IBPBI/1/415-1488/14/SK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 grudnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 10 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości uznania wskazanej we wniosku nieruchomości za środek trwały w prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jej wartości początkowej - jest prawidłowe.

W dniu 10 grudnia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wskazanej we wniosku nieruchomości za środek trwały w prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jej wartości początkowej.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej, w ramach której prowadzi działalność gospodarczą. W 2002 r. Wnioskodawca wraz ze swoim wspólnikiem nabył w drodze kupna nieruchomość zabudowaną. Następnie współwłaściciele oddali tę nieruchomość do używania w prowadzonej w formie spółki cywilnej działalności gospodarczej. Wspólnicy zamierzali wnieść nieruchomość do spółki aportem, niemniej wobec niedopełnienia czynności w formie notarialnej (nigdy nie sporządzono aktu notarialnego dokumentującego wniesienie nieruchomości aportem do spółki cywilnej) nieruchomość pozostała we współwłasności ułamkowej wspólników, jako osób fizycznych. Nieruchomość nie była przedmiotem własności spółki cywilnej, a opisując precyzyjnie nic została objęta współwłasnością łączną wspólników, lecz pozostała przedmiotem odrębnej od spółki cywilnej współwłasności w częściach ułamkowych. Powyższy opis praw własnościowych do nieruchomości zgodny jest z treścią księgi wieczystej, która prowadzona jest dla nieruchomości. Zgodnie z treścią wpisu w księdze wieczystej nieruchomość pozostaje we współwłasności w częściach ułamkowych po 50%.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy wspólnicy spółki cywilnej powinni traktować opisaną wyżej nieruchomość, jako przedmiot stanowiący środek trwały w spółce cywilnej, o którym mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy raczej jako przedmiot stanowiący współwłasność ułamkową wspólników, oddany spółce przez wspólników do używania, ale niestanowiący dla spółki i wspólników środka trwałego.

W konsekwencji, czy wspólnicy spółki cywilnej mieli prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej opisanej wyżej nieruchomości, jako od środka trwałego (z wyłączeniem gruntu), czy raczej nie mieli prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, ani do zaliczania wartości tych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów... (pytania oznaczone we wniosku literą a)

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana w pytaniu nieruchomość nie stanowiła środka trwałego w spółce cywilnej, o jakim mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. Nieruchomość ta była przedmiotem używanym przez spółkę cywilną, ale niebędącym środkiem trwałym, a pozostającym przedmiotem współwłasności ułamkowej wspólników. Zatem nie wchodziła do składników majątku wspólników spółki cywilnej związanego z prowadzoną w tej formie działalnością gospodarczą. Wspólnicy spółki cywilnej nie mieli prawa do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu amortyzacji opisanej w pytaniu nieruchomości.

