IBPBI/1/415-1275/11/ESZ - Zaliczenie odszkodowania wypłaconego w związku ze szkodą całkowitą na środku trwałym jakim jest samochód do przychodów podatkowych z prowadzonej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 13 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej niezamortyzowanej części wartości początkowej środka trwałego zniszczonego na skutek pożaru - jest prawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej niezamortyzowanej części wartości początkowej środka trwałego zniszczonego na skutek pożaru.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od grudnia 2001 r., opodatkowaną na zasadach ogólnych. Zaliczki na podatek dochodowy wpłaca miesięcznie. W lutym 2010 r. Wnioskodawca nabył samochód osobowy na kredyt, który został zaliczony do środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód był amortyzowany liniowo, począwszy od miesiąca marca 2010 r. przez okres 30 miesięcy. Samochód został ubezpieczony, przy czym dla zabezpieczenia kredytu Wnioskodawca przeniósł na bank kredytujący swoją wierzytelność przysługującą w stosunku do zakładu ubezpieczeń (cesja). Ubezpieczenie obejmowało pełen pakiet (OC, AC, NW). W dniu 2 października 2011 r. doszło do zniszczenia ww. mienia. Samochód uległ całkowitemu spaleniu. W wyniku tego zdarzenia nastąpiła kasacja pojazdu (auto zostało zezłomowane). Podczas dochodzenia prowadzonego przez policje sprawcy nie wykryto, a w dniu 3 listopada 2011 r. wydano postanowienie o umorzeniu dochodzenia. Likwidacja samochodu nastąpiła ostatecznie pod koniec listopada 2011 r., przy czym odszkodowanie wypłacone zostało przez zakład ubezpieczeń w całości na rzecz banku w związku z ww. cesją. W listopadzie 2011 r. kiedy odszkodowanie zostało przelane na konto banku Wnioskodawca wykazał je jako przychód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, natomiast niezamortyzowaną część ww. środka trwałego zaliczył jako koszt uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w związku z zaliczeniem wskazanego we wniosku odszkodowania do przychodów, niezamortyzowana część wartości początkowej ww. samochodu jest kosztem w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana część wartości początkowej samochodu jest kosztem uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Z powyższych przepisów wynika, iż wydatki poniesione na nabycie, bądź wytworzenie składników majątku stanowiących środki trwałe w prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej, podlegają co do zasady zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stosownie natomiast do art. 23 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej straty w składnikach majątku, powstałej w wyniku zdarzeń losowych, ma na celu zrekompensowanie podatnikowi ciężaru poniesionego w jego majątku, w związku z zakupem tych składników (wydatkowanych na ich zakup kwot). W momencie ich zakupu aktywa podatnika w postaci posiadanych środków pieniężnych zostają bowiem zamienione na aktywa rzeczowe w formie konkretnych składników majątkowych (środków trwałych, towarów handlowych itp.). W ogólnym rozliczeniu nie dochodzi zatem do zwiększenia tych aktywów. W wyniku zniszczenia tego składnika powstaje zatem wymierny uszczerbek w majątku podatnika. Poniósł on bowiem ekonomiczny wydatek na jego nabycie, lecz w następstwie zdarzenia losowego utracił równowartość wydatkowanych środków. Jak jednak wynika z cyt. przepisów, w przypadku poniesienia straty w środkach trwałych, kosztów uzyskania przychodu nie stanowi ta część wartości początkowej tych środków, która została już zaliczona do ww. kosztów w postaci odpisów amortyzacyjnych. Ponadto możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w przypadku utraty samochodu uzależniona jest od faktu objęcia tego samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Do celów tej działalności nabył na kredyt samochód osobowy, który został zaliczony do środków trwałych w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej. Samochód ten był amortyzowany liniowo, począwszy od miesiąca marca 2010 r. przez okres 30 miesięcy. Ww. samochód został ubezpieczony, przy czym dla zabezpieczenia kredytu Wnioskodawca na podstawie cesji przeniósł na bank kredytujący swoją wierzytelność przysługującą w stosunku do zakładu ubezpieczeń. Ubezpieczenie samochodu obejmowało pełen pakiet (OC, AC, NW). W dniu 2 października 2011 r. doszło do zniszczenia ww. samochodu, który uległ całkowitemu spaleniu. Podczas dochodzenia prowadzonego przez policję sprawcy nie wykryto. W dniu 3 listopada 2011 r. zostało wydane postanowienie o umorzeniu dochodzenia. W wyniku ww. zdarzenia nastąpiła kasacja samochodu (auto zostało zezłomowane).

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, jako stratę w środku trwałym Wnioskodawca może zaliczyć niezamortyzowaną część wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie dotyczącym konieczności zaliczenia odszkodowania z tytułu zniszczenia środka trwałego do przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.