści art. 5c ust. 1 ww. ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wskazany we wniosku samochód nie spełnia wymagań określonych w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalających uznać go za samochód ciężarowy. Ponadto dopuszczalna masa całkowita tego samochodu nie przekracza 3,5 tony, a Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym.

Skoro z definicji zawartej w art. 5a ust. 19 ww. ustawy wynika, iż samochodem osobowym jest każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, chyba że jest pojazdem spełniającym warunki enumeratywnie wymienione w lit. a)-e) tego przepisu, to tym samym nie spełnienie tych warunków powoduje uznanie wskazanego we wniosku pojazdu za samochód osobowy.

Powyższa definicja samochodu osobowego została wprowadzona do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dniem 1 stycznia 2007 r. Natomiast powołany w stanowisku wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. sygn. C-414/07 zapadł na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług i dotyczy możliwości odliczenia podatku VAT, co nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabyty przez Wnioskodawcę samochód traktowany jest jako samochód osobowy.

Mając zatem na względzie, iż w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabyty przez Wnioskodawcę samochód jest samochodem osobowym, odpisy z tytułu jego zużycia, dokonywane według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości tego samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.