Uzasadniając przedstawione wyżej stanowisko we wniosku wskazano, że spółka cywilna stanowi w swej istocie stosunek obligacyjny pomiędzy wspólnikami, co wynika wprost z przepisów art. 860 i nast.k.c. Przepisy o spółce cywilnej umieszczone zostały w kodeksie cywilnym w księdze trzeciej - Zobowiązania (tytuł XXXI Spółka). Zgodnie z art. 860 § 1 k.c., przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Spółka cywilna nie posiada osobowości prawnej, ani nie jest przedsiębiorcą. Przedsiębiorcami są jej wszyscy wspólnicy. Niemniej niespornym jest, że spółka cywilna stanowi wyodrębnioną od wspólników jednostkę organizacyjną posiadającą cechy tzw. ułomnej osoby prawnej. M.in. mogą być do niej wnoszone przez wspólników wkłady (por. art. 861 § 1 k.c). Przechodząc do omówienia instytucji wniesienia do spółki cywilnej wkładu (aportu) w postaci ruchomości, nieruchomości lub innych zbywalnych praw majątkowych, przywołany wyżej przepis art. 861 § 1 k.c. stanowi, że wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. Zatem aport nieruchomości polega na wniesieniu do spółki własności danej nieruchomości, w konsekwencji czego staje się ona przedmiotem współwłasności łącznej (zwanej również współwłasnością do niepodzielnej ręki), przysługującej wszystkim wspólnikom spółki cywilnej. Zatem w przypadku, gdy nieruchomość stanowiąca przedmiot współwłasności wspólników w częściach ułamkowych wnoszona jest do spółki cywilnej dochodzi do zmiany natury własności przez przeniesienie współwłasności nieruchomości należącej do wspólników w częściach ułamkowych na współwłasność łączną, której istota nie sprowadza się tylko do udziałów w niej po połowie obu współwłaścicieli. Współwłasność do niepodzielnej ręki charakteryzuje się tym - jak jednolicie się twierdzi w doktrynie i w orzecznictwie, również na gruncie innych systemów prawnych - że rzecz będąca współwłasnością łączną w całości należy do współwłaścicieli, co w przypadku spółki cywilnej oznacza wszystkich wspólników takiej spółki. Udział wspólnika w spółce cywilnej podlega odmiennym regułom, niż udział we współwłasności w częściach ułamkowych; w szczególności nie można rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników, ani udziałem w jego poszczególnych składnikach (art. 863 § 1 k.c). Wniesienie więc nieruchomości na własność spółki cywilnej przez dotychczasowych współwłaścicieli, mimo że spółka cywilna nie jest odrębnym podmiotem prawa stanowi przeniesienie własności - w rozumieniu art. 155 k.c. - na współwłasność łączną wspólników. Dalsze losy tej nieruchomości będą już podlegać regułom prawnym funkcjonowania spółki cywilnej i własności w tej spółce (art. 860 i nast.k.c), a nie współwłasności w częściach ułamkowych (art. 195 i nast.k.c.). W odniesieniu do nieruchomości kolejną kwestią, którą należy wziąć pod uwagę jest zagadnienie formy właściwej dla wniesienia nieruchomości do spółki jako wkładu.

Stosownie do przepisu art. 860 § 2 k.c., dla zawarcia umowy spółki cywilnej wymagana jest forma pisemna. Odpowiednio forma ta dotyczy również zmian tej umowy. W odniesieniu do aportu nieruchomości wymagana jest forma aktu notarialnego pod rygorem nieważności (ad solemnitatem) forma aktu notarialnego.

W orzecznictwie oraz w doktrynie warunek formy notarialnej pod rygorem nieważności dla skutecznego wniesienia aportem nieruchomości do spółki cywilnej nie budzi wątpliwości. Stosownie do art. 158 k.c. umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione. Przepis ten stosuje się m.in. do aportu nieruchomości do spółki cywilnej. Dla konieczności zachowania formy aktu notarialnego nie ma znaczenia, czy pomiędzy współwłaścicielami w częściach ułamkowych, a wspólnikami spółki cywilnej zachodzi tożsamość podmiotowa. Zastosowanie szczególnej formy przeniesienia własności dotyczy każdej sytuacji wniesienia nieruchomości do majątku wspólników spółki cywilnej drogą czynności prawnej, a więc również takiej, gdy dotychczasowymi współwłaścicielami tej nieruchomości w częściach ułamkowych były te same osoby, które stały się następnie wspólnikami w spółce. Tożsamość osób, które były współwłaścicielami w częściach równych nieruchomości wnoszonej na własność wspólników zawiązanej przez te same osoby spółki cywilnej (art. 860 i nast.k.c.) nie zwalnia z obowiązku zachowania wymaganej ad solemnitatem formy szczególnej czynności prawnej przeniesienia nieruchomości (art. 158 k.c). Reguła prawna powinna pozostać taka sama, niezależnie od tego, ile i jakie osoby uczestniczą we wspólności majątkowej stworzonej przez powstanie spółki cywilnej w porównaniu z dotychczasowymi współwłaścicielami tego samego majątku (nieruchomości) w częściach ułamkowych.

Podsumowując powyższe, zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego, jeśli nie została dochowana forma aktu notarialnego dla czynności wniesienia nieruchomości do spółki, nieruchomość taka nie może być uznana za wniesioną do spółki i uznaną za objętą współwłasnością łączną. Czynność wniesienia aportem nieruchomości do spółki cywilnej w szczególności nie może być domniemywana, ani wywodzona ze sposobu korzystania z nieruchomości przez wspólników spółki cywilnej. W stanie faktycznym niniejszej sprawy, skoro nie doszło do wniesienia nieruchomości do spółki - nie sporządzono aktu notarialnego w którym wspólnicy spółki cywilnej, będący współwłaścicielami nieruchomości w częściach ułamkowych, oświadczyliby o wniesieniu nieruchomości do tej spółki - nie stała się ona przedmiotem współwłasności łącznej. Zatem prawa własnościowe do niej nie przysługują spółce cywilnej. Pozostaje ona nadal przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych.

