IBPBI/1/415-164/13/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 8 lutego 2013 r.), uzupełnionym w dniu 19 kwietnia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie określenia stawki właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 lutego 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie określenia stawki właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 9 kwietnia 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-164/13/ZK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 19 kwietnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Projekt budowlany, pozwolenie na budowę, pozwolenie na użytkowanie lokalu użytkowego w parterze i części mieszkalnej I i II piętra jest potraktowany jako budynek usługowo-mieszkalny. Obiekt stanowi budynek bliźniaczy z podziałem na dwóch właścicieli o identycznych wielkościach. Jedną część bliźniaka stanowi lokal użytkowy znajdujący się na parterze o pow. 82 m² i lokale mieszkalne na I piętrze o pow. 85 m² i na poddaszu - II piętro o pow. 70 m². Budynek posiada wydzieloną klatkę schodową z odrębnym wejściem do każdego z mieszkań. Z uwagi na brak możliwości określenia wartości początkowej środka trwałego (brak faktur) zlecono rzeczoznawcy majątkowemu określenie wartości początkowej środka trwałego w celu wprowadzenia do ewidencji. Rzeczoznawca wycenił oddzielnie wartość lokalu użytkowego - parter (przeznaczonego na prowadzenie sklepu spożywczego) posiadającego oddzielne wejście. Każde mieszkanie zostało wycenione odrębnie na I i II piętrze, gdyż jest odrębną całością - do każdego jest wejście z klatki schodowej, każde posiada oddzielne liczniki. Wnioskodawca planuje wynająć w ramach prowadzonej od lutego 2013 r. działalności gospodarczej zarówno lokal sklepowy, jak i mieszkania na I i II piętrze.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 16 kwietnia 2013 r., wskazano, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy ustalenie stawki amortyzacji dla lokalu niemieszkalnego w parterze (KŚT rodzaj 121), w wysokości 2,5% w stosunku rocznym jest prawidłowe.

Czy ustalenie stawki amortyzacji dla lokali mieszkalnych I i II piętro (KŚT rodzaj 122), w wysokości 1,5% w stosunku rocznym jest prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo można przyjąć stawkę amortyzacji dla lokalu użytkowego na parterze budynku zaklasyfikowanego wg KŚT do rodzaju 121, w wysokości 2,5%, gdyż jest on wydzielony trwałe z pozostałej części budynku. Już od fazy projektu budynku pomieszczenie to było przewidziane jako usługowe, posiada oddzielne instalacje c.o., wod.-kan., gazową, elektryczną z oddzielnymi licznikami. Jego zużycie jest wyższe od lokali mieszkalnych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, iż odrębnymi środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji mogą być m.in. budynek oraz lokal będący odrębną własnością, spełniające pozostałe warunki określone w tym przepisie. Powyższe oznacza, iż w przypadku gdy w budynku będącym własnością podatnika, wykorzystywanym w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej nie znajdują się prawnie wyodrębnione lokale (stanowiące odrębny przedmiot własności), za środek trwały w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać ten budynek a nie poszczególne, znajdujące się w nim lokale, nawet jeśli mają one różne przeznaczenie i mogą być wykorzystywane przez odrębnych użytkowników, niezależnie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem części budynku "bliźniaka", składającego się z lokalu użytkowego o pow. 82 m², znajdującego się na parterze budynku i posiadającego oddzielne wejście oraz dwóch lokali mieszkalnych: na I piętrze o pow. 85 m² i na poddaszu (II piętro) o pow. 70 m². Budynek posiada wydzieloną klatkę schodową z odrębnym wejściem do każdego z mieszkań. Wnioskodawca zamierza w ramach prowadzonej od lutego 2013 r. działalności gospodarczej wynajmować ww. lokale znajdujące się w tym budynku. Jak wskazał Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku, budynek stanowi jeden składnik majątku, zaklasyfikowany wg Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych do grupy 112.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy, stwierdzić należy, iż w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, środkiem trwałym w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej będzie cały budynek, a nie poszczególne znajdujące się w nim lokale, co oznacza, iż budynek ten może być przedmiotem amortyzacji podatkowej. Skoro, jak wynika z wniosku stanowi on jeden składnik majątku, to oznacza to zarazem, iż w budynku tym nie istnieją wyodrębnione lokale stanowiące odrębną własność. Zatem znajdujące się w tym budynku lokale, tj. lokal użytkowy i lokale mieszkalne, nie mogą stanowić samodzielnych środków trwałych. W konsekwencji, ustalenia zasad amortyzacji, w tym także określenia prawidłowej stawki amortyzacyjnej należy dokonać w odniesieniu do budynku, jako jednego składnika majątku, stanowiącego środek trwały w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie odrębnie dla znajdujących się w tym budynku lokali. Jak wskazał Wnioskodawca budynek ten należy zaklasyfikować do grupy 112 PKOB. Z Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) wynika, iż pod symbolem 112 mieszczą się budynki mieszkalne o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe.

Stosownie natomiast do treści przepisu art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki mieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej wynoszącej 1,5%. W związku z powyższym w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie mógł amortyzować wskazany we wniosku budynek, jako jeden środek trwały przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej w wysokości właściwej dla budynków mieszkalnych, tj. w wysokości 1,5%.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż zgodnie z treścią zadanych przez Wnioskodawcę pytań oraz własnego stanowiska w sprawie, wyznaczających zakres wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia określenia stawki amortyzacyjnej właściwej do amortyzowania opisanego we wniosku składnika majątku. W niniejszej interpretacji nie odniesiono się zatem do prawidłowości ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku na podstawie wyceny dokonanej przez biegłego rzeczoznawcę, gdyż kwestia ta nie była objęta zakresem żądania Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.