IBPBI/1/415-1380/14/WRz

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 11 lutego 2015 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-1380/14/WRz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 października 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 13 listopada 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z wynajęciem mieszkania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z wynajęciem mieszkania.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 23 września 2013 r. Wnioskodawca założył jednoosobową działalność gospodarczą. Siedzibą jego firmy jest miasto X. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jego działalność polega na świadczeniu usług informatycznych związanych z oprogramowaniem. Wobec trudnej sytuacji gospodarczej Wnioskodawca został zmuszony do szukania kontrahentów poza miejscem zamieszkania. Możliwość pracy w swoim zawodzie znalazł w miejscowości Y. Praca ta jest ściśle związana z jego kwalifikacjami i jest wykonywana w siedzibie kontrahenta. Wnioskodawca miał podpisaną umowę z firmą mającą siedzibę w Wielkiej Brytanii, gdzie miejscem wykonywania jej działalności była miejscowość Y. Współpraca z tą firmą trwała do lutego 2014 r. Kolejna umowa została podpisana z inną firmą (spółką akcyjną) i dotyczyła świadczenia usług informatycznych. Zawarte umowy wiążą się z koniecznością codziennej pracy w miejscu siedziby kontrahenta i nie ma możliwości, aby wykonywać je zdalnie. Aby ograniczyć koszty związane z dojazdami, co w tym przypadku byłoby niemożliwe ze względu na terminową i codzienną pracę, Wnioskodawca musiał wynająć mieszkanie w miejscowości Y. Podstawą comiesięcznej zapłaty za wynajem tego mieszkania jest umowa najmu. W mieszkaniu wynajmowanym w ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca korzystając z własnego sprzętu, może wykonywać również zlecenia dla innych podmiotów gospodarczych.

Istotne elementy stanu faktycznego zawarto również w stanowisku Wnioskodawcy w sprawie gdzie wskazano, że miejscowość X jest oddalona od miejscowości Y o 150 km

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatek poniesiony na wynajęcie mieszkania w miejscowości Y, gdzie znajduje się siedziba głównego kontrahenta Wnioskodawcy, może być w ramach prowadzonej przez niego działalności traktowany jako koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez niego na cele mieszkaniowe w miejscowości, w której znajduje się siedziba jego głównego kontrahenta, mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Koszty takie muszą być właściwie udokumentowane

Przedmiotowy koszt spełnia wszystkie powyższe warunki, jest udokumentowany umową najmu i comiesięcznym przelewem na wskazane w umowie konto i jest ściśle związany z osiąganiem przychodów i nie jest wymieniony jako wyłączony z kosztów w świetle art. 23 ww. ustawy.

Mając powyższe na względzie w sytuacji, gdy miejscem stałego zamieszkania jest miasto X, natomiast miejscem świadczenia usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest miejscowość Y (znajdująca się 150 km od miasta X), wydatki jakie ponosi Wnioskodawca z tytułu wynajmu mieszkania, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą w okresie świadczenia usług stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Związek pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a uzyskiwanymi przychodami jest w przekonaniu Wnioskodawcy związkiem przyczynowo - skutkowym. Przy czym, ponoszone wydatki na wynajem mieszkania są niewspółmiernie mniejsze niż wynajem pokoju w hotelu. Ponoszone wydatki na mieszkania nie są również wymienione w katalogu kosztów ujętych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie przedstawionego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 7 marca 2012 r. Znak: IPTPB1/415-1283/11/AK,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 8 maja 2014 r. Znak: IPTPB1/415-83/14-4/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* musi być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, t.j. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., iż Wnioskodawca założył jednoosobową działalność gospodarczą z siedzibą w mieście X. Jego działalność polega na świadczeniu usług informatycznych związanych z oprogramowaniem. Wobec trudnej sytuacji gospodarczej został zmuszony do szukania kontrahentów poza miejscem zamieszkania. Możliwość pracy w swoim zawodzie znalazł w miejscowości Y (znajdującej się 150 km od miasta X). Świadczenie usług wiąże się z koniecznością codziennej pracy w miejscu siedziby kontrahenta (nie ma możliwości, aby wykonywać ją zdalnie). W celu ograniczenia kosztów związanych z dojazdami, które w tym przypadku byłoby niemożliwe ze względu na terminową i codzienną pracę, Wnioskodawca zmuszony był wynająć mieszkanie w miejscowości Y, z którego może również wykonywać zlecenia na rzecz innych podmiotów. Przy czym koszty, jakie ponosi z tego tytułu są niższe niż koszty korzystania z hotelu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Należy zaznaczyć, że zgromadzone dowody nie mogą się przy tym ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, który wynajmuje Wnioskodawca, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której podatnik wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym, obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zauważyć należy, że uprawniony organ może w toku ewentualnego postępowania zbadać, czy wskazane we wniosku wydatki są wydatkami racjonalnymi i celowymi w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w szczególności z uwagi na faktyczną odległość między miejscem zamieszkania Wnioskodawcy, a miejscem świadczenia usług, dostępną infrastruktura drogową, itp. Nadmienić przy tym należy, że Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, jako organu uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej wydając tą interpretację nie przeprowadza postępowania dowodowego i opiera się wyłącznie na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym (opisie zdarzenia przyszłego).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl