IBPBI/1/415-1305/10/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2010 r. (data pływu do tut. Biura 29 grudnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 16 marca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wydatków na zakup ubrań przekazywanych kontrahentom za wydatki reklamowe - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 grudnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wydatków na zakup ubrań przekazywanych kontrahentom za wydatki reklamowe.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 28 lutego 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-1305/10/KB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 16 marca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki komandytowej w zakresie sprzedaży ubrań marki X. Spółka przekazuje ubrania w ramach prowadzonej akcji promocyjnej kontrahentom tzw. VIP-om, którzy później występują w tych strojach w gazetach i innych środkach masowego przekazu. Przekazywanie ubrań dokonywane jest w ramach prowadzonej akcji promocyjno - reklamowej, ukierunkowanej na pozyskanie jak najszerszej grupy klientów. Rozpowszechniając swoje logo, Wnioskodawca promuje własną firmę, a także zwiększa jej rozpoznawalność na rynku. Wówczas wydatki na zakup ubrań z logo firmy można uznać za wydatki na cele reklamowe, gdyż jest to reklama marki a Wnioskodawca ma udokumentowane sesje zdjęciowe w ubraniach. Zdjęcia te są podpisane w sposób wskazujący jakiej marki są ubrania. Na przekazywanych ubraniach, logo firmy jest umieszczone na metce od wewnętrzne strony a na niektórych, jest na zewnętrznej stronie.

W uzupełnieniu wniosku wskazano m.in., iż:

* ubrania, o których mowa we wniosku, nie są przekazywane wszystkim kontrahentom lecz wybranej grupie,

* ww. osoby wybierane są spośród osób znanych publicznie, z uwagi na fakt, iż ich zdjęcia pokazują się w mediach (czasopisma kolorowe i telewizja),

* ubrania są przekazywane kontrahentom na własność, nieodpłatnie

* Wnioskodawca nie sporządza umowy z tytułu przekazania ww. ubrań.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym, dla potrzeb opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca ma prawo uznać wydatki na zakup ubrań za wydatki reklamowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie ubrań stanowi reklamę, gdyż rozpowszechniając swoje logo, Wnioskodawca promuje własną firmę, a także zwiększa jej rozpoznawalność na rynku. Reklamą jest natomiast rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, itp.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym obowiązek wykazania ww. związku spoczywa na podatniku.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zauważyć przy tym należy, iż koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje terminów "reklama" oraz "reprezentacja", dlatego też należy posłużyć się w tym zakresie wykładnią językową. Przez reprezentację rozumie się "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną" - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007). Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Natomiast pod pojęciem reklamy, rozumieć należy ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów bądź usług, informacji o miejscach i możliwościach ich nabycia - w celu zwrócenia uwagi na towar lub usługę i zachęcenia do ich zakupu. Reklama może mieć charakter publiczny lub niepubliczny. Przy czym może ona być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót, jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana jest bowiem z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. W przypadku oferowania kontrahentom prezentów z logo firmy, co do zasady, mamy do czynienia z reklamą, polegającą na promowaniu przedsiębiorstwa bez konieczności jednoczesnego bezpośredniego promowania oferowanych towarów bądź usług. Jednakże oceny charakteru wydatków poniesionych na ich nabycie (cel reprezentacyjny czy reklamowy) dokonywać należy na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ich jednostkowej wartości, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów, itp. Ocena ta powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Należy zauważyć, że w przypadku przekazywania gadżetów o wyższej wartości wyselekcjonowanym kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom, mimo iż będą one oznakowane logo firmy, celem wydatku jest tworzenie pozytywnego wizerunku firmyi budowa odpowiednich relacji z klientami. Wydatki takie będą miały charakter reprezentacyjny i w efekcie na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy nie będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą jako wspólnik spółki komandytowej w zakresie sprzedaży ubrań. Wybranej grupie klientów, tzw. VIP-om, wyselekcjonowanym spośród klientów, jako osobom znanym publicznie (z uwagi na fakt, iż ich zdjęcia pokazywane są w mediach), Spółka przekazuje na własność nieodpłatnie ubrania. W związku z przekazaniem tych ubrań nie jest sporządzana żadna umowa. Na ubraniach tych znajduje się logo firmy, przy czym logo to umieszczone jest na metce od wewnętrznej strony, a na niektórych na zewnątrz umieszczone jest logo producenta towarów. Ww. klienci występują w otrzymanych ubraniach w środkach masowego przekazu (gazety kolorowe, telewizja).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż wydatki poniesione przez spółkę na nabycie ubrań przekazywanych później nieodpłatnie wybranej grupie kontrahentów, nie mogą zostać uznane za wydatki na cele reklamowe. Przekazanie wskazanych we wniosku ubrań nie wiąże się bowiem z żadnym zobowiązaniem ze strony obdarowanego klienta do ich noszenia, a zwłaszcza do występowania w nich w środkach masowego przekazu. Wydatki poniesione na ich nabycie nie mają zatem związku z rozpowszechnianiem informacji o produkcie, którego sprzedażą zajmuje się spółka, czy też z zachęcaniem do jego nabycia. Nie ma bowiem żadnej pewności, czy obdarowany klient w ogóle kiedykolwiek publicznie wystąpi w otrzymanej odzieży. Nie sposób także przyjąć, iż funkcje tę spełnia odzież, na której logo firmy umieszczone zostało na metce od wewnętrznej strony ofiarowanych towarów, a więc w istocie pozostaje ono niewidoczne. O charakterze reklamowym nie może również decydować umieszczenie na ubraniach logo ich producenta.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31 - 511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.