Spółka cywilna również na gruncie przepisów podatkowych nie posiada odrębności prawnej od jej wspólników. Na potrzeby podatków dochodowych jest transparentna, tak jak spółki osobowe (z wyjątkiem spółki komandytowo-akcyjnej). Oznacza to, że obowiązek podatkowy obciąża bezpośrednio wspólników, a nie spółkę cywilną. Z punktu widzenia przedmiotu postawionego zagadnienia istotne jest natomiast wyodrębnienie ewidencji podatkowych oraz rachunkowych spółki cywilnej. Pod uwagę należy wziąć przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm., winno być Dz. U. z 2014 r. poz. 1037 dalej "p.k.p.i.r."). oraz ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm., dalej "u.o r.").

Zgodnie z § 2 ust. 1 p.k.p.i.r. osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w art. 24a ust. 1 i 2 u.p.d.o.f. są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów według wzoru ustalonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia, w sposób określony w przepisach rozdziału 2 rozporządzenia. Analogiczny obowiązek prowadzenia księgi rachunkowej dla spółki cywilnej zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, o ile spełnione są przesłanki wyłączające możliwość prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, przewiduje art. 2 ust. 1 pkt 2 u.o r.

Konsekwencją prowadzenia odrębnej księgowości dla spółki cywilnej jest, że również ewidencja środków trwałych prowadzona jest dla spółki, a nie dla poszczególnych wspólników. Wynika to m.in. z art. 22n u.p.d.o.f. Powyższe oznacza, że aby dany składnik majątkowy mógł być zakwalifikowany jako środek trwały w spółce cywilnej musi spełniać przesłanki tej kwalifikacji opisane w art. 22a i nast.u.p.d.o.f. W przypadku spółki cywilnej oznacza to, że przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki. W związku z powyższym, aby środek trwały mógł podlegać amortyzacji w spółce cywilnej musi wchodzić w skład majątku tejże spółki (wspólnego majątku wspólników tej spółki prowadzących działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej). W przedstawionym w pytaniu stanie faktycznym, z przyczyn wyżej opisanych - nie złożono w formie aktu notarialnego oświadczenia o wniesieniu do spółki cywilnej nieruchomości aportem - nieruchomość nie stanowi składnika majątku należącego do spółki cywilnej (objętego wspólnością łączną). Oznacza to, że nieruchomość nie stanowi środka trwałego w spółce. W konsekwencji nieruchomość nie podlega amortyzacji w spółce cywilnej a wspólnikom nie przysługuje uprawnienie do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2012 r. sygn. akt II CSK 182/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Środki trwałe stanowią jeden ze składników majątku trwałego firmy. Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać, co do zasady, jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, składników majątku. Przy czym w przypadku spółki cywilnej przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do tej spółki, a nie do jej wspólników, bowiem odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje spółka, a nie poszczególni jej wspólnicy. Z uwagi na powyższe, aby środek trwały mógł podlegać amortyzacji w spółce cywilnej musi wchodzić w skład majątku tejże spółki (wspólnego majątku wspólników tej spółki). Oznacza to, że przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zasady działania spółek cywilnych regulują przepisy art. 860-875 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Zgodnie z art. 860 § 1 tego Kodeksu, przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Zgodnie z treścią art. 861 § 1 k.c., wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług.

