IBPBI/1/415-14/09/ZK - Czy wnioskodawca ma obowiązek rozliczania się w Polsce z osiągniętych dochodów w Anglii w okresie od 2003 do 2007 roku?
Pismo z dnia 30 marca 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-14/09/ZK Czy wnioskodawca ma obowiązek rozliczania się w Polsce z osiągniętych dochodów w Anglii w okresie od 2003 do 2007 roku?
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 5 stycznia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w latach 2003 - 2007 dla możliwości skorzystania z uregulowań przewidzianych w ustawie o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 5 stycznia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w latach 2003 - 2007 dla możliwości skorzystania z uregulowań przewidzianych w ustawie o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
W dniu 24 stycznia 2001 r. wnioskodawca wyjechał do pracy w Anglii jako samotna osoba. Prowadzi w Anglii od 2001 r. działalność gospodarczą jako "self-employd" (samozatrudnienie). Z uzyskanego dochodu rozlicza się za okresy od 1 czerwca roku kalendarzowego do 31 maja następnego. Po zakończeniu każdego roku podatkowego (31 maja) w terminie 6 miesięcy od jego zakończenia składa do brytyjskiego fiskusa zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu i płaci wyliczony podatek na podstawie gromadzonych w roku podatkowym dokumentów dotyczących przychodów i kosztów (nie jest prowadzona żadna dokumentacja miesięczna). Chciałby złożyć w Polsce wniosek o umorzenie podatku na podstawie ustawy "abolicyjnej" lecz nie jest w stanie udokumentować i wykazać dokładnie miesiąc po miesiącu dochodu i podatku za rok kalendarzowy (podatkowy) w Polsce.
Uzyskuje sprzeczne informacje, czy ma prawo do skorzystania z abolicji podatkowej. Mieszka w Anglii, ma tam żonę i dziecko, uzyskuje przychody tylko w Anglii i tam uzyskał status rezydenta podatkowego lecz zamierza wrócić do Polski w perspektywie do dwóch lat. Zakupił już na ten cel nieruchomości w roku 2005 i 2006. Zaznacza, że posiada stałe zameldowanie w Polsce i nie składał do urzędu skarbowego druku NIP-3 o zmianie miejsca zamieszkania.
W związku z powyższym zadano następujące pytania:
Czy może wykazać w oświadczeniu o uzyskanych dochodach dochód i podatek obliczając go średnio miesięcznie (za okres od czerwca roku poprzedniego do maja roku następnego/12 miesięcy) i wyliczoną w ten sposób 1/12 część dochodu i podatku doliczyć do roku kalendarzowego (podatkowego) obowiązującego w Polsce... Zaznacza, że posiada tylko i wyłącznie dokument służący rocznemu rozliczeniu się z dochodów i podatków w Anglii. A w trakcie roku podatkowego nie prowadzi żadnych ewidencji dla celów podatkowych i nie jest w stanie udokumentować miesięcznego dochodu. Nie wie też czy za rok 2007 musi składać zeznanie, jeśli nie uzyskał w Polsce żadnych dochodów.
Czy ma obowiązek rozliczania się w Polsce z osiągniętych dochodów w Anglii w okresie od 2003 do 2007 r... Chciał złożyć takie zeznanie, lecz uzyskuje sprzeczne informacje z urzędu z i z "KIP", że zeznanie, które chce złożyć w sposób wskazany powyżej (uśrednienie miesięcznych dochodów i podatków) będzie nierzetelne. A po drugie, że ustawa abolicyjna go nie dotyczy, gdyż jest rezydentem podatkowym w Anglii.
Zdaniem wnioskodawcy:
Może wykazać dochody na podstawie wyliczenia średniego miesięcznego dochodu i podatku na podstawie posiadanych dokumentów, gdyż zeznanie podatkowe będzie w ten sposób najbardziej rzetelne. Wszystkie dochody i zapłacone podatki zostaną wykazane do urzędu skarbowego, a na udokumentowanie dochodu posiada zeznania złożone w Anglii za rok podatkowy liczony od czerwca do maja następnego roku i będzie możliwość skonfrontowania dokumentacji z zeznaniem przez niego złożonym, przez urząd skarbowy. Uważa, że za rok podatkowy 2007 nie ma obowiązku składać zeznania, gdyż nie osiągnął przychodów w Polsce.
