IBPBI/1/415-131/12/KB
Pismo z dnia 10 maja 2012 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-131/12/KB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 24 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 18 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odzyskania podatku dochodowego zapłaconego w Polsce za lata 2008 i 2009 uiszczonego od dochodów uzyskanych z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Szwecji - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 24 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odzyskania podatku dochodowego zapłaconego w Polsce za lata 2008 i 2009 uiszczonego od dochodów uzyskanych z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Szwecji. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 27 marca 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-131/12/KB, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 18 kwietnia 2012 r.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca prowadzi firmę budowlaną i w latach 2008 i 2009 pracował na terenie Szwecji. Aby móc pracować w Szwecji musiał uzyskać numer VAT oraz tzw. F-Skat. W trakcie wypełniania dokumentów wystąpił błąd i według tych papierów Wnioskodawca został rezydentem szwedzkim, mimo iż nie miał zamiaru być na stałe w Szwecji. Jego rachunkowość jest prowadzona w Polsce, gdzie płacił też podatek dochodowy. Jednak w 2010 r. szwedzki urząd skarbowy nakazał Wnioskodawcy zapłatę podatku dochodowego za rok 2008 i 2009 w Szwecji motywując to faktem, iż w tym okresie miał dochody tylko w Szwecji. Wobec zaistniałej sytuacji, Wnioskodawca zapłacił podatek dochodowy za lata 2008 i 2009 w Szwecji oraz w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność jednoosobową, opodatkowaną na "zasadach ogólnych". Przez cały ww. okres miejscem zameldowania Wnioskodawcy była Polska. Szwedzki urząd skarbowy uznał Wnioskodawcę za rezydenta i nakazał Mu zapłatę podatku dochodowego w Szwecji. W latach 2008 i 2009 Wnioskodawca nie miał żadnych dochodów w Polsce i cały podatek pochodził ze źródeł w Szwecji.
W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło do tut. Biura w dniu 18 kwietnia 2012 r., wskazano iż:
* Wnioskodawca nie prowadził jednej budowy trwającej ponad 12 miesięcy, natomiast miał wiele budów, które trały ponad 12 miesięcy,
* ponieważ firma Wnioskodawcy jest jednoosobowa, to przebywając w Szwecji także zarząd oraz biuro firmy mieściło się w Szwecji,
* faktyczne miejsce zameldowania Wnioskodawcy znajdowało się w Szwecji, w roku 2008 i 2009 Wnioskodawca był zarejestrowany w ewidencji ludności w Szwecji,
* w roku 2008 Wnioskodawca przebywał w Polsce ok. 60 dni, a w roku 2009 ok. 50 dni,
* w latach 2008 i 2009 Wnioskodawca nie uzyskał dochodów w Polsce,
* szwedzki urząd podatkowy uznał, iż Wnioskodawca jest szwedzkim rezydentem podatkowym ponieważ:
był wpisany w księdze ewidencji ludności pomiędzy 4 maja 2007 r. a 1 czerwca 2010 r.,
nabył nieruchomość (dom mieszkalny),
posiadał kilka zarejestrowanych na terenie Szwecji samochodów,
nie wystawił żadnych faktur związanych z jakąkolwiek działalnością w Polsce,
* z uwagi na powyższe szwedzki urząd podatkowy uznał, iż Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłacenia w całości podatku w Szwecji, ponieważ prowadził działalność gospodarczą wyłącznie w Szwecji,
* ponieważ prowadzenie działalności gospodarczej w Szwecji wymaga rejestracji, tj. złożenia wniosku o tzw. F-SKAT oraz nadanie numeru VAT (należy podać adres zameldowania), Wnioskodawca skorzystał z pomocy obywatela Szwecji, który wypełnił za Niego odpowiednie dokumenty. Wnioskodawca nie miał możliwości sprawdzenia, czy dokumenty zostały wypełnione prawidłowo, gdyż nie zna języka szwedzkiego,
* błędy w dokumentach, to tylko jedna z przyczyn, która zdaniem szwedzkiego urzędu podatkowego powoduje, że Wnioskodawca miał zapłacić podatek w Szwecji, bo nawet gdyby nie był w ewidencji ludności to i tak, ze względu na to, że prowadził działalność gospodarczą w latach 2008 i 2009 wyłącznie na terenie Szwecji, w okresie dłuższym niż 183 dni w każdym roku, jest zobowiązany do zapłacenia podatku w całości w Szwecji.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy jest możliwe otrzymanie zwrotu podatku dochodowego zapłaconego w Polsce za lata 2008 i 2009.
Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien płacić podwójnego podatku i ma możliwość dochodzenia zwrotu podatku dochodowego zapłaconego w Polsce ze źródeł pochodzących w Szwecji.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Przy czym, zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:
pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy). Umową, o której mowa w ww. przepisie jest m.in. Konwencja z dnia 19 listopada 2004 r. podpisana między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193). Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt d tej Konwencji, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, określenie "osoba" oznacza osobę fizyczną, spółkę oraz każde inne zrzeszenie osób.
