IBPBI/1/415-1424/14/SK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 14 listopada 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 26 listopada 2014 r.), uzupełnionym 19 lutego 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem:

* zakupu odzieży specjalistycznej (fartuchy, rękawiczki) wykorzystywanych przy świadczeniu usług pielęgniarskich - jest prawidłowe,

* zakupu odzieży osobistej i obuwia - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 listopada 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych tytułem zakupu odzieży i obuwia. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 3 lutego 2015 r. Znak: IBPBI/1/415-1424/14/SK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 19 lutego 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług pielęgniarskich. Praca pielęgniarki środowiskowej polega na pracy w terenie, kontakcie z pacjentem mieszkającym w domu. Teren górski, w którym Wnioskodawczyni pracuje jest bardzo trudny. Dojeżdża do pacjenta autobusami, rowerem oraz pieszo. W związku z tym zużycie odzieży jest duże, co wymaga częstej zmiany oraz wielokrotnego prania. Z tych też powodów Wnioskodawczyni musi dokonywać zakupu nowej odzieży.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 10 lutego 2015 r., Wnioskodawczyni wskazała ponadto, że:

* w związku z wykonywaniem pracy zużywa znacznie więcej odzieży codziennej takiej jak kurtki, płaszcze przeciwdeszczowe, spodnie, spódnice, czapki, rękawiczki, fartuchy których używa pracując w gabinecie oraz obuwia (gumowce, kozaki, półbuty, obuwie zdrowotne).

* odzież, którą używa nie ma wymogu prawnego do posiadania logo lub określonej barwy,

* wydatki mają bezpośredni wpływ na koszty ponoszone przez firmę. Od trzynastu lat funkcjonowania zakładu leczniczego koszty te ponosi indywidualnie. Pracując uprzednio na etacie w państwowym zakładzie służby zdrowia i wykonując te same czynności otrzymywała ww. odzież.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na zakup odzieży i obuwia mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ww. wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powołanego uregulowania, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Podatnik zaliczając określone wydatki do kosztów podatkowych musi wykazać związek przyczynowo-skutkowy oraz przedstawić rzeczowe argumenty wskazujące na ich celowość i racjonalność z punktu widzenia uzyskiwania przychodów z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia ww. źródła przychodów. Wydatki powyższe nie mogą również zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tylko i wyłącznie w sytuacji, jeśli nie mają one charakteru osobistego, bowiem wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu. W konsekwencji wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług pielęgniarskich. W związku z wykonywaniem pracy zużywa znacznie więcej odzieży codziennej, takiej jak kurtki, płaszcze przeciwdeszczowe, spodnie, spódnice, czapki, rękawiczki, fartuchy, które używa pracując w gabinecie oraz obuwia (gumowce, kozaki, półbuty, obuwie zdrowotne). Odzież ta nie posiada logo lub określonej barwy, ponieważ nie ma takiego wymogu prawnego. Według Wnioskodawczyni ponoszone wydatki mają bezpośredni wpływ na koszty ponoszone przez firmę.

Ww. wydatki nie zostały wprost wskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do uznania wszystkich poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków za koszty podatkowe.

Podkreślić należy, że zakup odzieży i obuwia dla potrzeb wykonywanej działalności gospodarczej należy oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Jeżeli ze względu na wymagania sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy jest się zobowiązanym do wykonywania pracy w odzieży ochronnej, to wydatki poniesione na jej zakup można uznać za wydatki niezbędne do uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Za odzież ochronną, przy świadczeniu usług medycznych (pielęgniarskich), można uznać specjalną odzież ochronną typu fartuchy, rękawiczki noszone tylko w związku z wykonywaną pracą (wykonywaniem usług pielęgniarskich). Wydatki na zakup tego typu odzieży mogą stanowić koszty podatkowe prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, pod warunkiem należytego ich udokumentowania.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków na zakup odzieży (kurtki, płaszcze przeciwdeszczowe, spodnie, spódnice, czapki, rękawiczki-z wyjątkiem ww. wykorzystywanych przy świadczeniu usług, obuwie) stwierdzić należy, że stanowią one wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Niezależnie bowiem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież i obuwie. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych osobistych potrzeb określonej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia - rzeczy te tracą wówczas charakter osobisty (np. z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów). Przedmiotowe wydatki nie spełniają zatem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wskazane we wniosku, a poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na zakup odzieży osobistej i obuwia, nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Nie stanowią więc kosztów podatkowych.

Z uwagi na powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem:

* zakupu odzieży specjalistycznej (fartuchy, rękawiczki) wykorzystywanych przy świadczeniu usług pielęgniarskich - jest prawidłowe,

* zakupu odzieży osobistej i obuwia - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.