IBPBI/1/415-1563/14/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 16 grudnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 30 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej wartości robót zleconych podwykonawcy - jest prawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej wartości robót zleconych podwykonawcy.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest działalność polegająca na robotach związanych z budową dróg i autostrad - PKD 42.11.Z. W ramach zleceń, które obsługuje, część robót zleca podwykonawcom. W związku z powyższym, w lipcu 2014 r. Wnioskodawca zawarł umowę z firmą na wykonanie dylatacji bitumicznych. W umowie znajduje się zapis, że za wykonanie ww. prac wykonawca otrzyma wynagrodzenie kosztorysowe w wysokości szacunkowej, nie przekraczającej kwoty 120.000 PLN netto, a ostateczna wysokość wynagrodzenia będzie ustalona na podstawie obmiaru powykonawczego, określającego ilość faktycznie wykonanych metrów bieżących prac. Po wykonaniu prac sporządzony został protokół odbioru. Przeliczona została ilość metrów bieżących wykonanych prac. Po przeliczeniu ilości metrów razy cenę, wartość robót wyniosła 83.096 PLN netto. Podwykonawca wystawił jednak Wnioskodawcy fakturę na kwotę netto 120.000 PLN, czyli w wysokości górnej granicy wartości szacunkowej z umowy a nie na kwotę wynikającą z przeliczeń wykonanych prac. Wnioskodawca zakwalifikował do kosztów podatkowych kwotę wynikającą z przeliczeń wykonanych prac potwierdzonych protokołem odbioru.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca prawidłowo zaliczył do kosztów podatkowych kwotę wynikającą z przeliczenia wykonanych prac.

Zdaniem Wnioskodawcy, podwykonawca wystawił fakturę na błędną wartość netto. W związku z tym Wnioskodawca nie powinien jej w całej wartości uznać za koszty podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z określonego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Jednocześnie zauważyć należy, że możliwość pomniejszania przychodu o koszty jego uzyskania ma na celu urealnienie - dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych - korzyści ekonomicznych uzyskanych przez podatnika. Z tego też względu, kwoty zaliczane do kosztów uzyskania przychodu (co do zasady) powinny odpowiadać faktycznie poniesionym przez podatnika ciężarom ekonomicznym, wynikającym z dokonywanych przez niego czynności prawnych podejmowanych w celu uzyskania przychodu (np. z podpisywanych umów). Ustalając prawidłową wysokość kosztów uzyskania przychodu należy zatem brać pod uwagę całokształt okoliczności składających się na przebieg danej czynności prawnej oraz jej skutki, tj. np. treść zawartej przez strony umowy, w szczególności te jej zapisy, które dotyczą wysokości i sposobu dokonywania wzajemnych rozliczeń, a nie wyłącznie wystawiane przez strony umowy dokumenty księgowe (faktury).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach zlecenia realizowanego w prowadzonej działalności gospodarczej zlecił podwykonawcy wykonanie określonych prac. Jak wynika z wniosku, zgodnie z zawartą umową za wykonane prace podwykonawcy należało się wynagrodzenie nie wyższe niż 120.000 zł, którego ostateczna wysokość miała zostać określona po zakończeniu prac, na podstawie obmiaru faktycznie wykonanych prac (ilości faktycznie wykonanych metrów bieżących prac). Podwykonawca wystawił jednak Wnioskodawcy fakturę na maksymalną kwotę 120.000 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę zauważyć należy, że w opisanym stanie faktycznym, kosztem uzyskania przychodu będzie kwota należna podwykonawcy, ustalona zgodnie z opisanymi ustaleniami zawartej umowy, a nie kwota wynikająca z błędnie wystawionej przez podwykonawcę faktury.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zauważyć należy, że - stosownie do treści zadanego pytania oraz własnego stanowiska w sprawie, wyznaczających zakres wniosku - przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia określenia poprawnego sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej wartości robót zleconych podwykonawcy. Tym samym w ww. interpretacji tut. Organ nie oceniał poprawności opisanych we wniosku działań podwykonawcy, tj. prawidłowości wystawienia przez niego faktury za wykonane prace na maksymalną kwotę 120.000 zł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.