W myśl art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny i jakąkolwiek instytucję rządową albo agencję rządową. Jednakże, w przypadku spółki osobowej albo mienia spadkowego, określenie to ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy dochód osiągany przez taką spółkę osobową albo dochód z takiego mienia spadkowego podlega opodatkowaniu w tym Państwie tak, jak dochód osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę, w zależności od przypadku, albo w jej rękach, albo w rękach wspólników lub jego beneficjentów.
Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.
Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma one ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych) (art. 4 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji).
Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 ww. Konwencji, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi. Przy czym, w myśl art. 5 ust. 1-3 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.
Określenie "zakład" obejmuje w szczególności:
siedzibę zarządu,
filię,
biuro,
fabrykę,
warsztat,
kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
Plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne albo czynności związane z takimi pracami stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli taka budowa, prace albo czynności trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.
Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca posiada zarejestrowaną w Polsce jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą. W ramach tej działalności, w latach 2008 i 2009 świadczył usługi budowlane wyłącznie na terenie Szwecji. Biuro oraz zarząd prowadzonej przez Niego działalności, także znajdowały się w Szwecji. Powyższe oznacza, iż na terenie Szwecji Wnioskodawca posiadał zakład w rozumieniu cyt. wyżej Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, z którego dochody podlegają, co do zasady, opodatkowaniu w państwie, w którym zakład ten jest prowadzony (w przedmiotowej sprawie w Szwecji). Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż na terenie Szwecji zakupił nieruchomość (dom mieszkalny), a także posiadał kilka zarejestrowanych tam samochodów. W ww. okresie Jego faktyczne miejsce zameldowania znajdowało się w Szwecji, figurował także w tamtejszej Księdze Ewidencji Ludności. W 2008 r. Wnioskodawca przebywał na terenie Polski ok. 60 dni, a w 2009 r. ok. 50 dni, natomiast na terenie Szwecji w ww. okresach przebywał dłużej niż 183 dni w każdym roku. W ww. okresach Wnioskodawca nie uzyskał na terenie Polski żadnych dochodów (przychodów).
Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w latach 2008 i 2009 Wnioskodawca posiadał w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy. W ww. okresie posiadał On bowiem centrum interesów życiowych i gospodarczych w Szwecji. Z uwagi na fakt, iż w ww. okresie nie uzyskał w Polsce żadnych dochodów (przychodów) podlegających opodatkowaniu, nie był zobowiązany do zapłaty w Polsce podatku dochodowego od osób fizycznych.
Wskazać jednak należy, iż z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie zlikwidował działalności gospodarczej na terenie Polski, brak obowiązku opodatkowania w Polsce uzyskanych przez niego w Szwecji dochodów, nie zwalniał go automatycznie z obowiązku złożenia rocznego zeznania o wysokości osiągniętego dochodu/poniesionej straty (nawet jeśli z tytułu prowadzonej na terenie Polski działalności dochód ten wyniósł 0). Nie wygasło bowiem u Niego źródło przychodu, z którego ewentualnie uzyskane na terytorium Polski dochody (wobec posiadania przez Wnioskodawcę w Polsce ograniczonego obowiązku podatkowego), podlegałyby opodatkowaniu w Polsce. Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. W terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników (art. 45 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy).
Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości odzyskania podatku zapłaconego w Polsce od dochodu uzyskanego z prowadzonej na terenie Szwecji działalności gospodarczej stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Nadpłata dla podatników podatku dochodowego powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego (art. 73 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).
W myśl art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Uprawnienie określone w § 1 przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej (art. 75 § 2 pkt 1 lit. a) Ordynacji podatkowej). W przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a) i b oraz w pkt 2 lit. a) i b, podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację) (art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej). Jeżeli prawidłowość skorygowanego zeznania (deklaracji) nie budzi wątpliwości, organ podatkowy zwraca nadpłatę bez wydania decyzji stwierdzającej nadpłatę (art. 75 § 4 Ordynacji podatkowej)
Przy czym, zgodnie z art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.
Prawo do zwrotu nadpłaty podatku wygasa po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej zwrotu (art. 80 § 1 Ordynacji podatkowej). Po upływie terminu określonego w § 1 wygasa również prawo do złożenia wniosku o zaliczenie nadpłaty na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych oraz możliwość zaliczenia nadpłaty na poczet zaległych oraz bieżących zobowiązań podatkowych (art. 80 § 2 Ordynacji podatkowej). Złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty, zwrot nadpłaty lub zaliczenie jej na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych przerywa bieg terminu do zwrotu nadpłaty (art. 80 § 3 Ordynacji podatkowej).
Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do dochodzenia zwrotu zapłaconego w Polsce nienależnie podatku. W tym celu winien On złożyć do Naczelnika właściwego dla Niego urzędu skarbowego wniosek o stwierdzenie nadpłaty. Jednocześnie ze złożeniem tego wniosku należy dokonać korekty złożonych wcześniej za lata 2008 i 2009 rocznych zeznań o wysokości osiągniętego dochodu/poniesionej straty z prowadzonej działalności gospodarczej wraz z pismem wyjaśniającym powody tej korekty.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 - 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.