W myśl art. 862 k.c., regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy, w przypadku gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Przytoczony przepis oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników (w tym i jego) oraz wydanie wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny. Współwłasność łączna ma więc charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Aby uznać, że nieruchomość stanowi własność spółki cywilnej dla celów amortyzacji, konieczny jest dowód potwierdzający tę okoliczność. W związku z powyższym wspólnicy spółki cywilnej chcąc aby składnik majątku stanowiący ich własność prywatną stał się własnością tej spółki winni go wnieść do spółki w formie aportu. Jeżeli rzeczy mają być wniesione tylko do używania, stosuje się odpowiednio w powyższym zakresie przepisy o najmie. Wniesienie do spółki cywilnej wkładu w postaci ruchomości lub nieruchomości polega na przeniesieniu własności rzeczy na wszystkich wspólników. Oznacza to, że każdy środek trwały należy wnieść do spółki, tj. przenieść jego własność na "spółkę". Nawet zatem w sytuacji, gdy wspólnicy są współwłaścicielami rzeczy będącej przedmiotem aportu, to i tak należy ją wnieść do spółki, gdyż przed jej wniesieniem będzie to, co do zasady, współwłasność w częściach ułamkowych poszczególnych wspólników a po wniesieniu będzie to współwłasność łączna wszystkich wspólników spółki. Może to nastąpić w samej umowie spółki, z tym zastrzeżeniem, że do skutecznego przeniesienia własności nieruchomości, ruchomości lub innych praw rzeczowych lub obligacyjnych albo ich ustanowienia konieczna jest forma właściwa dla danej czynności prawnej. Dla ważności umowy zobowiązującej do przeniesienia własności nieruchomości wymagana jest forma aktu notarialnego (umowy spółki lub aneksu do umowy) - stosownie do art. 158 w związku z art. 73 § 2 k.c. Niezachowanie tej formy pociąga za sobą bezwzględną nieważność dokonanej czynności (art. 73 § 2 k.c.), co w konsekwencji wywoła również określone skutki prawne.

Wniesienie nieruchomości na własność spółki cywilnej w formie aktu notarialnego nie dotyczy jednakże przypadku gdy przedmiotem wkładu do spółki cywilnej, której wyłącznymi wspólnikami są małżonkowie (pomiędzy którymi istnieje wspólność majątkowa małżeńska), jest nieruchomość stanowiąca ustawową współwłasność majątkową małżonków. W tej sytuacji nie zachodzi bowiem przeniesienie własności nieruchomości z uwagi na tożsamość przedmiotową i podmiotową (w obu przypadkach mamy do czynienia z tzw. wspólnością łączną). Zawarcie spółki cywilnej przez małżonków nie zmienia ustroju majątkowego małżonków. Wyodrębnienie z majątku małżonków składników, w oparciu o które będzie prowadzona działalność gospodarcza w formie spółki cywilnej małżonków następuje w umowie spółki, bądź też w jej ewentualnych aneksach i nie wymaga zachowania szczególnej formy, również gdy chodzi o nieruchomości. Tym samym wprowadzenie do spółki cywilnej małżonków nieruchomości może nastąpić na podstawie aneksu do umowy spółki cywilnej dotyczącego zwiększenia wkładów. Zauważyć jednakże należy, że na istnienie ww. szczególnych okoliczności nie wskazano w opisie stanu faktycznego sprawy.

Reasumując, tylko zatem skuteczne przeniesienie własności nieruchomości na spółkę cywilną daje prawo do uznania tej nieruchomości za środek trwały tej spółki, który może podlegać amortyzacji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej. W 2002 r. wraz ze wspólnikiem nabył nieruchomość zabudowaną, którą wspólnicy zamierzali wnieść w formie aportu do spółki, jednakże do czynności tej nigdy nie doszło, bowiem nie sporządzono aktu notarialnego dokumentującego wniesienie nieruchomości w formie aportu do spółki cywilnej. W konsekwencji nieruchomość pozostała we współwłasności w częściach ułamkowych osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie, skoro zatem wskazana we wniosku nieruchomość nie została wniesiona w stosowanej, a wymaganej przepisami prawa formie do spółki cywilnej to w istocie nieruchomość ta, jako niestanowiącą własności "spółki cywilnej", a więc nie objęta (charakterystyczną dla spółki cywilnej) współwłasnością łączną wspólników tej spółki nie stanowi środka trwałego tej spółki, a tym samym nie jest możliwa jej amortyzacja podatkowa.

Z ww. zastrzeżeniem dot. zachowania formy aktu notarialnego przy wnoszeniu aportu do spółki cywilnej, której wyłącznymi wspólnikami są małżonkowie pozostający we wspólności ustawowej, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem tj. w zakresie pytania oznaczonego we wniosku lit. b wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.