Skoro zamierza w przyszłości wrócić do kraju i w tym celu inwestuje tutaj w nieruchomości, ma status rezydenta podatkowego w Polsce i ma prawo skorzystania z ustawy o abolicji podatkowej.
Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 31 grudnia 2006 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Przepis art. 4a ww. ustawy stanowi, iż wymienione wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Stosownie do treści art. 4 ust. 1 umowy podpisanej w Londynie dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20), obowiązującej do końca 2006 r., określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się państwie" oznacza - z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu - każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu, albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.
W myśl art. 4 ust. 2 ww. umowy z dnia 16 grudnia 1976 r., jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:
osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiających się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się z Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się z Państwie, którego jest obywatelem;
jeżeli miejsca zamieszkania nie można określić zgodnie z postanowieniami litery a), b) oraz c) niniejszego ustępu, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
Definicja miejsca zamieszkania odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobiste z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę nieograniczonego obowiązku podatkowego.
W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2006 r. pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane.
Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.- Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli tej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.
Rozpatrując obowiązek podatkowy po 2006 r. należy wziąć pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące od 1 stycznia 2007 r.
Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nieposiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
W świetle art. 4a tej ustawy, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r., która weszła w życie dnia 27 grudnia 2006 r., określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.
Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż od momentu wyjazdu z Polski wnioskodawca nie posiada miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania na terytorium Wielkiej Brytanii, w tym państwie mieszka wraz z żoną i dzieckiem i prowadzi działalność gospodarczą. Tam też znajduje się jego centrum interesów osobistych i gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Także w Anglii posiada status rezydenta podatkowego.
W związku z powyższym należy uznać, iż w latach 2003-2007 wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. A zatem na wnioskodawcy nie ciąży obowiązek rozliczania się w Polsce z dochodów osiągniętych w Anglii w latach 2003-2007.
W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2008 r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 143, poz. 849) ustawę stosuje się do podatnika, który przynajmniej w jednym roku podatkowym, w okresie od 2002 r. do 2007 r., podlegał obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym i uzyskiwał w tym roku przychody z pracy, do których miał zastosowanie art. 27 ust. 9 albo 9a ustawy o podatku dochodowym. Przy czym przychody z pracy w rozumieniu tej ustawy to dochody (przychody) osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ze źródeł, o których mowa w art. 12 ust. 1, art. 13 i 14 ustawy o podatku dochodowym (art. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy).
Abolicja podatkowa ma zastosowanie do podatników, którzy przynajmniej w jednym roku podatkowym w okresie od 2002 do 2007 r. uzyskiwali przychody z pracy za granicą, do których miała zastosowanie metoda proporcjonalnego odliczenia i w roku podatkowym, w którym uzyskali te przychody podlegali nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. podlegali obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeśli dana osoba nie była polskim rezydentem podczas któregokolwiek z okresów, do których odnosi się ustawa abolicyjna, to w stosunku do wskazanego okresu nie może skorzystać z jej postanowień. Powodem niemożności skorzystania z ustawy abolicyjnej jest to, że w danym okresie osoba ta nie była objęta nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce, a więc nie miała obowiązku rozliczenia podatkowego w Polsce dochodów uzyskanych poza terytorium Polski. Tym samym, jeżeli ta osoba nie podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, to nie może za ten sam okres skorzystać z uregulowań, które jej nie dotyczyły.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w latach 2003 - 2007 wnioskodawca posiadał w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy. Zatem należy uznać, że w ww. okresie rozliczając się za granicą jako tamtejszy rezydent podatkowy nie podlegał w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Złożenie wniosku, o którym stanowi ww. ustawa z dnia 25 lipca 2008 r. w sytuacji przedstawionej we wniosku jest zatem bezprzedmiotowe.
W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice,
po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.